Медыцыну ў спадчыну…

… атрымала Ганна Шабунька – старшая медыцынская сястра хірургічнага аддзялення Давыд-Гарадоцкай бальніцы.
Да гэтай прафесіі мелі дачыненне яе бацькі. Маці Вера Канстанцінаўна працавала лабарантам у рэнтгенкабінеце, а бацька Аляксандр Мікалаевіч – фельчарам у воінскай часці, якая раней размяшчалася ў Давыд-Гарадку.
Ганна вельмі ганарылася сваімі бацькамі, якіх яна часта бачыла ў белых халатах. Ды і дома заўсёды былі размовы пра медыцыну. Не паступіўшы адразу ў Пінскае медвучылішча, дзяўчына вырашыла не губляць часу і пайшла працаваць санітаркай у бальніцу. І гэта ёй вельмі дапамагло на наступны год без праблем стаць навучэнкай выбранай медыцынскай установы, якую яна скончыла ў 1996 годзе.
Першае рабочае месца Ганны – у дзявоцтве Сопіч – хірургічнае аддзяленне. Сюды яна трапіла аперацыйнай медсястрой. І амаль адразу на складаную аперацыю: на хуткай дапамозе прывезлі жанчыну з Сямігосціч, якая трапіла ў дарожна-транспартнае здарэнне. На жаль, ад атрыманых ран жанчына памерла.
– Жыццё чалавека вельмі непрадказальнае. Ніколі не ведаеш, што цябе чакае ў наступную хвіліну. І не ведаеш, як арганізм можа адрэагаваць на тое ці іншае медыцынскае ўмяшанне. Можа раскрыю вам сакрэт, але медыцынскія работнікі як ніхто вераць у Бога, і я ў тым ліку, – дзеліцца Ганна Аляксандраўна.
Папрацаваўшы год у хірургіі, перавялася ў эндакрыналагічны кабінет, які толькі адчыніўся ў паліклініцы. Але яна часта замяняла аперацыйных медсясцёр, калі тыя былі ў водпуску. І літаральна нядаўна ёй зноў давялося быць на аперацыі.
– Рукі памятаюць нават праз час, – кажа мая субяседніца. – Упэўнена ў тым, што былых медыкаў, як і настаўнікаў, не бывае.
Размаўляючы з Ганнай Шабунька, ра-зумею, што не чалавек выбірае прафесію, а прафесія выбірае яго. Заўважыла гэта і кіраўніцтва. У 2002 годзе Ганну Аляксандраўну назначылі на пасаду старшай медыцынскай сястры хірургічнага аддзялення.
– Аддзяленне разлічана на 20 ложкаў, якія амаль заўсёды заняты. У нас лячэнне праходзяць і пажылыя людзі, і тыя, хто трапіў у дарожна-транспартнае здарэнне. Цяжкіх пацыентаў мы адпраўляем у Столінскую бальніцу. Увесь персанал разам з урачамі налічвае 23 чалавекі. Я задаволена ўсімі сваімі калегамі, якія адданыя сваёй рабоце. Гэта вельмі важна ў медыцыне, асабліва ў хірургічным аддзяленні, дзе ляжаць людзі старэйшага ўзросту. Трэба ж не толькі іх абслужыць, але і пагутарыць, пра дзяцей-унукаў выслухаць. Гэта таксама наша работа, – кажа Ганна Аляксандраўна.
Дарэчы, свайго мужа Уладзіміра сустрэла на рабоце. Ён быў вадзіцелем у бальніцы, вось так і пазнаёміліся. Дома Ганна – цудоўная гаспадыня і маці двух сыноў-падлеткаў Алега і Рамана. Іх яна прывучыла чытаць, паколькі сама вельмі любіць адпачываць з кнігай. А яшчэ абажае падарожнічаць. Была ў многіх гарадах Украіны, Расіі, а яшчэ марыць пабываць у Грэцыі.
А ўсім сваім калегам напярэдадні прафесійнага свята жадае ажыццяўлення ўсіх мар і, канечне, здароўя.
Ганна
МЕЛЬНІК
Фота аўтара