Толькі такія словы прыходзяць на розум пасля візіту да сям’і Клочка з аграгарадка Альшаны, у якой растуць чатыры дзяўчынкі.
– Яны зараз падраслі і пачалі ра-зумець, што я іх усіх люблю аднолькава. А раней так раўнавалі адна да адной, ледзь не сварыліся, – успамінае Вольга Клочка. – Мне з імі няма калі сумаваць, у нашым доме пастаянна штосьці вырашаецца. Тым больш, што на тэлефоны ў нас дзейнічае забарона. То старэйшая дачка Караліна не хоча ў школу ісці, бо будзе кантрольная па матэматыцы, з якой сяброўства не заладзілася з пачатковых класаў. А Марыя і Ганна не могуць падзяліць сукенку, бо яна зараз «самая» модная. Вось толькі самую меншую Ірынку можна супакоіць, паабяцаўшы марожанае, якое яна вельмі любіць. Але ў нас ёсць самы галоўны суддзя ўсіх спрэчных момантаў – бацька, які хутка знаходзіць і рашэнне, і кампрамісы, і выйсце з любой сітуацыі. Ён у нас строгі, але разам з тым вельмі добры. Спытайце ў дзяўчынак, і кожная вам адкажа, што яна самая любімая ў свайго бацькі. І мне вельмі пашанцавала са сваім мужам. У мяне няма сумненняў, што ён – мой лёс.
Вяселле Міхаіл і Вольга згулялі ў 2009 годзе. Аказалася, што пасля першай сустрэчы да шлюбу прайшло больш за два гады. Так мовіць, пачуцці праходзілі праверку часам. І прайшлі выдатна, і зараз сям’я Клочка – прыклад для многіх.
– Чэсна скажу, мы амаль ніколі не сварымся і ў гэтам заслуга майго Мішы. Ён нейкім неверагодным чынам умее ўсё ператварыць у жарт. Калі прапаноўваў мне выйсці замуж, то паабяцаў, што я буду за ім як за каменнай сцяной. І, ведаеце, зараз разумею сэнс гэтага выказвання на ўсе сто працэнтаў. А яшчэ ў яго залатыя рукі. Вось арэлі садовыя сам зрабіў, лавачкі каля дома. Калі час ёсць, адразу бяжыць у свой гараж. Хоча сваімі рукамі лесвіцу зрабіць, але пакуль восень – імкнёмся зарабіць – займаемся вырошчваннем і гандлем сельскагаспадарчай прадукцыі. Карацей кажучы, у яго заўсёды ёсць чым заняцца.
Маладая пара пачала будаваць дом адразу пасля вяселля. Разлічвалі на сябе, таму трымалі і парнік, і палі з іншай агароднінай. Як прынята ў Альшанах, дапамагалі бацькі. А Вольга тым часам падарыла мужу дачушку Караліну, якой зараз 11 гадоў. Самая галоўная памочніца ў маці па гаспадарцы. Заўважаю харызматычнасць і артыстычнасць дзяўчынкі і раю маці таксама звярнуць увагу на гэта. Маці з усмешкай згаджаецца: чым-чым, а дарам пераконвання Караліна карыстаецца ўдала, таму нават дрэнныя адзнакі ў дзённіку – зусім не падстава адмовіць ёй у пакупцы абноўкі.
Марыя на год меншая, і ў яе абавязкі ўваходзіць трымаць парадак у доме. Абажае жывёл, асабліва коней, таму, калі ёсць вольная хвіліна, ідзе з сяброўкай глядзець на іх у мясцовай гаспадарцы. Маці жартуе, што ўсе ўжо па паху лёгка здагадваюцца, дзе яна была. А яшчэ вельмі любіць маляваць, таму ў доме яе малюнкі паўсюль. А клапатлівая маці набыла мальберт і ўсё неабходнае для творчага працэсу.
Трэцяя дачушка Аня нарадзілася ў 2014 годзе 19 лістапада – на дзень нараджэння бацькі. Таму стала сапраўдным падарункам для ўсёй сям’і. Дзяўчынка вельмі добразычлівая і заўсёды гатовая прыйсці на дапамогу. Але, як і бацька, мае цвёрды характар, калі надумалася штосьці – абавязкова будзе дабівацца свайго. Як і старэйшая сястра, любіць жывёл і тое, што маці дала дазвол трымаць у доме ката, – яе заслуга. А яшчэ марыць пра вялікага белага папугая і каб абавязкова быў гаворачым.
Ірынка – гэта агульная любіміца. У свае тры гады добра размаўляе, што не дзіўна, вакол столькі настаўнікаў. Усе з яе пылінкі здзьмухваюць і аддаюць ёй прысмакі.
– Памятаю, як еду з Пінска пасля ўльтрагукавога абследавання, на якім сказалі пол дзіцяці, і плачу. Хацела сыночка, тым больш ведала, што па стане здароўя больш не змагу нарадзіць, – успамінае Вольга. – Супакоіў, як і заўсёды, муж. Ён сказаў тады: «Гэта ж якімі нас Бог шчаслівымі хоча зрабіць!». Як аргумент прыгадаў сябе ў юнацтве і зрабіў выснову, што з дзяўчынкамі лепш дамовіцца, чым з хлопцамі. А самае галоўнае, каб дзіця было здаровае. На тым і закончылася маё расстройства. І кожны дзень адчуваю сябе шчаслівай, калі дочкі зноў штосьці гучна абмяркоўваюць на кухні.
Як гаварылася вышэй, кветкі і вырошчванне іншых дэкаратыўных раслін – любімы занятак гаспадыні Вольгі. Паспявае яна не толькі на 45 (!) сотках парніка парадак трымаць, але і двор у ідэальным стане. Акрамя хрызантэм, у двары ўзвышаюцца туі, прыгожымі шарамі расце самшыт, пачынае брацца ў сілу лаванда. А самае галоўнае, што ўсё гэта справа «зялёных» рук гаспадыні.
– Верыце, я нічога не купляла на рынку, усё вырасціла сама з чаранкоў. А колькі я ўжо прадала і раздала знаёмым і родным! Канкрэтна хрызантэмамі пачала займацца чатыры гады таму, і мне вельмі падабаецца, паколькі затрат мала, а прыбытак ёсць. Вельмі хачу свой гадавальнік, гэта мая мара, якую я абавязкова здзейсню. Муж падтрымлівае, а прадаўцы ў мяне ўжо ёсць, – гледзячы на дачушак, кажа Вольга.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара
