Не строгая,​ а патрабавальная

Каб выхоўваць іншага, трэба выхаваць перш за ўсё сябе! З гэтага выказвання я хацела б пачаць аповед пра маладога педагога – настаўніка Арлоўскай СШ Анастасію ​ Дзенісовіч.

Сапраўдны педагог, які злучае ў сабе любоў да справы і да вучняў.

Шлях да прафесіі можа быць розным: выпадковым або ўсвядомленым, цяжкім або лёгкім, удалым або памылковым. Для Анастасіі гэты шлях быў адзіным: яна заўсёды хацела вучыць дзяцей. Праўда, спачатку не магла вызначыцца: музыка або замежная мова? Жыццё расставіла ўсё па сваіх месцах, і зараз Насця – настаўнік беларускай мовы і літаратуры, нямецкай мовы.

​ Анастасія нарадзілася ў мнагадзетнай сям’і ў в. Звонка Клецкага раёна. Пазней з бацькамі пераехалі ў в. Альманы. Пра ​ сваіх родных дзяўчына гаворыць з пяшчотай і цеплынёй:

– У нас звычайная вясковая ​ сям’я! У мяне ёсць дзве сястры, я сярэдняя. Вельмі ўдзячна сваім блізкім, бо яны – мая падтрымка. ​ Нас бацькі выхавалі так, што мы заўсёды гатовыя дапамагчы і адзін аднаму, і чужым лю-дзям. Ніколі не саромелася сваіх ​ родных. У нас было цудоўнае вясковае дзяцінства: то маці дапамагалі на ферме, то з татам па гаспадарцы круціліся, а потым з бабуляй па журавіны ў лес хадзілі. Але бацькі заўсёды жадалі нам лепшага жыцця, чым у іх, хацелі, каб мы з’ехалі ў горад.

– Як бацькі паўплывалі на выбар вашай прафесіі?

сля школы падавала дакументы ў музычны каледж, мяне гатовы былі прыняць, але ў апошні момант перадумала. Бацькам заўсёды падабалася маё захапленне, але маці казала, што музыкай сыты не будзеш, а настаўнік заўсёды быў, ёсць і будзе ў пашане. У мяне і веды добрыя былі па замежнай мове. З сямі гадоў я ездзіла ад школы ў Іспанію да адной вельмі добрай жанчыны. Я да яе лётала потым кожны год, мы да гэтага часу з ёй падтрымліваем сувязь, і цяпер адпачынак у яе праводжу. Яна – псіхолаг і лінгвіст, таму і мяне з дзяцінства вучыла іспанскай і нямецкай мовам. Паколькі і бацькі, і мая «іспанская мама» гэтага хацелі – я паступіла ў Мазырскі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя І. П. Шамякіна на філалагічны факультэт.

– У якіх школах вы працавалі пасля ўніверсітэта?

– Я вучылася на бюджэце, а потым адпрацоўвала два гады ў Дуброўскай СШ Жыткавіцкага раёна. Вось ужо трэці год працую ў Арлоўскай СШ. Вялікія Арлы бліжэй да дома! Мой дом там, дзе мае бацькі. Я пакуль не стварыла сваю ​ сям’ю. Першыя два гады я жыла ў Арлах, здымала жыллё. Зараз на зіму пераехала ў г. Столін, жыву ў цёткі.

– А як жа вы дабіраецеся да работы? Вы не думалі пераехаць у горад на пастаяннае месца жыхарства?

– Не, мяне ўсё задавальняе! У мяне калега жыве побач, які мае машыну, так і ездзім. То ён мяне пачакае пасля ўрокаў, то я яго. Я звыкла да сельскай мясцовасці. Мне падабаецца прырода навокол, ды і дзеці ў вёсках прасцей.

– Насця, Вы самі яшчэ падобны да старшакласніцы. Вас дзеці ўспрымаюць як настаўніка ці ж як ​ сяброўку?

– Я трымаю субардынацыю: вучань – настаўнік. Дзеці кажуць, што я вельмі строгая, а я кажу – патрабавальная! Я хачу, каб яны не проста вучылі словы і выразы на нямецкай, а навучыліся іх разумець і ўжываць. Шчыра кажучы, цяжэй за ўсё не растлумачыць вучням тэму, а пераканаць іх у тым, што нямецкая мова ім сапраўды спатрэбіцца. Асабліва гэта тычыцца малодшых дзяцей, таму што старшакласнікі вучаць мову, прынамсі, для таго, каб здаць добра выпускны экзамен.

– Раскажыце, як Вы спрабуеце абудзіць цікавасць у дзяцей да вывучэння мовы.

– Я шмат разоў была за мяжой, таму паказваю дзецям свае фотаздымкі. Распавядаю, як я сама ў дзяцінстве ленавалася вывучаць мову, а цяпер выдатна ведаю беларускую, іспанскую, нямецкую, украінскую. Дзяцей больш матывуе перспектыва падарожжаў, чым добрых адзнак. Яны ўвесь час пытаюцца пра Іспанію, Германію, я ім нават карткі такія прыдумляю, і мы потым на нямецкай разбіраем. Старшакласнікі, ​ вядома, адказней падыходзяць да вывучэння мовы. Я максімальна стараюся ўсё тлумачыць. Калі ж вучань не зразумеў, мы з ім сядзем пасля ўрокаў і дадаткова папрацуем, мне не шкада свайго часу. Я хачу быць настаўнікам, які сапраўды навучыць, а не проста адпрацуе свае гадзіны!

– У Вас былі настаўнікі, з якіх Вы бралі прыклад?

– Я памятаю кожнага свайго настаўніка. Не той настаўнік, які вучыць цябе, а той, у каго вучышся ты. Успамінаю, як яны мяне матывавалі або якія сітуацыі мяне крыўдзілі. Нешта пераймаю, а чагосьці імкнуся не дапускаць. Выхоўваць дзяцей вельмі цяжка! Трэба адчуваць гэтую тонкую мяжу, пераступіўшы якую ты можаш параніць дзіця або адбіць усялякае жаданне вывучаць твой прадмет. Я ў першую чаргу чалавек! У мяне ўсё тыя ж пачуцці, што і ў дзяцей. Толькі я больш сталая, таму і ўмею кантраляваць свае эмоцыі, а яны толькі вучацца. У мяне былі вучні, якія маглі грубіяніць або шпурлялі сшыткі мне на стол, але гэта мяне не злуе і не крыўдзіць. Як я ўжо казала раней, мая «іспанская мама» – псіхолаг, і я ў плане стрыманасці брала з яе прыклад. Я крыўджуся на вучняў толькі тады, калі я марную свае сілы, не сплю ноччу, каб падрыхтаваць ім цікавы ўрок, а яны проста не робяць дамашнія заданні.

– Як Вы думаеце, у чым самая вялікая цяжкасць сучаснага настаўніка?

– Я не магу сказаць за ўсіх, але для мяне складанасць заключаецца ў у падачы інфармацыі дзецям. Зараз метадычныя планы складзены так, што патрэбны сучасныя гаджэты, якіх вельмі не хапае ў сельскіх школах. Вось і атрымліваецца, што мне хочацца даць дзецям больш інфармацыі, а няма такой магчымасці. А ў астатнім быць маладым настаўнікам – гэта выдатна. Маладыя педагогі ствараюць новае, натхняюць, укараняюць свежыя ідэі ў старыя навучальныя планы, паспяваюць сачыць за інавацыямі і развіццём навукі. Я ведаю, што за намі будучыня нашай адукацыі.

Надзея​ ​ ГРЭЧКА

Фота Надзеі ГРЭЧКА