Добра памятаюць гэты момант залатыя юбіляры з вёскі Сямігосцічы Якаў і Валянціна Акостка, якія вось ужо паўстагоддзя ідуць па жыцці поруч. «Здаецца, зусім нядаўна гэта было, – з сумам адзначае Валянціна Мікалаеўна. – Гады хутка бягуць, не паспяваеш і азірнуцца».
Знаёмства іх таксама было цікавым. Валянціна – маладая настаўніца, якая прыехала працаваць у Сямігосціцкую сярэднюю школу па размеркаванні ў 1968 годзе. Сама родам з вёскі Туры і была адзінай дачкой пасля трох старэйшых братоў. Яшчэ ў школе палюбіла прафесію педагога, прыкладам якога была яе першая настаўніца Ганна Іванаўна Косач. Менавіта яна прывіла любоў да школы і вучняў. Таму пасля заканчэння Давыд-Гарадоцкай школы № 1 Валянціна без роздумаў паступіла ў Лоеўскае педагагічнае вучылішча на спецыяльнасць «пачатковыя класы».
І вось яна – маладая, у прывабнай сукенцы прыйшла на танцы ў мясцовы клуб. А там прыгажун Якаў, які прыйшоў у водпуск з арміі. Служыў у ваенна-марскім флоце ў Эстоніі, чым моцна ганарыўся. Да таго ж спартсмен, капітан мясцовай футбольнай каманды. Як кажуць, грэх у такога не закахацца. І Валянціна закахалася. Якаў таксама заўважыў дзяўчыну, якая адразу паланіла яго сэрца.
І 27 лістапада 1970 года яны сталі мужам і жонкай. Тады была паводка, таму дабіраліся маладыя ў Альшанскі сельскі Савет на лодках. Але тым рамантычней было іх вяселле.
Валянціна працягвала выкладаць у школе, а паралельна вучылася на завочным аддзяленні Мазырскага педагагічнага інстытута імя Крупскай.
Калектыў яе прыняў вельмі цёпла. Строгім быў толькі тагачасны дырэктар Іван Іванавіч Туравец, бо патрабаваў поўнай самааддачы. Але ж маладая настаўніца хутка даказала, што яна на сваім месцы. Адказная, дысцыплінаваная ў рабоце, спагадлівая і чулая да вучняў. Такой яе памятаюць усе, каго яна вучыла. Усяго за яе педагагічную дзейнасць было сем выпускаў. А яшчэ некаторы час Валянціна Мікалаеўна працавала арганізатарам пазакласнай работы. Цікавы той факт, што яшчэ будучы вучаніцай Давыд-Гарадоцкай школы, Валянціна была піянерважатай у Ніны Чуманевіч – зараз Ерухінай – класнага кіраўніка экс-прэзідэнта Расіі Дзмітрыя Мядзведева.
Праз восем гадоў Валянціна Мікалаеўна зноў вярнулася да настаўніцкай дзейнасці. Была ў той час кіраўніком міжраённага куставога аб’яднання настаўнікаў пачатковых класаў. Бліскуча абараніла вышэйшую катэгорыю, таму была настаўнікам не толькі для вучняў, але і для многіх маладых педагогаў, якія прыходзілі ў школу. Трыццаць восем гадоў аддала сваёй любімай справе. «Работа мне заўсёды прыносіла задавальненне», – кажа Валянціна Мікалаеўна. У апошнія гады, нягледзячы на дрэнны зрок, жанчына працягвае актыўны лад жыцця. З’яўляецца членам Столінскай раённай арганізацыі інвалідаў па зроку і прымае ўдзел ва ўсіх мерапрыемствах.
Якаў Фёдаравіч заўсёды быў яе надзейнай апорай і дбайным гаспадаром. Будаваў свой дом, ды і любая справа гарэла ў яго руках. Як сапраўдны марак, ён і на сваёй радзіме меў цягу да вады і быў, калі так можна сказаць, прафесійным рыбаком. 30 гадоў працаваў у адным з буйнейшых рыбгасаў краіны «Лахва». Пра рыбу ён ведае абсалютна ўсё. А жонка навучылася гатаваць з яе розныя стравы. Да таго ж Якаў Акостка працягваў узначальваць футбольную каманду тады калгаса «XVII партз’езд» – неаднаразовага чэмпіёна раёна.
Валянціна Мікалаеўна і Якаў Фёдаравіч заўсёды былі прыкладам для сваіх дзяцей. Першым у сям’і нарадзіўся сын Уладзімір. Скончыў Мазырскае медыцынскае вучылішча і працаваў дыспетчарам на станцыі хуткай дапамогі Давыд-Гарадоцкай бальніцы. Жыве ў Давыд-Гарадку разам з сям’ёй. Пайшла па бабулінай сцежцы ўнучка Валянціна, якая выкладае ў Брэсце. Унук Віталь працуе ў міліцыі.
Дачка залатых юбіляраў – Таццяна – жыве ў Сямігосцічах, непадалёку ад бацькоў, таму першай прыйшла павіншаваць іх са святам. Яна, як і старэйшы брат, таксама выбрала медыцыну і зараз працуе медыцынскай сястрой у дзіцячым садку. Старэйшая яе дачка Юлія атрымала спецыяльнасць «масавыя камунікацыі», а зараз жыве разам з мужам у Аўстраліі, таму віншавала па вайберу. Аляксандр – студэнт Мінскага дзяржаўнага тэхналагічнага каледжа. Як і дзядуля, вельмі любіць футбол і ўдзельнічае ва ўсіх спаборніцтвах, якія прахо-дзяць у каледжы. Калі прыязджае, яны гадзінамі абмяркоўваюць спартыўныя навіны.
А вось малодшыя ўнукі юбіляраў – сямікласнік Валодзя і трохгадовы Дзіма – часцяком бываюць у бабулі з дзядулем. І зараз яны першыя за святочным сталом, які накрыты з нагоды залатога вяселля. І няхай надалей вашым спадарожнікам будзе каханне, а родныя акружаюць цяплом і павагай.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара
