Абараняць Радзіму – пачэсны абавязак

Вадзім Кудравец – студэнт чацвёртага курса Беларускага дзяржаўнага медыцынскага ўніверсітэта. Юнак вучыцца на факультэце ваеннай медыцыны, таму пасля заканчэння ўстановы стане ваенным урачом.
– Можна сказаць, што мой выбар – гэта ўвасабленне мар маіх бацькоў. Маці – урач-педыятр, намеснік галоўнага ўрача Столінскай ЦРБ па медыцынскім абслугоўванні. Бацька хацеў стаць ваенным, але не атрымалася. Зараз ён працуе загадчыкам аддзялення дзённага знаходжання для інвалідаў і суправаджальнага пражывання Столінскага ТЦСАН. Таму яны вельмі абрадаваліся, калі я паступіў. А самае галоўнае, што гэта была і мая мара, таму я ніводнага разу не пашкадаваў аб сваім рашэнні. Мне па-сапраўднаму прыносіць задавальненне вучоба, хоць, прызнаюся, першы час было цяжка прызвычаіцца.
– А што было самым складаным для цябе?
– Хутчэй за ўсё строгая дысцыпліна. Трэба было вучыцца жыць па статуце, як у арміі. Гэта сур’ёзная трансфармацыя асобы, паколькі плануеш свой дзень да хвіліны. Хоць я і да гэтага імкнуўся правільна карыстацца сваім часам, але ва ўніверсітэце гэтае імкненне выпрацавалася да дасканаласці. У мяне ніколі не было праблем з самаарганізацыяй і вучобай, і школу я закончыў з залатым медалём. Але пасля паступлення ў мяне зусім не было часу на «разгойдванне». І сваё 17-годдзе я сустрэў, калі праходзіў курс маладога байца. Як гаворыцца, з карабля на баль.
– У чым жа галоўнае адрозненне грамадзянскага ўрача ад ваеннага?
– Адрозненні істотныя. Першае – праграма навучання. Праграмы падрыхтоўкі грамадзянскіх лекараў прыкладна аднолькавыя і грунтуюцца на ўсебаковай, але выключна медыка-прафесійнай адукацыі. А вось у ваенных гэты спектр пашыраецца ўзмоцненай фізічнай падрыхтоўкай, робіцца сур’ёзны ўпор на арганізацыю і тактыку медыцынскай службы. Зразумела для чаго: ваенны ўрач, перш за ўсё, – гэта ўрач ваеннага часу.
Гэтак жа вялікая ўвага надаецца пытанням ваенна-палявой тэрапіі і хірургіі, таксікалогіі, медыцыне катастроф і эпідэміялогіі. Усё гэта дапамагае ў ваенны час і ў час арганізацыі медыцынскай дапамогі пацярпелым ад баявых дзеянняў і разгортвання баявых адзінак.
Другое і значнае адрозненне – размеркаванне. Ваенныя ўрачы рэдка застаюцца працаваць у той арганізацыі, у якой яны вучыліся. Такое шчасце свеціць толькі тым, хто паказаў выдатныя поспехі ў навучанні і ў навуковай дзейнасці. Усіх астатніх чакае размеркаванне – тэрытарыяльнае і прафесійнае. Спецыяльнасць можна будзе атрымаць толькі тую, якая неабходна міністэрству абароны.
А самае галоўнае, на мой погляд, што ў ваеннага ўрача павінны быць сталёвыя нервы, паколькі яму даводзіцца працаваць у гарачых кропках і ў ваенны час. Грамадзянскія лекары рэдка калі ўбачаць звычайнае кулявое раненне, у той час, як яго ваеннаму калегу даводзіцца бачыць усю эвалюцыю ваеннай зброі: мінна-выбуховыя траўмы, раненні ад гранат, а таксама пашкоджвальных элементаў, размажджэранне канечнасцяў і іншыя выпадкі, уласцівыя ваенным дзеянням. Калі ваенны ўрач працуе ў баявых умовах, яго першачарговай задачай з’яўляецца не поўнае выздараўленне хворага, а больш хуткае аднаўленне баявой адзінкі і вяртанне яе на поле бою.
– Значыць, ты загадзя выбраў небяспечную прафесію?
– Так, я разумею гэта. Але для меня абараняць Радзіму – пачэсная задача. Мужчыну трэба браць адказнасць на сябе. У гэтым я ўпэўнены і гатовы заўсёды аказаць дапамогу.
– А дзе вы праходзіце практычныя заняткі?
– Мы прымаем удзел у ваенна-медыцынскіх вучэннях. Апошнія былі ў канцы ліпеня на базе Барысаўскага шпіталя. Вельмі карыснымі былі вучэнні сумесна з будучымі ваеннымі ўрачамі з Ваенна-медыцынскай акадэміі імя Кірава, што ў Санкт-Пецярбургу. Мы дзейнічалі, як у час баявых дзенняў: разгортвалі палявы шпіталь, забіралі параненых з поля і гэтак далей. Гэта патрэбна нам.
– Вадзім, а ці застаецца ў цябе вольны час?
– Застаецца, і большасць яго аддаю спорту. Яшчэ ў школе займаўся футболам і рукапашным боем. У нас сур’ёзная медыцынская падрыхтоўка, таму мне пашанцавала – сумяшчаю прыемнае з патрэбным. А яшчэ ўжо тры гады з задавальненнем прымаю ўдзел ва ўсіх Мінскіх паўмарафонах і лёгкаатлетычных стартах «Забег сапраўдных мужчын». Гэта такі адрэналін! Да таго ж пасля трэцяга курса мы атрымліваем сутачнае звальненне, дзякуючы якому можна сустрэцца з сябрамі ці схадзіць куды-небудзь, так мовіць, для асабістага развіцця. А яшчэ вельмі люблю чытаць. Апошняя кніга «Бывай, зброя» Эрнэста Хемінгуэя, а так захапляе творчасць нямецкага пісьменніка Эрых Марыі Рэмарк. Бывае калі гляджу кіно, вельмі спадабаўся серыял «Папяровы дом».
– Пэўна, за гэты час ты звык да сталічнага жыцця?
– Я не так часта бываю ў самім горадзе, таму не магу сказаць, што горад мяне зачапіў. Але я хацеў бы тут застацца працаваць у 432-м ордэна Чырвонай Зоркі галоўным ваенным клінічным медыцынскім цэнтры Узброеных Сіл Рэспублікі Беларусь. Час пакажа, куды мяне накіруюць. У любым выпадку я буду выконваць свой абавязак і буду адданым выбранай прафесіі.
Мне заўсёды імпануюць маладыя людзі, якія ведаюць, чаго хочуць ад жыцця. Таму жадаю юнаку, каб у яго жыцці ўсё атрымалася, а мы ганарыліся нашым земляком.
Ганна
МЕЛЬНІК