Так лічыць будучая выпускніца Сямігосціцкай сярэдняй школы Карына Жогаль. У гэтым годзе, як і яе аднакласнікі, яна развітаецца са школай і адправіцца ў дарослае жыццё.
– Скажы, ты ўжо ўсведамляеш, што гэты навучальны год апошні?
– Канечне, таму кожны дзень хачу захаваць у сваёй памяці. Цяпер неяк асабліва час ляціць хутка, таму што вельмі многа спраў – ад падрыхтоўкі да тэсціравання да арганізацыі выпускнога вечара. Плюс гэтая сітуацыя з каронавірусам, калі многія мерапрыемствы альбо адмяняюцца, альбо праводзяцца ў іншым фармаце. Прыходзіцца хутка мабілізавацца. Але з іншага боку, гэты навык абавязкова спатрэбіцца ўжо ў студэнцтве, калі трэба будзе вырашаць яшчэ больш праблем. Таму, паўтаруся, што ні робіцца – усё да лепшага.
– Ты ўжо выбрала будучую прафесію? Калі так, то з чым яна будзе звязана?
– Вельмі падабаецца педагогіка. Да таго ж, у мяне ёсць прыклады перад вачыма: настаўніцамі з’яўляюцца мая мама Марыя і дзве цёткі Марына і Галіна. Асабіста я – гуманітарый па складзе розуму, таму мне вельмі падабаюцца ўрокі беларускай мовы і літаратуры. Не ў апошнюю чаргу дзякуючы настаўніцы Яніне Фёдараўне Арлянін. Я запоем чытаю творы нашых аўтараў – Васіля Быкава, Івана Мележа, Уладзіміра Караткевіча і іншых. Што тычыцца рускіх пісьменнікаў, то вельмі кранула аповесць Барыса Васільева «А зори здесь тихие» і прымусіла мяне задумацца. Тыя дзяўчаты – зенітчыцы, што з’яўляюцца гераінямі твора, – амаль мае равесніцы. Але колькі ім давялося пабачыць і перажыць… І такіх дзяўчат, жанчын у гады Вялікай Айчыннай вайны, якія здабывалі перамогу, былі тысячы. Яны не марылі пра модныя сукенкі ці новы тэлефон, яны проста хацелі жыць мірна. Вось такога кшталту творы вельмі выхоўваюць.
Яшчэ я заўсёды з нецярпеннем чакаю ўрокі біялогіі, якія вядзе Аляксандр Іосіфавіч Альгамец. Ён нам расказвае пра прыроду, птушак і расліны, занесеныя ў Чырвоную кнігу. Мы часта з ім ходзім на экскурсіі ў наваколлі вёскі. Аказваецца, навакольны свет такі разнастайны!
Заўжды цікава на ўроках Аляксея Іосіфавіча Альгамца – настаўніка гісторыі. Ён – аматар свайго прадмета і гэта адчуваецца, бо выклікае жаданне вучыцца, даведвацца, дакопвацца да ісціны.
Вось, гледзячы на такіх настаўнікаў, і сам хочаш быць адным з іх. Пакуль вызначаюся з выбарам спецыяльнасці: вагаюся паміж настаўнікам пачатковых класаў і філолагам.
– А паміж горадам і вёскай які ты робіш выбар?
– Сваю вёску я вельмі люблю, але хацела б застацца ў горадзе. Па-першае, там больш магчымасцяў, а па-другое, заўсёды трэба спачатку паспрабаваць, а потым падводзіць вынікі. Вярнуцца ў вёску паспею. Галоўнае, у першую чаргу добра здаць іспыты і стаць студэнткай.
Акрамя цудоўнай вучобы – сярэдні бал 9.0 – Карына валодае мастацкім талентам, які перадаўся ёй ад бацькі Мікалая – майстра на ўсе рукі.
Цэніць такія рысы характару, як дабрыня, смеласць, сур’ёзнасць, калі чалавек не баіцца браць адказнасць за свае словы і ўчынкі.
Сярод мараў дзяўчыны – пабываць у Італіі, таму ставіць перад сабой мэту – вывучыць італьянскую мову. Што ж, жадаю Карыне, каб усе яе мары здзейсніліся!
Лізавета САХАРЧУК,
удзельніца аб’яднання па інтарэсах «Залатое пяро»
Давыд-Гарадоцкага цэнтра дзіцячай творчасці
