Галоўнае – верыць у сябе — Васіль Міхлюк – камандзір аддзялення пажарнага аварыйна-выратавальнага паста № 18, які знаходзіцца ў вёсцы Аздамічы

Пра чалавека добра можа расказаць прафесія, якую ён выбраў для сябе. Бо для кожнай сферы дзейнасці патрэбны тыя ці іншыя рысы характару. Для прафесіі выратавальніка, напрыклад, патрэбны мужнасць, стойкасць, смеласць і адказнасць. Менавіта гэтымі якасцямі валодае Васіль Міхлюк – камандзір аддзялення пажарнага аварыйна-выратавальнага паста № 18, які знаходзіцца ў вёсцы Аздамічы.
Пасля заканчэння Аздаміцкай сярэдняй школы Васіль паступіў у Беларускі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя М. Танка. У дыпломе значыцца кваліфікацыя – настаўнік геаграфіі і біялогіі. Васіль упэўнены, што ведаць гэтыя прадметы павінен кожны вучань. Бо ведаючы геаграфію, можна смела адпраўляцца ў падарожжа. У Васіля такая магчымасць выпала ў студэнцкія гады. Разам з сябрамі ён накіраваўся ў тур па Еўропе. Сустракаў Новы год у горадзе кахання – Парыжы. У Амстэрдаме здзівіла колькасць веласіпедаў. Але больш за ўсё ўразіла сталіца Чэхіі – Прага.
– Здавалася, што ты быццам здзейсніў вандроўку ў мінулае і вось зараз перад табой з’явіцца рыцар у даспехах, – дзеліцца ўражаннямі Васіль. – Вельмі аўтэнтычны горад са сваёй цікавай гісторыяй. А ў навагоднюю пару вельмі прыгожы і вясёлы. Будзе магчымасць – абавязкова наведаю яго зноў.
Да арміі хлопец паспеў год панастаўнічаць у аграгарадку Ратамка, што пад Мінскам.
– Гэта быў цікавы і вельмі патрэбны мне вопыт. Я змог праверыць свае ўяўленні пра прафесію настаўніка, бо, як гаворыцца, лепш адзін раз пабачыць, чым сто разоў пачуць, – разважае Васіль.
Службу Васіль пачынаў праходзіць у пагранічных вой-сках. Потым высокага і статнага хлопца перавялі ў элітнае падраздзяленне Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь – роту ганаровай варты. Служыць у ёй мараць многія, але трапляе туды толькі адзін з некалькіх сотняў прызыўнікоў. Паколькі рота ганаровай варты – візітная картка краіны, крытэрыі вельмі жорсткія. Спецыяльная камісія адбірае хлопцаў толькі з першай групай здароўя, высокім ростам (185-192 см), славянскай знешнасці, без шрамаў, татуіровак і сумніўнага мінулага.
Пра сваю службу Васіль можа расказваць гадзінамі. Як сустракаў прэзідэнтаў Туркменістана, Азербайджана, Сербіі, прэм’ер-міністра Індыі і іншых важных асоб. У роце ганаровай варты насіў сцяг часці, а таксама ўскладаў вянок на Дзень памяці воінаў-інтэрнацыяналістаў і Дзень пагранічніка.
Менавіта пасля службы Васіль цвёрда рашыў, што хоча стаць выратавальнікам.
Прыехаў у Столінскі раённы аддзел па надзвычайных сітуацыях, каб уладкавацца на работу. Месца прапанавалі ў роднай вёсцы Аздамічы, дзе знаходзіцца пажарны аварыйна-выратавальны пост № 18. І са студзеня 2017 года Васіль Міхлюк – камандзір аддзялення.
– Толькі тут я адчуў сябе на сваім месцы, – кажа ён. – Мне заўсёды хацелася быць патрэбным людзям, дапамагаць, ратаваць. Даводзіцца рызыкаваць, бо розныя сітуацыі бываюць. Але гэта, на мой погляд, самая мужчынская прафесія. Мне даводзілася тушыць пажар, калі гарэлі жылыя збудаванні – дамы, хлявы. І бачыць, як гараць гектары лесу. Агонь – гэта стыхія, якую цяжка ўтаймаваць. Самае старашнае, калі гінуць людзі. Таму, карыстаючыся выпадкам, хочацца нагадаць: будзьце асцярожнымі.
– Васіль, як ты лічыш, чаго не павінна быць на зямлі?
– Не павінна быць раўнадушша. Мяне вельмі кранулі словы чэхаславацкага журналіста і публіцыста, аўтара кнігі «Репортаж с петлёй на шее» Юліуса Фучыка: «Не бойтесь врагов — они могут только убить; не бойтесь друзей — они могут только предать; бойтесь людей равнодушных — именно с их молчаливого согласия происходят все самые ужасные преступления на свете». У гэтым выказванні схавана вялікая мудрасць. Я вельмі цаню людзей, які гатовыя прыйсці на дапамогу, бо я сам такі. На маёй памяці быў выпадак, калі давялося ратаваць бусла. Ён зачапіўся ў шпагаце і вісеў уніз галавой. Нераўнадушныя жыхары не маглі глядзець, як пакутуе птушка, і выклікалі нас. Мы выратавалі гэтага бусла, за што потым доўга нам дзякавалі жанчыны. А я быў рады за іх, бо ў іх добрае сэрца. А гэта сапраўдны падарунак.
– Васіль, а якога чалавека ты лічыш па-сапраўднаму шчаслівым?
– Чалавека, які задаволены тым, што мае. Колькі бывае такіх людзей, якія маюць вялікія грошы і няшчасную душу. Калі чалавек шчаслівы, то ўсе, хто будзе побач з ім, таксама будуць шчаслівыя. Гэты закон працуе на сто працэнтаў.
– А якія ў цябе планы на будучыню?
– Планаў вельмі многа. У мінулым годзе здзейсніў важны крок у сваім жыцці – ажаніўся са сваёй каханай Ірынай. Вось распачалі будаўніцтва дома. Таму клопатаў у мяне хапае. Але самае галоўнае, каб былі жывыя і здаровыя мае блізкія, а ўсё астатняе – гэта справа нажыўная, – кажа Васіль.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара