Сустрэцца з настаяцелем храма свяціцеля Лукі Крымскага, што будуецца ў Століне, давялося днямі па ўважлівай прычыне. Лявонцію Паўлавічу Дабрынцу днямі споўнілася 50 гадоў.
Наканавана лёсам
У час яго маладосці такі шлях служэння Богу юнакі звычайна не выбіралі. А што паўплывала на рашэнне юнака? На гэта пытанне быў адказ-успамін.
Па-першае, хатняе выхаванне. Малы Лявонка рос у сям’і святара. Яго бацька айцец Павел, чалавек веруючы, быў настаяцелем 15 гадоў у Дубаі, а потым узначальваў клір у Глінцы. Родам са Століна, без прафесійнай тэалагічнай адукацыі ён быў пасвечаны ў духоўны сан у той час, калі былі ганенні на царкву, калі не хапала адукаваных святароў. Аднак чалавек гэты меў аўтарытэт сярод вяскоўцаў не толькі за сваю веру, але і за чыста грамадзянскія якасці. Яго паважалі за справядлівасць, увагу да бліжняга, працавітасць і імкненне тварыць дабро.
У сям’і свяшчэнніка дзяцей выхоўвалі не толькі ў праваслаўных традыцыях, але і строгасці, калі малыя не чулі дрэнных слоў, а пачуццё павагі да бліжняга было з маленства, як і малітва, і пасты. У такой атмасферы рос Лявонка і меў перад сабою прыклад бацькі.
Па-другое, пасля першага класа ў Століне хлопчык з сям’ёю паехаў у Пачаеў ва Украіну, каб пакланіцца цудадзейнай іконе Божай Маці Пачаеўскай. Калі ўжо збіраліся дахаты, сустрэлі двух манахаў і схімніка. Маці Лявонція падышла да іх па благаславенне. Схімнік усіх благаславіў, а паказаўшы на першакласніка, сказаў, што гэта будучы бацюшка. Словы гэтыя запалі ў душу хлопчыка і служылі пуцяводнай зоркай на працягу многіх гадоў, калі ён вучыўся ў школе, спяваў у царкоўным хоры, служыў потым у арміі ў Ленінградскай ваеннай акрузе ў часцях грамадзянскай абароны. Рашэнне вучыцца ў Мінскай духоўнай семінарыі прыйшло не спантанна, а свядома.
Вучоба і праца
Пачатак вучобы ў семінарыі супаў з часам перабудовы ў краіне.
Гэта сёння Жыровічы – комплекс храмаў для паломнікаў, а ў той час нават Святапакроўскі сабор не быў добраўпарадкаваны. Семінарысты дзялілі тэрыторыю з навучэнцамі аграрнага тэхнікума. Даводзілася падзяляць час паміж вучобай і работай па аднаўленні матэрыяльнай базы духоўнай навучальнай установы.
Пасля першага курса Лявонцій Дабрынец жэніцца з выпускніцай Брэсцкага інжынерна-будаўнічага інстытута Аленай, сваёй зямлячкай. Міне яшчэ год – і 9 ліпеня 1994 года ён будзе пасвечаны ў духоўны сан.
Тут трэба зрабіць адступленне, каб сказаць, як вучыўся семінарыст. Калі ў школе ён быў «сераднячком», то ў Жыровічах за паўгода ён здаваў праграму года навучання. Прычым, пераважна на «выдатна». І прычыну такога поспеху бацюшка сёння тлумачыць проста:
– Мне было цікава вучыцца. Гэта было маё, хацелася ведаць больш і глыбей.
Была і яшчэ адна прычына паскоранага навучання. У рабочым пасёлку Рэчыца актывісты будавалі праваслаўны храм. Стаяла ўжо каробка, якая патрабавала аддзелкі і начыння. Патрэбен быў храму настаяцель, які б і службу вёў, і работамі кіраваў. У снежні 1994 года да завяршэння вучобы ў семінарыі бацюшка Лявонцій правёў першую службу ў новым храме.
Ці было хваляванне перад такой масай вернікаў? Было. Справіцца з ім дапамагаў бацька, у храме якога пачынаючы святар на працягу месяца праходзіў практыку. І не ведаў малады настаяцель, што служыць у першым сваім храме будзе на працягу чвэрці стагоддзя, а потым яму даручаць будаваць саборны храм свяціцеля Лукі ў Століне. І на апошняй сваёй службе ў Рэчыцы ён будзе дзякаваць прыхаджанам за іх веру і службу, за сумесную работу, а многія жанчыны будуць плакаць ад развітання з бацюшкам, з якім дзялілі і радасці, і горыч.
Толькі айцец Лявонцій пакінуў ім надзейную змену – свайго сына Паўла, які скончыў Мінскую духоўную семінарыю і Мінскую духоўную акадэмію.
Радасці і цяжкасці
Наша размова з бацюшкам тычылася не толькі жыццёвых вех, але і самой службы свяшчэнніка.
У храм людзі ідуць па розных прычынах. Адны – каб знайсці заспакаенне, другія – за верай, трэція – каб захаваць бацькоўскую традыцыю.
– Наша служба падобная да работы ўрачоў, – кажа айцец Лявонцій. – Розніца толькі ў тым, што доктар лечыць цела, а мы – душу. На споведзі бачыш, як пакутуе чалавек ад нанесеных яму абраз, як крыўдуе, як перажывае і не бачыць вый-сця. І ці толькі адзін вернік! А выслухаеш яго, параіш, што зрабіць – і выходзіць з храма іншы чалавек. У вачах надзея, жаданне жыць. Гэта для нас галоўнае. Гэта надае сілы, як і надзея на тое, што нашы малыя, якія прыходзяць да прычасця, стануць з цягам часу добрымі праваслаўнымі вернікамі.
Што засмучае? Што жывём мы ў такі крытычны час, калі папіраюцца праваслаўныя традыцыі. Нават сям’я на Захадзе – гэта не муж і жонка, а якога полу дзеці – невядома. Выступаеш з пропаведдзю і бачыш, што далёка не да ўсіх даходзіць тое, пра што кажаш, што грахоўнае ў розных праявах часта заступае дарогу дабру. А гэтага не павінна быць.
Мы гаварылі яшчэ і пра груз гадоў. Бацюшка пакуль не адчувае яго. Ён поўны планаў аб будаўніцтве храма, дзе нядаўна ўстанавілі велічныя купалы, а на чарзе пакрыццё даху і добраўпарадкаванне тэрыторыі.
Мы гаварылі і пра дзяцей айца Лявонція. Сын Павел служыць у царкве р. п. Рэчыца, дачка Валерыя пасля заканчэння лінгвістычнага ўніверсітэта жыве і працуе ў Мінску, а малодшая Людміла толькі скончыла першы курс універсітэта нашай сталіцы. Ёсць у сям’і Дабрынцоў адзіная пакуль уручка, якая радуе дзядулю і бабулю.
Так у клопатах і радасцях і ідуць дні. Няхай іх будзе шмат на жыццёвым шляху святара! Няхай нясуць яны больш дабра і міру, шчасця і надзеі!
Валянціна МІРАНОВІЧ
Фота Алены КЛІМУШКА
і Аляксандра НІКІФАРЭНКІ
