Алену Васілевіч добра ведаюць у вёсцы Луткі. І гэта не дзіўна. Вось ужо 11 гадоў яна з’яўляецца старастай гэтага населенага пункта – самага аддаленага ад райцэнтра. Для сустрэчы з ёй была цудоўная нагода – 70-гадовы юбілей. Таму разам са старшынёй Вялікамалешаўскага сельскага выканаўчага камітэта Таццянай Васюхневіч едзем у Луткі.
– Алена Адамаўна – гэта мая правая рука, – па дарозе дзеліцца Таццяна Мікалаеўна. – Яна вельмі дапамагае, за што ёй моцна ўдзячна. Яна – чалавек дабрэйшай душы, неабыякавы да людзей і да жыцця вёскі ў цэлым. У цяперашні час гэта вялікая рэдкасць. Мясцовыя жыхары яе вельмі любяць і паважаюць за дабрыню і чуласць. Яна свая ў кожным доме.
На ўездзе ў вёску ўзвышаецца царква.
– Гэта таксама вялікая заслуга Алены Адамаўны, – працягвае старшыня. – Колькі яна выхадзіла, каб у вёсцы з’явілася царква! Яна ніколі не падае духам, наадварот, заўсёды верыць у лепшае. Кажа, калі думаць пра добрае, то яно і здзейсніцца.
Дом старасты знаходзіцца ў пачатку вёскі. Жанчына нават разгубілася, пабачыўшы нас. Сціплая ад прыроды, яна не звыкла да такой увагі. Таццяна Мікалаеўна ўручыла падарункі і кветкі, пажадала моцнага здароўя юбіляру і каб надалей працягвалася іх цеснае супрацоўніцтва.
Алена Адамаўна нарадзілася і вырасла ў Лутках. Тут прайшло яе дзяцінства, юнацтва, сустрэла сталасць. Доўгі час працавала даяркай у калгасе «Дружба» – цяперашнім ААТ «Кароцічы», адкуль і пайшла на заслужаны адпачынак.
Аднойчы зайшла ў Вялікамалешаўскі сельвыканкам па сваіх правах, а старшыня прапанавала ёй стаць старастай вёскі. Алена Адамаўна адразу згадзілася, бо заўсёды любіла клапаціцца пра людзей. Тым больш дачка Крысціна ўжо вырасла, стварыла сваю сям’ю ў Вялікім Малешаве. З’явіўся вольны час. Чаму ж не дапамагчы роднай вёсцы?
І ў жніўні 2009 года на сходзе жыхары аднагалосна выбралі Алену Васілевіч старастай.
Самым першым заданнем для яе стала будаўніцтва храма Святых бяссрэбранікаў Космы і Даміяна, якое вяскоўцы вялі сваімі сіламі. Жыхары іншых вёсак таксама дапамагалі ахвяраваннямі. Алена Адамаўна асабіста кантралявала справы, глядзела, каб хапала матэрыялаў, вяла перагаворы з пастаўшчыкамі і гэтак далей.
– Няхай наша царква і не вялікая, затое свая, – кажа стараста. – Будаўніцтва вельмі з’яднала людзей, бо стала ўвасабленнем веры і надзеі. Прастольнае свята ў нас адзначаецца 14 лістапада. Запрашаем і вас. Дасць Бог да гэтага часу знікне гэты каронавірус.
Таксама ў вёсцы справедку шостага мая святкуецца Юр’еў дзень. Гэта традыцыя перадалася ў спадчыну ад нашых продкаў. Увогуле вёска Луткі – адна з самых самабытных у нашым раёне. Тут яшчэ дагэтуль пякуць хлеб, ткуць на кроснах і вельмі ашчадна ставяцца да свайго мінулага. Сёння ў вёсцы жывуць 322 чалавекі. З іх 165 – працаздольнага ўзросту, 63 дзіцяці і 94 пенсіянеры. Дзесяць сем’яў маюць статус мнагадзетных. Да Алены Адамаўны часта звяртаюцца адзінокія пажылыя людзі, каб выпісаць дровы, парамантаваць тэлефон, вывезці смецце, заплаціць за электрычнасць і гэтак далей. Стараста разумее, што людзі на яе спадзяюцца, таму не можа іх падвесці. У яе ёсць спецыяльная тэлефонная кніга з нумарамі розных арганізацый. Калі што не ведае, звяртаецца да старшыні сельвыканкама. Таксама жанчына неаднаразова з супрацоўнікамі Столінскага раённага аддзела па надзвычайных сітуацыях прымала ўдзел у абследаванні жыллёва-бытавых умоў інвалідаў, адзінокіх і адзінока пражываючых людзей.
Вялікую работу правяла стараста і па добраўпарадкаванні мясцовых могілак, на якіх былі прыбраны старыя дрэвы і пастаўлена новая агароджа.
Алена Адамаўна таксама з’яўляецца членам савета грамадскага пункта аховы правапарадку пры Вялікамалешаўскім сельвыканкаме і пастаянна ўдзельнічае ў пасяджэннях, на якіх разглядаюцца такія пытанні, як прафілактыка п’янства, правапарушэнняў, пажарнай бяспекі, дрэннага становішча ў сем’ях.
– Як і ў іншых вёсках, у нас ёсць людзі, які злоўжываюць алкаголем і гэта вялікая бяда. Асабліва баліць душа за маладых хлопцаў, якія замест сям’і выбіраюць бутэльку, – кажа жанчына. – П’янства – гэта такая хвароба, ад якой пакутуюць як вясковыя людзі, так і знакамітыя асобы. Многае залежыць ад самога чалавека, наколькі ён разумее праблему і гатовы з ёй змагацца. Мне б вельмі хацелася, каб тыя людзі, якія трапілі ў палон зялёнага змея, змаглі вырвацца і знайсці шчасце ў жыцці. Упэўнена, трэба да апошняга верыць у чалавека і абавязкова падтрымліваць.
Алена Васілевіч заўсёды гатовая дапамагчы і выслухаць. Да яе часта прыходзяць людзі па парады ці проста выгаварыцца. А яшчэ цэняць за аптымізм і ўменне знаходзіць выхад з любой сітуацыі.
А спраў у старасты хапае заўсёды. На сёння турбуе жыхароў адсутнасць аўтобуснага прыпынку і асвятленне вуліц.
– Вельмі хочацца, каб мая родная вёска квітнела з гадамі, – з надзеяй кажа юбіляр. – І пакуль варта, буду імкнуцца рабіць усё дзеля гэтага.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара
