Быць маці – найвялікшае шчасце — Марыя Крупкевіч з вёскі Цераблічы – маці пяцярых дзяцей і ўладальніца ордэна Маці

Ёсць выказванне: нішто так не ўпрыгожвае жанчыну, як мацярынства. І ў гэтым можна ўпэўніцца, гледзячы на гэтую прывабную жанчыну. Марыя Крупкевіч з вёскі Цераблічы – маці пяцярых дзяцей і ўладальніца ордэна Маці.
Маладая сям’я Крупкевіч з’явілася ў 2007 годзе. З мужам Васілём іх пазнаёміў… дождж. Марыя ішла з сяброўкамі дадому і трапіла пад лівень. Хлопец якраз міма праязджаў на сваёй машыне і прапанаваў падвезці дзяўчат. Так і пачалася гісторыя іх кахання. Пасля шлюбу вырашылі застацца ў роднай для Марыі вёсцы Цераблічы. І пачалі будаваць свой дом.
– Я веру, што родная зямля валодае гаючай сілай, – кажа жанчына. – Ды і хто застанецца жыць у вёсцы, калі моладзь будзе.з’язджаць? У нас ёсць добрыя ўмовы, праведзены прыродны газ, адчынена новая школа, якую наведваюць мае дзеці. Але самае галоўнае тое, што побач бацькі, родныя, знаёмыя. У чужым месцы, тым больш у вялікім горадзе, пакуль абжывешся – палова жыцця пройдзе. А яно хутка бяжыць. Я не паспела азірнуцца, як ужо 13 гадоў прайшло з дня вяселля. На мой погляд, ніякая кар’ера не каштуе таго, каб дзеля яе ахвяраваць часам, які праводзіш з блізкімі. Урэшце, нідзе мы так не патрэбны, як у сямейным коле.
Сваіх дзяцей Марыя лічыць самым дарагім падарункам. Хоць і не адмаўляе, што быць мнага-дзетнай маці – гэта як сумяшчаць адразу некалькі прафесій. Бо трэба быць не толькі поварам, прыбіральшчыцай, але яшчэ і педагогам, псіхолагам, аніматарам і гэтак далей. А яшчэ патрэбна на поле паспець, каб капусту прапалоць, агуркі падвязаць і яшчэ шмат рознай іншай работы зрабіць. Дзеці бачаць, што працаваць – гэта адзін спосаб зарабіць грошы, таму дапамагаюць без лішніх напамінаў.
Старэйшаму Івану 12 гадоў. Адказны і не па гадах дарослы. Удзельнічае ў сямейных нарадах. На два гады меншы Міхаіл. Гэты больш гарэзлівы, мае многа сяброў і, як толькі зробіць сваю работу, куляй імчыць на двор. Далей у сям’і нарадзіліся тры дзяўчынкі. Аляксандры – дзевяць гадоў. Маленькая модніца, таму сукенкі выбірае выключна сама. На кухні гаспадарыць нараўне з маці. Самым меншым дачушкам – Танюшы і Кацярыне – чытары і два гады адпаведна.
– Марыя, адкажы, якую будучыню ты хацела б сваім дзецям?
– Галоўнае, каб яны сталі шчаслівымі людзьмі. Захочуць застацца тут ці паехаць у іншае месца – выбар будзе толькі за імі. Я супраць, калі бацькі вырашаюць за сваіх дзяцей. На мой погляд, чым раней дзеці пачнуць разумець сваю самастойнасць, тым хутчэй навучацца несці адказнасць за свае ўчынкі.
Сям’я трымае сваю гаспадарку, а хутка паедзе гандляваць на кірмаш, якія традыцыйна ла-дзяцца восенню. А пакуль мнагадзетная маці занята зборамі старэйшых дзяцей у школу. Хлопцы за лета выраслі, таму.давя-дзецца цалкам абнавіць гардэроб.
Планаў на будучыню ў Марыі многа. Зрабіць рамонт у доме, які, дарэчы, пабудавалі на свае сродкі. А яшчэ хацела б усёй сям’ёй здзейсніць падарожжа ў Нідэрланды. Тым больш ехаць ёсць да каго.
– Я многа разоў была ў гэтай краіне. Спачатку ездзіла ад школы і вельмі пасябравала з Хейкай і Янам – гаспадарамі, у якіх жыла. Апошні раз наведвала іх, калі ўжо была замужам. Вельмі добрыя і спагадлівыя людзі. Зараз падтрымліваем сувязь праз сацыяльныя сеткі і размаўляем па відэазванку. Заўсёды цікавяцца справамі ў маёй сям’і. Калісьці яны прапаноўвалі мне заставацца ў Нідэрландах і абяцалі дапамагчы з працаўладкаваннем, мая прафесія – прадавец. Не буду хлусіць, вёска там і тут значна адрозніваюцца. У іх прэстыжна жыць менавіта за горадам і мець свой дом – вялікая раскоша. Вялікі плюс тое, што там няма праблем з рабочымі месцамі, чаго не скажаш пра наш раён. Таксама заработная плата там на парадак большая.
Толькі я ўпэўнена, што трэба жыць там, дзе патрабуе сэрца. А маё сэрца ў Цераблічах. А вось пагасцяваць, дасць Бог, абавязкова паедзем.
Ганна
МЕЛЬНІК
Фота аўтара