Рубрика: Общество

16 мая начальник отдела оперативно-дежурной службы УВД Брестского облисполкома подполковник милиции Виталий Петрукович встретился с коллективом ПМК-24, чтобы затронуть такую важную тему, как профилактика ДТП с участием наиболее уязвимых участников дорожного движения – пешеходов, велосипедистов и мотоциклистов.
– Наша безопасность в первую очередь зависит от каждого из нас, – подчеркнул В. В. Петрукович, который подробно остановился на тех предметах «дорожной экипировки», которые эту безопасность обеспечивают – световозвращающие элементы, жилеты повышенной видимости, шлемы; рассказал об ответственности за самые распространённые нарушения с участием пешеходов и водителей двухколёсных транспортных средств; ознакомил с печальной статистикой ДТП на территории соседних стран, Беларуси и области. Встреча получилась живой, неравнодушной и предметной. Вопросов было много! Велосипедисты со стажем поинтересовались, что планируется для развития инфраструктуры города и прилегающих населённых пунктов, чтобы передвижение на велосипедах стало комфортнее.
Горячо обсуждалась тема видеофиксации и её правомерности. Работниками ПМК-24 были указаны некоторые «болевые точки» города (например, выезд со стоянки у центральной аптеки города).
На все вопросы граждане получили подробные ответы от Виталия Петруковича и заместителя начальника Столинского РОВД по идеологической работе и кадровому обеспечению подполковника милиции Алексея Козули.

Лилия
ГУЩА
Фото автора

10 мая в актовом зале Столинской ЦРБ состоялась праздничная конкурсная программа «Лучшая медицинская сестра», посвящённая Дню медицинской сестры.

Открыл мероприятие главный врач Столинской ЦРБ Виктор Мойсюк, который поздравил присутствующих с праздником и выразил самые искренние пожелания коллегам. Он подчеркнул, что среди 1761 работника 836 – это медсестры (почти половина), и их помощь для больных несоизмерима, а труд в обществе неоценим.
С поздравлениями обратились к коллегам главная медицинская сестра больницы Елена Кузьмич и председатель профсоюзной организации Геннадий Пташец.
За право называться лучшими соревновались команды Ольшанской и Речицкой амбулаторий врача общей практики и филиала «Давид-Городокская больница» в конкурсах «Визитная карточка», «Медицинская смекалка» и «Домашнее задание». Нелегко пришлось жюри. Все участники на высоком уровне продемонстрировали свои таланты, раскрыли профессиональные способности и навыки. Каждая команда смогла отразить свою индивидуальность и вызвать симпатию у болельщиков.
Представители Ольшанской амбулатории импровизировали в роли всем известных юмористов – Цветочек и Матрена, которые в своей работе видят лишь позитив. А еще они прекрасные домохозяйки, кулинары, душевные ораторы и исполнители.
Команда из Давид-Городка в бой пустила не только юмор и сатиру, но и тяжелую артиллерию: карикатуры, реалистичные сцены из повседневной жизни, заседание клуба знатоков, настоящие творения кондитерского искусства. Команда из Речицы (это мнение не только корреспондента, но и большинства зрителей!) заинтриговала зал с первого мгновения: на сцене ожили фрагменты всем известных и любимых кинофильмов «Джентльмены удачи», «Кавказская пленница», да так правдоподобно, что зрители были просто в восторге от сходства и артистизма медработников. Неожиданно, но работники Речицкой амбулатории сломали все стереотипы, ибо они умеют прекрасно шутить, импровизировать на сцене, петь и даже читать рэп.
С творческими номерами выступили лаборант клиники диагностической лаборатории Вероника Козакевич, медработники хирургического отделения Галина Храпицкая и Людмила Сеньковец, процедурная медсестра терапевтического отделения Столинской ЦРБ Ольга Бойко, работники Столинской поликлиники, представители Речицкой амбулатории Наталья Кравцова и Вячеслав Горегляд.
Виктор Мойсюк выразил огромную благодарность участникам конкурсной программы и отметил, что такой хорошей игры уже давно не было. Он вручил диплом самому активному участнику Вячеславу Горегляду. Номинации «Очумелые ручки» удостоена команда Ольшанской амбулаторий врача общей практики, «Блиц-турнир» — филиал «Давид-Городокская больница». Самыми обаятельными, увлекательными и неповторимыми были названы конкурсанты Речицкой амбулаторий врача общей практики.
Людмила КАСПЕРОВИЧ
Фото автора

У пятніцу, дзясятага мая, адзначыў свой 75-гадовы юбілей цудоўны чалавек, добры муж і бацька, вопытны кіраўнік Мікалай Клімовіч з в. Нячатава.

Нарадзіўся Мікалай Фёдаравіч у 1944 годзе ў в. Радчыцк. У той час Фядоры і Нячатава былі акупіраваны немцамі, таму людзі жылі ў шалашах у суседняй вёсцы. Толькі пасля акупацыі вярнуліся ў роднае Нячатава.
Бацька, Фёдар Ерамеевіч, пайшоў на фронт, а маці, Ганна Паўлаўна, засталася з двума сынамі на руках. Бацька загінуў на вайне. Васіль і Мікалай, як пасталелі, ва ўсім дапамагалі маці, бо ў пасляваенны час у вёсцы прыходзілася нялёгка.
Успамінае Мікалай Фёдаравіч дзяцінства, камсамольскае юнацтва і камуністычную школу. Тады лічылася прэстыжным вучыцца, напрыклад, у Расіі. На сямейным савеце прынялі рашэнне: старэйшы сын павінен атрымаць адукацыю, а малодшы – застацца з маці. Тады ў вяскоўцаў не было прынята дзецям пакідаць маці, якая рана аўдавела. Неўзабаве старэйшы брат паехаў вучыцца, а Мікалай не мог пакінуць маці адну.
Рана ажаніўся са сваёй аднакласніцай Яўгеніяй. Але думкі пра тое, што необходна атрымаць адукацыю, не пакідалі Мікалая Клімовіча. Ён паступіў у Пружанскі сельскагаспадарчы тэхнікум, пасля вучыўся ў Ленінградскім сельскагаспадарчым інстытуце па спецыяльнасці “Вучоны аграном”.
Працоўны шлях Мікалай Клімовіч пачынаў загадчыкам Нячатаўскай сельскай бібліятэкі, далей давялося быць настаўнікам пачатковых класаў Гараднянскай сярэдняй школы, пасля — інспектарам па кадрах калгаса імя Шчарбакова, брыгадзірам. Мікалаю Фёдаравічу было 27 гадоў, калі яго назначылі старшынёй Фядорскага сельвыканкама. На гэтай пасадзе ён працаваў 37 гадоў.
Яўгенія Мікалаеўна — педагог. Да выхаду на заслужаны адпачынак яна працавала настаўнікам пачатковых класаў у Фядорскай сярэдняй школе. У Клімовічаў трое дзяцей. Старэйшая дачка Святлана, як і маці, мае педагагічную адукацыю, а малодшая Наталля звязала сваё жыццё з медыцынай. Яны жывуць у Сімферопалі. Сыну Аляксандру ў спадчыну ад бацькі перадаліся такія якасці, як працавітасць і адказнасць, што маюць вельмі важнае значэнне ў нашым жыцці. Ён жыве ў Санкт-Пецярбургу.
У Мікалая Фёдаравіча і Яўгеніі Мікалаеўны шэсць унукаў і тры праўнукі.
– Я самы багаты чалавек на зямлі, – жартуе юбіляр. – Калі б усе мелі столькі прадаўжальнікаў роду, дык па дэмаграфічнай сітуацыі ў краіне не ўзнікала б ніякіх пытанняў. А дзеці тэлефануюць, радуюць нас з жонкаю прыемнымі навінамі, па магчымасці прыязджаюць у госці. І зараз усе завіталі на малую радзіму, ды і нагода для гэтага ёсць.
У вольны час юбіляр з задавальненнем працуе па гаспадарцы. Не дае сабе слабінку, а імкнецца, каб усё было пабудавана ці адрамантавана ўласнымі рукамі.
Працоўныя будні Мікалай Клімовіч успамінае з настальгіяй. Пра калектыў засталіся вельмі цёплыя ўспаміны. І да людзей Мікалай Фёдаравіч заўжды ставіўся ўважліва, добразычліва, з паразуменнем і ў любым выпадку дапамагаў словам і справай. Да гэтага часу ён з’яўляецца прыкладам для калег, яго вопыт і закладзеныя традыцыі пераймае моладзь.
На заслужаным адпачынку Мікалай Фёдаравіч прытрымліваецца актыўнага ладу жыцця. Ніколі не сядзіць без справы. Увесь час цікавіцца, чым жыве сельскі Савет, якія падзеі адбываюцца, як ідуць справы ў калег. Рады заўжды бачыць Мікалая Клімовіча ў сельвыканкаме, параіцца і атрымаць добрую параду ад вопытнага папярэдніка.
Павіншавалі юбіляра старшыня Столінскага райвыканкама Рыгор Пратасавіцкі, начальнік аддзела арганізацыйна-кадравай работы Алена Лахадынава. Пранікнёныя пажаданні выказала старшыня раённага савета ветэранаў Валянціна Мірановіч. Шмат цёплых слоў з нагоды 75-годдзя прагучала ад старшыні СВК “Фядорскі” Рыгора Дзямко, старшыні мясцовага сельвыканкама Марыі Мельніковіч, былых калег і паплечнікаў.
Людміла КАСПЯРОВІЧ
Фота аўтара

Недавно свои двери для посетителей открыла студия красоты  «Екатерина» в г. Столине.

Уютный павильон площадью 24 квадратных метра расположен неподалёку от здания Белагропромбанка. Студию легко заметить по красивому рекламному оформлению, которое составляет единый стильный ансамбль с остановочным пунктом, который украсил главную улицу (в том числе и цветами).
Внутри павильона тоже красиво, а, главное, удобно: профессиональные уютные кресла для посетителей; сдержанные тона; милые 3-D бабочки (лёгкий намёк на то, что из любой неприглядной «куколки» можно сделать бабочку?).
Тут готовы «навести марафет» по всем фронтам женской привлекательности. Сделать маникюр, покрыть ногти гель-лаком, нарастить ноготки, сделать педикюр, причёску и макияж…

На рынке красоты сегодня очень востребованы процедуры для волос. В «Екатерине» подготовились к спросу соответствующим предложением. Тут можно сделать и кератиновое выпрямление волос, и ламинирование, и безвредную биозавивку.
Хозяйка и инициатор идеи студии красоты Татьяна Ошуркевич подошла к своему бизнесу основательно: сделан качественный ремонт внутри и снаружи, куплено всё необходимое для дезинфекции приборов, удобные анатомические кресла, образцы-палитры – всё для безопасности и удобства представительниц прекрасного пола.

Цены на услуги очень комфортные. Скоро лето, а значит, мы оголим ножки и главной «плановой процедурой» станет педикюр. В «Екатерине» он стоит 25 рублей, с покрытием гель-лаком — 30. Маникюр с покрытием гель-лаком обойдётся в 20 рублей, с наращиванием – на пять рублей дороже. Ламинирование или кератиновое выпрямление – процедуры не слишком бюджетные – от 60 рублей и выше (разумеется, цена зависит от длины волос).
Татьяна прошла специальное обучение, соответствующие курсы, получила все необходимые сертификаты, с которыми можно ознакомиться тем, кто не слишком доверяет новичкам на этом рынке.
Студия работает чуть больше месяца, но уже есть постоянные клиенты, предварительная запись — верные признаки того, что дела идут вверх.

Лилия
ГУЩА
Фото автора

14 мая заместитель председателя Столинского райисполкома Сергей Сидоревич, начальник управления по труду, занятости и социальной защите Любовь Демидович и директор территориального центра социального обслуживания населения Александр Коц посетили Бережновскую больницу сестринского ухода.

Представители власти вручили пожилым людям продовольственные наборы, которые были приобретены за средства спонсоров. Они интересовались условиями пребывания людей пожилого возраста в данном учреждении, общались с людьми, которые по разным причинам оказались в больничных палатах, выслушали их пожелания.
Пожилые делились с гостями наболевшим – рассказывали о здоровье, которое, к сожалению, не становится крепче. Очень рады они вниманию и заботе, которыми их окружил медперсонал учреждения.
– Золотые здесь медсестры, – делится с гостями один из пациентов Вячеслав Павлюк. – За это им большая благодарность. Нелегко им приходится, но они всегда к нам очень внимательны и добры.
Никогда не пройдет мимо заведующий больницы сестринского ухода Ирина Козубовская. Она всегда выслушает каждого и с пониманием отнесется к любой жалобе как на здоровье, так и по другим вопросам. В ее отсутствие мы под надежной и, что важно, – под профессиональной защитой врача Александра Куцого. Добросовестно относится к своим обязанностям старшая медсестра Евгения Жакун, которая постоянно хлопочет за своих подопечных. Да и все без исключения работники учреждения работают добросовестно. Как-то возникла неисправность с электрооборудованием, и электрик Алексей Ковалев тут же все исправил. Низкий поклон этим людям за их трудную, но благородную работу.
В этот же день работники территориального центра социального обслуживания населения совершили аналогичный визит в Плотницкую больницу сестринского ухода.
Людмила КАСПЕРОВИЧ
Фото автора

Не першы раз пераступаю парог дома Ганны Канстанцінаўны Кавалеўскай – удзельніцы Вялікай Айчыннай вайны, партызанкі. І зноў у свае няпоўныя 95 Ганна Канстанцінаўна бадзёра сустракае мяне на ганку і вядзе ў дом.
– Ды ўжо здароўе не тое – спіна і ногі баляць, чую ўжо дрэнна, – расказвае жанчына. – Гэта ў мінулым годзе яшчэ агарод палола. Хоць дачка і сварыцца, а мне здаецца, што лепш за мяне ніхто не зробіць.
Зараз жанчына жыве сама і разам з тым не сама. Яе дачка з Рэчыцы практычна ўвесь час праводзіць разам з маці. Яна і парадак навядзе, і паесці згатуе.
– Я ўжо ленавацца стала, – жартуе ветэран. А пасля сур’ёзна дадае: – Мне ўжо па газету дайсці да веснічак і то цяжка.
Дарэчы, выпісвае і чытае яна “Навіны Палесся” колькі сябе памятае.
Карэнная беражэнка скончыла сем класаў польскай школы. Вучылася добра, асабліва любіла матэматыку. Але маці казала: “Вучыцелькаю не будзеш – прадзі кудзельку”.
Так і ішло жыццё вясковай дзяўчыны – работа ў полі, па гаспадарцы. Ды ўсё змянілася ў 1941 годзе, калі пачалася вайна. Праз некаторы час старэйшы брат Андрэй Савіцкі стаў партызанскім сувязным. Дапамагалі яму і Ганна, і малодшая сястра. Потым брат пайшоў у партызаны. Каб гэта схаваць, сям’я прыдумала яго смерць. Але нехта пабачыў Андрэя і немцам стала вядома, што сям’я партызанская. Добра, што аб намерах немцаў забраць сям’ю стала вядома загадзя. Ноччу прыйшлі ўзброеныя партызаны, дапамаглі пагрузіць маёмасць. Маці звечара рашчыніла хлеб. І нават дзежку з цестам забралі з сабою. Цяжка было пакідаць родную хату. Плакала маці. Як выявілася пазней – не дарэмна. Бо на наступны дзень немцы прыйшлі арыштаваць Савіцкіх і спалілі ўсё – ад хаты да стажкоў.
Сям’я размясцілася ва ўрочышчы Чырвоны Бераг. Там стаялі і іншыя партызанскія сем’і. А зімой 1943 года прыйшлі звесткі аб наступленні немцаў. І сем’і згрузіліся на падводы і зноў рушылі ў дарогу. На гэты раз на Мярлінскія хутары.
– Мы ехалі ўсю ноч. І толькі як сонца стала ўставаць, дабраліся на хутары. Нас сустрэў старшыня сельскага Савета Аўдзяйчук. На хутарах у той час была савецкая ўлада.
На той час на Мярлінскіх хутарах размяшчаўся атрад імя Ракасоўскага. І Ганну накіравалі на дапамогу ў разведку. Яна і яшчэ некалькі дзяўчат дамагалі разведчыкам: гатавалі ежу, пралі, даглядалі параненых.
Новыя звесткі пра наступленне немцаў — і сем’і былі вымушаны часова адысці на Храпунь. Пасля зноў вярнуліся на Мярлін.
Ганна Канстанцінаўна згадвае імёны камандзіраў, начальніка штаба, разведчыкаў. З некаторымі з іх падтрымлівала сувязь і пазней, пасля вайны.
У партызанах яна прабыла з 1943 года да вызвалення Століншчыны. Дарога дахаты была небяспечнай. Немцы старанна яе замініравалі. Таму наперадзе ішлі валы, а далей ехалі абозы з людзьмі.
Сям’я прыехала на папялішча роднай хаты. Да сябе ў пастаяльцы іх узяла сям’я Байзерт. Гэта пасля ўжо адбудавалі новы драўляны дом на месцы старога.
Ганна літаральна пасля вяртання ў вёску стала працаваць у “магазіне”. Магазін складаўся з аднаго пакоя, у якім паставілі драўляную скрыню, на ёй вагі. Задача Ганны была збіраць прадукты, рэчы для патрэб фронту. Нехта прыносіў кудзелю, а нехта збожжа. Гэта ўсё старанна занатоўвалася і збіралася.
Першы завоз у свой магазін яна памятае і зараз. Гэта быў рознакаляровы сацін. Так яна і працавала ў гандлі да пенсіі. Напачатку ў сваім аднапакаёвым магазіне, пасля ўжо ў харчовым, была загадчыцай, перадавым работнікам.
За старанную работу ўзнагароджана Ордэнам Кастрычніцкай рэвалюцыі. Была ў складзе дэлегацыі Беларусі на Усесаюзным з’ездзе кааператараў у Маскве.
Зараз у скрыні Ганны Канстанцінаўны захоўваюцца ўсе яе ўзнагароды, медалі. Сярод іх шмат юбілейных – 40, 50, 60… гадавіны вызвалення Беларусі, Перамогі над фашысцкай Германіяй.
Гэтая скрыня – адзін з напамінаў аб тых падзеях, аб якіх не хочацца згадваць, а разам з тым важным этапе не толькі ў яе жыцці, а і ў гісторыі ўсіх краін свету.
Таццяна СЕГЕН
Фота аўтара