Галоўнае – зацікавіць вучня — Ірына Піваварэвіч, настаўнік англійскай мовы сярэдняй школы № 2 аг. Альшаны

Амерыканскі вынаходнік і прадпрымальнік Сців Джобс сказаў: «Ёсць толькі адзін спосаб добра выканаць работу – палюбіць яе».
І менавіта гэта выказванне лічыць сваім дэвізам Ірына Піваварэвіч – настаўнік англійскай мовы сярэдняй школы № 2 аг. Альшаны.
Расказаць пра гэтага спецыяліста папрасілі дырэктар і калегі. Адданая сваёй рабоце, Ірына Аляксандраўна многа зрабіла для аўтарытэта навучальнай установы.
Дзяўчына з дзяцінства марыла стаць педагогам, нягле-дзячы на тое, што ў сям’і большасць – медыцынскія работнікі. Маці працуе ў Беражноўскай бальніцы, сястра скончыла медыцынскі ўніверсітэт і засталася працаваць у Гродне. Дваюрадныя сёстры таксама ўрачы.
А Ірына паступіла ў Баранавіцкі дзяржаўны ўніверсітэт на факультэт замежных моваў – англійскай і нямецкай. Пасля яго заканчэння ў 2009 годзе па размеркаванні прыехала працаваць у Альшанскую сярэднюю школу. Тады гэта была самая большая навучальная ўстанова ў раёне, у якой вучылася больш за паўтары тысячы дзяцей. Настаўніца адразу знайшла агульную мову з калектывам. Дапамагала парадамі і не пакідала без увагі маладога спецыяліста тагачасны дырэктар Ганна Мазоль.
І літаральна з першага года сваёй дзейнасці Ірына Аляксандраўна пачала лік узнагарод. У 2009 годзе стала пераможцай раённага конкурса «Малады настаўнік года» ў намінацыі «Творчы пошук».
Праз два гады атрымала Ганаровую грамату Столінскага раённага выканаўчага камітэта за эфектыўную работу ў падрыхтоўцы пераможцы рэспубліканскай алімпіяды па англійскай мове.
Але Ірына Аляксандраўна не толькі выдатны спецыяліст-прадметнік. З ахвотай і энтузіязмам настаўніца і вучні займаюцца даследчымі праектамі і ўдзельнічаюць у конкурсах.
У 2015 годзе школа дзякуючы намаганням Ірыны Піваварэвіч стала лаўрэатам дыплома ІІ ступені абласнога конкурсу па англійскай мове ў намінацыі «Тэатральнае майстэрства, сцэнічны вобраз».
А сярод апошніх узнагарод – дыплом пераможцы раённай навукова-практычнай канферэнцыі «Праз якасць навучання – да развіцця патэнцыялу вучняў».
Зразумела, гэта не толькі заслуга настаўніка. У яе заўсёды былі і ёсць здольныя вучні, якія імкнуцца дасягаць вышынь. Адна з іх – Ірына Сімановіч, якая прыняла ўдзел у рэспубліканскім конкурсе «Нататкі юнага вандроўніка» ў рамках акцыі «Я гэты край Радзімаю заву».
Для таго, каб падрыхтаваць даследчую работу, патрэбна было наведаць славутыя месцы краіны, пасля напісаць свае водгукі і запоўніць дзённік вандроўніка. Вучаніца была ў Нясвіжскім і Мірскім замках, у Брэсцкай крэпасці, нацыянальнай бібліятэцы Беларусі, Белавежскай пушчы, музеі Вялікай Айчыннай вайны, у сталічным тэатры і іншых. Таксама падрыхтавалі даведнік адукацыйных маршрутаў па цікавых месцах нашага раёна.
Работы зроблена многа, але ў Ірыны Аляксандраўны ў запасе яшчэ безліч задумак.
– Я проста люблю тое, чым займаюся. Да таго ж удзел у такога кшталту конкурсах і праектах дае магчымасць развівацца, глыбей даведвацца пра гісторыю роднага краю, – кажа настаўніца.
– Часта можна пачуць меркаванне, што сучасныя дзеці лепш «павандруюць» па інтэрнэту. Вы згодны з гэтым?
– Не зусім згодна, але зерне праўды ў гэтым ёсць. Вядома, прасцей за ўсё скласці віну на сусветную павуціну, маўляў, гэта яна ўкрала маладое пакаленне. І што будзе далей? Задача настаўніка – зацікавіць, зрабіць усё, каб вучань захапіўся ідэяй.
Зараз я з’яўляюся класным кіраўніком 11 «А» класа і ўжо ведаю, што буду сумаваць па сваіх вучнях. Хвалююся за іх, як за сваіх родных. І вельмі хачу, каб яны знайшлі той занятак, які ім будзе па душы.
Пашанцавала Ірыне Аляксандраўне не толькі з выбранай прафесіяй. У Альшанах яна сустрэла свайго мужа – Максіма Піваварэвіча. Ён настаўнік гісторыі, і таксама апантаны сваёй работай. Усё жыццё настаўніцкай дзейнасці аддала свякроў – Марыя Максімаўна, якая выкладала ў пачатковых класах.
Так што ў дзяцей маёй суразмоўцы – Марыі і Яўгена – ёсць усе падставы працягнуць настаўніцкую дынастыю.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара