Сваё 70-годдзе адзначыла жыхарка Століна Софія Яўгенаўна Царык

Днямі адзначыла сваё 70-годдзе жыхарка Століна Софія Яўгенаўна Царык. Усё яе жыццё – прыклад таго, як знайсці сабе любімую справу.
Соня нарадзілася ў студзені 1951 года ў вясковай сям’і, якая жыла ля в. Альпень на хутары. Маці працавала ў калгасе паляводам, а бацька ў Давыд-Гарадоцкім гарадскім спажывецкім таварыстве загадваў магазінам. Дзяўчынка была старэйшай сярод дзяцей, пасля яе нарадзіліся яшчэ тры сястры і брат.
Па суседству жыў фельчар, паважаны на сяле чалавек. На момант заканчэння Соняй вучобы ў школе ў Століне працавала медвучылішча, таму дзяўчынка вырашыла стаць медыкам. Выкладчыкі прапанавалі менавіта яе кандыдатуру на пасаду старасты групы. Софія апраўдвала выбар і вучобай, і работай.
Пасля заканчэння вучылішча яна стала працаваць медсястрой у палаце нованароджаных у Давыд-Гарадоцкай бальніцы, а потым было створана месца школьнага фельчара ў сярэдняй школе № 1 у горадзе над Гарынню. Гэта быў час сталення яе як працаўніка і час кахання, калі нарадзілася яе сям’я. Давялося пераехаць у Столін, папрацаваць колькі месяцаў фельчарам хуткай дапамогі, а потым на ўсе гады, да самага выхаду на пенсію яна шчыравала медсястрой у неўралагічным аддзяленні Столінскай цэнтральнай раённай бальніцы. І хоць не займала высокіх пасад, але яе – актыўную, адказную – заўжды выбіралі ў склад прафкама.
– Я любіла сваю работу, – расказвае юбілярка. – Мне падабалася аблягчаць боль хворым, удзельнічаць у аглядах і спаборніцтвах. Трэба ехаць на курсы павышэння кваліфікацыі, то я буду першай; трэба ў аматарскай творчасці ўдзельнічаць – калі ласка. На абласных аглядах медыкам з Брэста даюць першае месца, а за намі пастаянна было другое.
Муж падтрымліваў жонку, у сям’і раслі два хлапчукі. І раптам бяда: не стала аднаго з братоў. Для яе зямля з-пад ног недзе дзелася, не было апоры, не было спакою матчынаму сэрцу. І яна пайшла ў храм, стала ездзіць па святых месцах, дапамагаць святару. Яе абралі членам царкоўнага савета. Было гэта заканамернасцю, бо з дзяцінства яна з маці і бабуляй хадзілі ў мясцовую царкву, а калі яе зачынілі ў гады бязбожжа, то сталі наведваць храм у Велямічах. Софія памятае, колькі яе маці ездзіла ў Брэст да ўпаўнаважанага па справах рэлігіі, каб у 90-ых адчыніць царкву ў Альпені.
Софія Яўгенаўна разам з іншымі жанчынамі райцэнтра стала ініцыятарам будаўніцтва саборнага храма ў Століне. Яна збірала і збірае ахвяраванні, часта не зважаючы на стан уласнага здароўя, узначаліла работу іконнай лаўкі, клапоціцца, каб хутчэй і якасней ішлі будаўнічыя работы. І ўсё гэта ў славу Боскую, не дзеля заробкаў. Па яе ініцыятыве прыхаджане віншуюць юбіляраў, дораць на святы салодкасці дзецям, а ўсе жанчыны на Дзень маці пакідаюць царкву з ружамі.
Калі сын Аляксей выказаў жаданне стаць прадпрымальнікам, Софія Яўгенаўна, якая толькі што выйшла на пенсію, вырашыла дапамагчы яму ў наладжванні справы. Цяпер сын падтрымлівае маці ў царкоўных справах, а яна паспявае яшчэ і ўласную сядзібу аздобіць так, каб заваяваць узнагароду ў Дзень горада.
Наша юбілярка радуецца таму, што па яе прыкладзе сталі медработнікамі і дзве яе сястры. Яна і сёння першай кінецца на дапамогу, калі поруч стала дрэнна якому чалавеку. А свае лідарскія якасці жанчына не хавала, а развівала на працягу ўсяго часу. Таму ў дзень юбілею Софія Царык была ўзнагароджана Ганаровай граматай Столінскага райвыканкама. Яе віншавалі кіраўніцтва бальніцы, раённы савет ветэранаў і настаяцель храма свяціцеля Лукі, дзе яна служыць. Здароўя, шчасця і здзяйснення новых задум вам, Софія Яўгенаўна!
Валянціна МІРАНОВІЧ
Фота Аляксандра НІКІФАРЭНКІ