І пра гэтага чалавека параілі напісаць нашы чытачы – жыхары маленькай вёсачкі Крушын:
– Заўсёды ветлівы, ведае, што каму прывезці. Ды і проста паразмаўляць з ім вельмі прыемна. Мы заўсёды чакаем яго і нават, калі на хвіліну спазняецца, хвалюемся. Але гэта бывае вельмі рэдка. Хочацца, каб напісалі пра нашага Аляксея. Добра, што ёсць такія спагадлівыя і добрыя людзі.
І гэта меркаванне на 100 працэн-таў пацвярджаецца, калі знаёмлюся з Аляксеем Сыса – вадзіцелем аўтакрамы Столінскага рай-спажыўтаварыства.
– Цікава, хто ж гэта пра мяне расказаў? – дапытвае мужчына.
– Ці ж вы ўсіх ведаеце? – пытаю ў адказ.
– Ну, канешне, усіх. Я вязу прадукты ў тыя вёскі, дзе жыве некалькі чалавек. Напрыклад, у Варсыні ўсяго пяць жыхароў. А калі палічыць, што працую чацвёрты год, то ўсе яны – добрыя знаёмыя. Дакладна ведаю, што каму патрэбна. І нават ведаю, хто і на колькі грошай будзе рабіць пакупкі. І больш таго, у курсе, калі і хто з унукаў ажаніўся, скончыў вучобу ці ўладкаваўся на работу. Дарэчы, дзеці некаторых жыхароў тэлефануюць мне напрамую і просяць, каб я прывёз неабходныя прадукты. Я ўжо звык да гэтага, – з нязменнай усмешкай адказвае Аляксей.
Сам ён родам з Рэчыцы. Пасля школы скончыў Столінскае прафесійна-тэхнічнае вучылішча, працаваў зваршчыкам у райаграсэрвісе. Потым трапіў пад скарачэнне і яму прапанавалі работу ў аўтакраме. Ён пагадзіўся, нягледзячы на тое, што аўтамабіль яму далі добра падношаны. Гэты ж сучасны набылі ў мінулым годзе. Тут і вітрына ёсць, не трэба паўтараць па некалькі разоў асартымент і цэны.
Рабочы дзень у Аляксея пачынаецца ў 7.30. Да 10.00 ён загружаецца на аптовай базе. Далей едзе ў кандытарскі цэх, Столінскі каўбасны цэх, потым па агародніну і садавіну і на хлебазавод.
Аўтакрама абслугоўвае 12 населеных пунктаў: Варсынь, Сіціцк, Люты Бор, Камарнікі, Крушын, Капані, Кашару, Узляжжа, пасёлак Лясны, Юнішчанскія хутары, паселішчы Вілье ў Альманах і Брадчэ ў Плотніцы. Усяго прыкладна 200 чалавек. Летам гэтая колькасць павялічваецца: да сваіх родных людзей прыязджаюць унукі і праўнукі, адпачываюць ад гарадской мітусні. А вось зімой застаюцца адныя пенсіянеры.
– У гэтым годзе многія буйныя населеныя пункты пакутавалі ад снежных завей. Дарогі не паспявалі чысціць нават на галоўных вуліцах. А як вы дабіраліся да сваіх пакупнікоў?
– Сапраўды, зіма ў гэтым годзе выдалася вельмі сур’ёзнай, – падтрымлівае Аляксей. – Але, дзякаваць Богу, да ўсіх даязджаў. Калі сам выбіраўся з сумётаў, а калі звяртаўся па дапамогу ў сельвыканкам, каб тэхніку адправілі. Жыхары нават здзіўляліся, бачыўшы мяне ў назначаны час у назначаным месцы. Маўляў, ужо і не чакалі. Але я ведаю, што яны заўсёды чакаюць, – кажа Аляксей.
Сапраўды, чалавек з вялікім сэрцам. У Аляксея цудоўная сям’я. Разам з жонкай Святланай жывуць больш за 20 гадоў. Старэйшы сын Раман вучыцца ў Столінскім дзяржаўным аграрна-эканамічным каледжы. Алена ходзіць у Рэчыцкую сярэднюю школу № 3. Меншаму Мацвею – шэсць гадоў.
Шчасце бачыць у шчасці сваіх родных і блізкіх, а самым вялікім багаццем лічыць здароўе.
Мы пра многіх расказваем на старонках газеты. Але Аляксея я лічу сапраўдным героем. І няхай ён не стаіць са зброяй на дзяржаўнай мяжы, не займае высокія пасады. Толькі вось дабрынёй і неабыякавасцю зараз валодае не кожны. І ў такіх людзей, як ён, абавязкова ўсё будзе добра. Яму гэтага шчыра жадаюць!
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара
