Важная місія

У гэтым годзе вучні, якія на здымку разам з настаўніцай пачатковых класаў сярэдняй школы № 2 Давыд-Гарадка Ірынай Куншталь, перайшлі ў пяты клас.
– Заўсёды шкада развітвацца са сваімі дзецьмі. Бо за чатыры гады настолькі да іх звыкаю, што ўсе яны быццам мае родныя. Заўсёды цікаўлюся ў настаўнікаў, якія поспехі ў маіх вучняў у сярэдніх класах. І заўсёды радуюся за іх, – кажа Ірына Аляксееўна.
Пэўна, любоў да педагогікі перадалася па генах. Добрым словам успамінаюць яе бацькоў. Аляксей Нікадзімавіч выкладаў спевы і працу, а Валянціна Іванаўна была настаўнікам геаграфіі. Брат Ігар таксама скончыў геаграфічны факультэт БДУ. Зараз з’яўляецца намеснікам старшыні Свіслацкага райвыканкама. Чаго казаць, і дачка маёй субяседніцы – Анастасія – таксама пайшла па педагагічнай сцежцы. Выкладае рускую мову і літаратуру ў сярэдняй школе № 20 г. Брэста імя героя Савецкага Саюза Д. М. Карбышава.
– Пэўна, у вас ёсць пра што пагарыць, калі збіраецеся?
– Што праўда, то праўда. Мы заўсёды на сувязі. Калісьці я да бацькоў па парады звярталася, потым дачка да мяне. Ведаеце, бацькі мае ніколі не настойвалі, каб я стала настаўніцай. Гэта быў мой асабісты выбар. Пасля заканчэння школы паступіла ў Мазырскі педагагічны інстытут, які скончыла ў 1992 годзе. Вярнуцца хацела толькі ў Давыд-Гарадок. 13 гадоў працавала педагогам-арганізатарам. У 2005 годзе пачала выкладаць у пачатковых класах. Гэта вельмі складаны працэс – знайсці падыход да кожнага дзіцяці. Але разам з тым вельмі цікавы. Можа падамся банальнай, але скажу, што кожнае дзіця ўнікальнае. Толькі трэба разгледзець здольнасці. На гэта патрэбна многа часу, але спяшацца не варта.
– Значыць, ужо ў пачатковых класах можна прадбачыць, кім у будучыні стане вучань?
– Можна, прычым, я вельмі рэдка памыляюся. Здольнасць да пэўнага занятку – гэта як колер валасоў ці тэмбр голасу. Маю на ўвазе, з гэтым нара-джаюцца.
Пакуль гутарылі, я перагортвала партфоліа Ірыны Аляксееўны. Безліч узнагарод і грамат як ад кіраўніцтва школы, так і раёна, вобласці. Калі яшчэ працавала педагогам-арганізатарам, то стала пераможцай конкурсу «Настаўнік года». А ў 2009 годзе ўвайшла ў тройку прызёраў. Многія яе вучні таксама выдатна праявілі сябе ў алімпіядах і навукова-даследчых работах. Чатыры гады таму Ірына Аляксееўна папоўніла рады настаўнікаў вышэйшай катэгорыі.
– Упэўнена, трэба спрабаваць сябе ва ўсім, бо толькі так можна зразумець, што менавіта табе па душы. У сваіх вучнях я выхоўваю смеласць, каб яны не баяліся памылак. Не можа так быць, каб усё атрымлівалася з першага разу. Шлях да мэты часцяком пракладзены праз выпрабаванні, – дзеліцца сваім меркаваннем настаўніца.
Ужо зараз прыглядаецца да сваіх новых вучняў, якіх першага верасня павядзе ў свет ведаў. І, як заўжды, будзе хвалявацца, бо працаваць з дзецьмі – важная місія, якая стала для яе любімай прафесіяй.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара