З запалам па жыцці

У жніўні 75-гадовы юбілей адзначыў былы супрацоўнік Столінскага раённага выканаўчага камітэта Васіль Ашуркевіч. З гэтай нагоды Васіль Аляксандравіч прымаў віншаванні ў райвыканкаме.

Намеснік старшыні райвыканкама Міхаіл Несцяровіч павіншаваў Васіля Ашуркевіча з юбілеем, уручыў ветэрану працы Ганаровую грамату раённага Савета дэпутаў.
Кіраўнік справамі Таццяна Лабадзінская прыгадала час, калі яны былі калегамі. Гаварыла, што да гэтага чалавека заўсёды можна было звярнуцца з пытаннем і атрымаць адказ ці дапамогу. Маладым спецыялістам вельмі важна адчуваць падтрымку вопытных калег.
Гэтае меркаванне падтрымала і Валянціна Мірановіч. Калі яна стала старшынёй раённага савета ветэранаў, атрымлівала слушныя парады ад калегі. Валянціна Васільеўна выказала шчырыя пажаданні здароўя, шчасця і дабрабыту Васілю Ашуркевічу.
А юбіляр дзяліўся з прысутнымі ўспамінамі пра работу, тагачасныя навіны, уклад жыцця. Ён нарадзіўся ў Хотамлі. Пасля заканчэння сярэдняй школы год быў лабарантам у Рубельскай СШ. Тры гады аддаў службе ў радах Савецкай Арміі.
З 1968 года стаў інструктарам арг-аддзела Столінскага райкама партыі. Амаль 20 гадоў працаваў загадчыкам агульнага аддзела раённага камітэта партыі. У 1990 годзе Ашуркевіч заняў пост старшыні выканкама гарсавета. Калі ён быў скасаваны ў 1996 годзе, Васіль Аляксандравіч стаў загадчыкам аддзела па гарадской гаспадарцы. Таксама ў яго біяграфіі значацца пасады намесніка старшыні Рэчыцкага пасялковага Савета, галоўнага спецыяліста кіравання справамі Столінскага райвыканкама, памочніка дэпутата Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Рэспублікі Беларусь па Столінскай выбарчай акрузе № 16.
Усё працоўнае жыццё Васіля Аляксандравіча звязана са Столінскім райвыканкамам. Ён прызнаецца, што гэта для яго як другі дом. Усё тут блізкае, знаёмае, роднае. Памятае, як з кіраўніцтвам раёна прымаў удзел у перабудове памяшкання, як уносіліся змяненні ў канструкцыю.
На памяць юбіляру прыходзяць цікавыя выпадкі, якія адбыліся за шматлікія гады працы. Ён расказвае, як працаваў з кіраўнікамі раёна таго часу. Галерэя партрэтаў, насупраць якой мы размаўлялі з Васілём Ашуркевічам, аднавіла ў памяці тых, з кім давялося супрацоўнічаць герою матэрыялу.
– Мы не ведалі, што такое не выканаць даручанага задання, – дзеліцца Васіль Аляксандравіч. – Калі начальнік даў пэўнае указанне, яго без сумнення неабходна было зрабіць. Выканаўчасць, адказнасць, пунктуальнасць. Калі кіравацца гэтымі прынцыпамі ў прафесійнай дзейнасці, можна дасягнуць добрых вынікаў.
Працоўная дзейнасць была цесна пераплецена з падзеямі асабістага жыцця. З жонкай нарадзілі і выгадавалі траіх дзяцей. Старэйшы Аляксандр займае пасаду загадчыка жаночай кансультацыі ў Брэсце. Малодшы Ігар – намеснік галоўнага інжынера на мэблевай фабрыцы ў Маладзечне. Дачка Галіна засталася на малой Радзіме – жыве і працуе ў райцэнтры. Дзядулю радуюць шэсць унукаў, якія час ад часу яго наведваюць.
– У нашай сям’і – узаемнае паразуменне, павага і добрыя зносіны, – кажа Васіль Аляксандравіч. – Гэта вельмі радуе.
Сумаваць юбіляру не прыходзіцца. Калі ў халодную пару года вядзе больш-менш спакойны лад жыцця, то з першым подыхам цёплага надвор’я знаходзіць сабе занятак на двары – адрамантаваць, падмайстраваць, пафарбаваць.
Можа прыгатаваць розныя смачныя стравы: катлеты, заліўныя языкі, блінчыкі. Усім, хто спрабуе прысмакі, падабаецца.
– Жыццё прайшло вельмі хутка, не паспеў азірнуцца. Здаецца, толькі прымаў віншаванні з 60-гадовай, 70-гадовай датамі, – расказвае юбіляр. – Адчуваю сябе выдатна. Безумоўна, не верыцца, што за плячыма засталося столькі часу.
Мы таксама далучаемся да ўсіх шчырых і цёплых слоў, жадаем Васілю Ашуркевічу здароўя, бадзёрасці і энергіі яшчэ на доўгія гады.

Святлана МАРОЗ
Фота аўтара