Маляўнічы экспрэс: Выходжу ў свой двор і набіраюся сіл

У кожнага чалавека свае спосабы рэлаксацыі і адпачынку. Некаторыя любяць чытаць кнігі ці глядзець цікавы фільм. Другім жа падабаюцца падарожжы, у якіх чэрпаюць новыя эмоцыі. А Вера Царык з Давыд-Гарадка можа гадзінамі наводзіць прыгажосць у сваім двары, які зараз – ранняй восенню – патанае ў кветках. Іх там вельмі многа: ад мнагалетніх клемацісаў, хостаў і руж розных гатункаў да аксамітак і астраў, якія радуюць вока толькі адзін год. А яшчэ растуць вялікія туі, якія былі пасаджаны, калі толькі яны з мужам Яўгенам прыйшлі сюды жыць.– Выходжу сюды і набіраюся сіл, – кажа Вера Іванаўна. – Зараз ужо менш работы – восень надыходзіць. А вось вясной і летам пастаянна з матыкай і граблямі. Спачатку я аддаю энергію, а потым двор мне яе вяртае.Самі гаспадары – карэнныя гарадчукі. Пра насенне і спосабы апрацоўкі Вера Паўлаўна ведае абсалютна ўсё, бо гэта іх з мужам сямейны бізнес. Многія жыхары раёна адразу пазнаюць яе на здымку, паколькі часта маглі бачыць на рынку, дзе яна гандлюе. Заўсёды з усмешкай і ў лагодным настроі, таму пакупнікоў у Веры Іванаўны заўсёды хапае. Не пакідаюць справы і дома, таму тэлефон заўсёды побач.
Участак дастаўся ім у спадчыну ад дзядулі і па давыд-гарадоцкіх мерках даволі вялікі – 26 сотак. Таму, акрамя кветак, вырошчваюць буякі, яблыкі і іншую садавіну. Напамінае пра дзядулю амаль стогадовая груша, якая, дарэчы, дае плады. Вера Іванаўна прапаноўвала спілаваць яе, але муж запярэчыў, маўляў, яна не толькі памяць, але і свайго рода абярэг. Таму і засталася прыгажуня жыць у двары, а гаспадары адпачываюць у яе цяньку ў летнюю спёку.
У сям’і нарадзіліся дзве дачкі. Старэйшай Алене 31 год. Яна педагог, жыве і працуе ў Брэсце. Падарыла ўжо двух унукаў – Олівера і Яраслава. Як толькі ёсць вольны час, адразу прыязджае ў Давыд-Гарадок, дзе прайшло дзяцінства.

Малодшай Інэсе 26 гадоў. Нарадзілася з сіндромам Дауна і бацькі акружылі дзяўчынку пяшчотай і любоўю.
– На ўсё воля Бога, таму навіну, што ў мяне нарадзілася хворае дзіця, успрыняла спакойна. Значыць, так трэба. Інэса ў нас вельмі добрая і ласкавая. Невыпадкова такіх дзяцей называюць дзецьмі сонца, – дзеліцца жанчына, абдымаючы сваю дачку. – Хачу падтрымаць і другіх бацькоў, якія маюць дзяцей-інвалідаў: калі жыццё вам прыгатавала такое выпрабаванне, не трэба кідацца ў роспач. Гэта не прыгавор, наадварот, гэта магчымасць раскрыць свой унутраны патэнцыял. Шчыра прызнаюся, нават не ведала, колькі любові жыве ў маім сэрцы, пакуль не нарадзілася мая дачушка.
Дарэчы, Інэса таксама дапамагае маці ствараць прыгажосць. А яшчэ яны ходзяць… на рыбалку. Вера Іванаўна ў гэтай справе – прафесіянал, можа парады раздаваць. Свой улоў паказвае мне на мабільным тэлефоне. Самай смачнай рыбай лічыць верхаводаў. “Яны такія салодкія і смачныя, што адарвацца нельга”, – смяецца жанчына. На тым жа тэлефоне паказвае і свой сёлетні грыбны «ўлоў». Нават зафіксавала яго: 300 баравікоў розных памераў сабралі ўлетку. Стравы з грыбамі – ад супоў да пірагоў – самыя любімыя ў сям’і. А яшчэ каронная страва Веры Іванаўны – булкі з печы.
– Зараз чамусьці ўсе раскідаюць печы ў дамах, кладуць каміны. А на мой погляд, няма смачнейшай ежы, чым прыгатаваная ў печы. Я памятаю, як спяшалася да бабулі на абед. Якія яна варыла квас, кашу, пякла пірагі! Успамінаю, і слінкі глытаю, – смяецца жанчына.
Шчыра прызнаюся, а меня больш уразіла прыгажосць душы Веры Іванаўны, якой жадаю і надалей заставацца такой жа пазітыўнай і радавацца кожнаму дню.

Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара