«Дзеці бачаць цябе наскрозь»

У малодшую групу ясляў-садка № 2 “Жар-птушка” Давыд-Гарадка трапіла адразу пасля ціхага часу, калі дзеці толькі што прачнуліся і апраналіся. Дзяўчынкам трэба было паправіць сукенкі, прывесці ў парадак прычоскі, а каго і супакоіць, бо засумаваў па маме. Выхавальнік Кацярына Разановіч толькі і паспявала пераходзіць ад адной табурэткі да другой і дапамагаць малым.
Нягледзячы на тое, што працуе яна толькі другі год, кіраўніцтва і бацькі цудоўныя словы адрасуюць маладому спецыялісту. Але самае галоўнае – да яе цягнуцца дзеці, якія бачаць у Кацярыне Сяргееўне сапраўдную фею.
– Дзеці – гэта асобы народ, якога ніколі не падманеш. Яны бачаць цябе наскрозь, толькі паспрабуй што ад іх схавай – адразу выведуць на чыстую ваду, – усміхаецца дзяўчына. – Гэта памылкова, калі дарослыя думаюць, што дзеці нічога не разумеюць. Яны настолькі ўсё заўважаюць, убіраюць у сябе, нібы губка, што нават здзіўляешся. І вельмі часта паўтараюць за бацькамі.
– Кацярына, бывае і са сваімі дзецьмі нельга ладу знайсці, а тут чужыя, са сваімі характарамі. Як ты знаходзіш з імі агульную мову?
– Усё проста, дзяцей трэба любіць. Да мяне ў групу прыйшлі зусім маленькія выхаванцы, некаторым і двух гадоў не было. Канешне, усе розныя, хтосьці хутка адаптуецца да новай абстаноўкі, а другі і праз месяц з поўнымі вачыма слёз застаецца ў садку. У ход ідуць розныя спосабы. То танец арганізоўваеш, то гульню якую, то спяваць з імі пачынаеш. Шчыра кажучы, ніколі не была асабліва здольная да творчасці, а тут навучылася. А самае галоўнае – гэта пяшчота. Абдымеш – і дзіця адразу цягнецца да цябе. Важна знайсці псіхалагічны кантакт.
Я не буду хлусіць і гаварыць, што мая работа – лёгкая. Але я яе лічу вельмі высакароднай, бо працую з самым дарагім – дзецьмі. Яшчэ ва ўніверсітэце мы вучылі, што чалавек праз усё жыццё праносіць сваё дзяцінства. А шчаслівае дзяцінства – гэта залог шчаслівай будучыні. І я разумею сваю адказнасць.
– Дашкольнае выхаванне – гэта твой усвядомлены выбар?
– Я скончыла Кароціцкую сярэднюю школу і спачатку хацела стаць лагапедам, але потым мая сяброўка прапанавала паступаць у Магілёўскі дзяржаўны ўніверсітэт імя А. Куляшова на факультэт дашкольнага выхавання. Падтрымала маці, якая працуе настаўніцай матэматыкі ў Кароціцкай сярэдняй школе. Тым больш паралельна я атрымала спецыяльнасць «Дзелавое адміністраванне”. Пасля заканчэння ўстановы ў мяне было некалькі варыянтаў, дзе пачаць сваю прафесійную дзейнасць. Магла застацца ў Магілёве, які я вельмі палюбіла за гады вучобы, ці накіравацца ў Гомель. Але я выбрала сваю малую радзіму і вярнулася на Століншчыну. Разумела, што ў чужым горадзе, калі ты адзін і няма родных, вельмі цяжка будзе. А дома і сцены дапамагаюць. Цудоўна прыняў калектыў, за што вельмі ўдзячна. Першы год я падмяняла, а ў жніўні мінулага ўзяла сваю групу. Шчыра прызнаюся, толькі і паспявала спачатку адказваць на пытанні “а што?”, “а чаму?”, “а навошта?”, якімі мяне літаральна засыпалі дапытлівыя выхаванцы.
– А як адпачываеш пасля працоўнага дня?
– Проста абажаю чытаць. Мая цётка Наталля працуе ў бібліятэцы ў Століне, і пасля візіту да яе заўсёды вяртаюся з кнігамі. Мае сябры здзіўляюцца, маўляў, зараз можна чытаць з дапамогай сучасных тэхналогій, загрузіў сабе праграму і ўсё. А мне даспадобы ўзяць у рукі, адчуць пах старонак. Раней магла да світання чытаць. Мяне цікавіць творчасць замежных аўтараў. Сцівена Кінга перачытала ўсяго, у яго творах многа філасофіі. А яшчэ мяне супакойвае вязанне і вышыванне. Я па сваёй сутнасці інтраверт, люблю спакойны адпачынак. Праўда, калі выйшла замуж, то часу на заняткі засталося менш (смяецца). Пакуль вячэру прыгатуеш, прыбярэш, то ўжо і ноч надыходзіць. Дарэчы, сваё каханне я таксама ў дзіцячым садку сустрэла. Здавалася, сюды прыходзяць забіраць дзяцей жанатыя мужчыны. А мой муж прыйшоў па хрэсніка, так і пазнаёміліся. Так што, як гаворыцца, ад лёсу не ўцячэш.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара