«Музыка со мной навсегда»

Эдуард Пешка – крэатыўны, смелы, адкрыты юнак. Адзначаю гэта з першых хвілін нашага знаёмства. Сёлета ён скончыў дзявяты клас СШ № 2 г. Століна, фартэпіяннае аддзяленне Столінскай дзіцячай школы мастацтваў з адзнакай. Сем гадоў старанна  асвойваў музычную навуку.
Эдуард расказвае, што з дзяцінства выступаў на ранішніках, актыўна прымаў удзел у школьных мерапрыемствах. Неяк само сабой узнікла жаданне наведваць школу мастацтваў. Калі Эдзік вучыўся ў першым і другім класах, бацькі не аддалі яго ў ДШМ (маўляў, малы яшчэ, падрасці крыху). А ў трэцім згадзіліся і прывялі на навучанне. Паралельна хлопчык наведваў урокі па вакале, якія праводзіла Анжаліка Калавур у СШ № 2 г. Століна. Пазней ён вырашыў больш увагі надаваць заняткам на фартэпіяна.
– Школа мастацтваў – як адна сям’я, – гаворыць суразмоўца. – Табе тут заўсёды рады, заўсёды цёплая і сяброўская атмасфера. Колькі часу са мной займаўся мой педагог Людміла Мінкевіч! Я вельмі ўдзячны ёй за цярпенне і настойлівасць. Ды і ўсім настаўнікам выказваю шчырую падзяку.
Юнак прызнаецца, што добры вынік і пэўныя дасягненні – гэта не толькі творчыя задаткі, талент. Гэта вялікая, нястомная праца – штодзень амаль па гадзіне заняткаў на працягу некалькіх гадоў. Бывае, твор схоплівае на ляту. Можа быць па-іншаму: калі адзін элемент прыходзіцца развучваць доўга.
Зусім нялёгка было сумяшчаць заняткі. Урокі ў агульнаадукацыйнай школе праходзілі ў другую змену, да гэтага трэба паспець у школу мастацтваў. А яшчэ падрыхтоўка дамашніх заданняў. Без дэталёвай самаарганізацыі не абысціся.
– Хутчэй за ўсё я не звяжу сваё жыццё з музыкай на прафесійным узроўні, – кажа Эдуард. – Але яна са мной назаўсёды. Гэта справа для душы і настрою.
Вялікая колькасць музычных спаборніцтваў і ўзнагарод рознага ўзроўню за плячамі юнака. Удзельнічаў у конкурсе “Я пою”, прайшоў некалькі адборачных этапаў. Мае дыплом за высокае выканаўчае майстэрства агляду-конкурсу аматарскай творчасці. Прымаў удзел у раённым і абласным этапах рэспубліканскага конкурсу “Здравствуй, мир!”. Некалькі разоў удзельнічаў у конкурсе “Зоркі Палесся”. Мае грамату пераможцы раённага конкурсу фартэпіяннай музыкі.
Харызматычнага юнака можна ўбачыць у якасці вядучага на разнастайных мерапрыемствах у школе, у Доме культуры і інш. Ён любіць выступаць перад публікай, мець зносіны з людзьмі, не адчувае ніякага дыскамфорту ці хвалявання на сцэне.
У Эдуарда вялікая сям’я. Сястры Марыне 22 гады, яна вучыцца ў Мінску. Брату Багдану 8 гадоў, сястрычцы Юлі – чатыры. Маці Святлана Анатольеўна і бацька Генадзь Іосіфавіч стараюцца кожнаму надаць увагу, пагутарыць, падтрымаць.
– У нашай сям’і цёплыя ўзаемаадносіны, – кажа Эдуард. – Ніколі не бывае сумна. Гэта так здорава! Я ўпэўнены: блізкіх людзей трэба берагчы.
У вольны час любіць пасядзець з кнігай, гартаючы яе старонкі. Але твор павінен быць захапляльны. Аўтары, якія падбаюцца Эдзіку, – Джоан Роўлінг, Марк Твэн.
Мае яшчэ адно захапленне, крыху незвычайнае для юнака – пячы торты. Гэты працэс таксама творчы, дзе можна праявіць фантазію. А як смачна потым дэгуставаць усёй сям’ёй прысмакі!
Напрыканцы гутаркі Эдуард Пешка падзяліўся сваімі думкамі: “Ніколі не трэба баяцца праявіць сябе, неабходна верыць у свае сілы, ставіць мэты і дасягаць іх, добра ставіцца да тых, хто побач”.
Святлана МАРОЗ
Фота аўтара