Так называецца фотавыстаўка, якая адкрылася 16 сакавіка ў УК “Столінскі раённы краязнаўчы музей”. Яе аўтар — фотааматар Васіль Вярэніч з Рэчыцы. На выставе прадстаўлена больш за 60 работ фотамайстра.
Прапануем увазе чытачоў невялікую гутарку з аўтарам выстаўкі.
— Васіль Дзмітрыевіч, з чаго і як пачалося Ваша захапленне фатаграфіяй?
— Калі я вучыўся ў школе, вельмі любіў фізіку, падоўгу праседжваў у бібліятэцы над часопісамі «Знание — сила», «Юный техник», «Наука и жизнь», наведваў гурток радыётэхнікі і фотагурток. Пасля школы, хоць і цяжка было, бо выхоўваўся без бацькоў, купіў сабе просты, танны і папулярны ў той час фотаапарат «Змена-2». Але да ідэальных сэнсавых фатаграфій было яшчэ далёка. У асноўным гэта былі здымкі сяброў, будынкаў. Часам змазаныя, засвечаны або наогул празрыстыя плёнкі атрымліваліся. З часам набываўся вопыт, вучыцца не было ў каго, тады на некалькі вёсак быў адзін фатограф, ды і літаратуры па фатаграфіі мала было ў продажы. Не кінуў займацца фатаграфіяй і ў арміі, калегі сабраліся і купілі фотаапарат, каб я здымаў іх для дэмбельскія фотаальбомаў.
Пасля службы ў арміі працягваў займацца любімым захапленнем. У маім арсенале ўжо з’явілася больш сур’ёзная фотаапаратура, здымаў не толькі для сябе і сяброў, а спрабаваў паказаць цікавыя здымкі людзям, прыносіў іх у нашы “Навiны Палесся”. Да гэтага часу ў мяне захоўваюцца старыя газеты з маімі здымкамі, якія час ад часу пераглядаю. Каб павысіць узровень сваіх ведаў, паступіў на завочнае аддзяленне ЗНУМ (завочны народны ўніверсітэт мастацтваў) у Маскве, паспяхова скончыў тры курсы. Мае здымкі публікавалі ў рэспубліканскіх і нават у цэнтральных выданнях.
— Дзе яшчэ можна ўбачыць Вашы работы, ці прымаеце ўдзел у фотаконкурсах?
— Мае работы па-ранейшаму часам публікуюцца ў нашай газеце і ў рэспубліканскіх выданнях, але асноўная частка маіх здымкаў размешчана ў сацыяльных сетках, там больш шырокая аўдыторыя. Часам прымаю ўдзел у фотаконкурсах, але за прызавымі месцамі не імкнуся, для мяне дастаткова ўдзелу. Галоўная ўзнагарода для мяне, гэта водгукі наведвальнікаў на мае працы. У мінулым годзе экспазіцыя маіх работ была выстаўлена ў выставачнай зале, але з-за пандэміі нешматлікія яе наведалі. Я ўдзячны шчасліўчыкам, якія пабылі на маёй выставе і якія пакінулі пахвальныя водгукі на мае працы. Зараз супрацоўнікі нашага краязнаўчага музея прапанавалі выставіць маю экспазіцыю ў зале музея для прагляду наведвальнікамі. Я пайшоў ім насустрач, дапоўніў выставу некалькімі апошнімі працамі, і вось — вынік.
— Цяпер многія займаюцца фатаграфіяй, напэўна, у Вас шмат аднадумцаў, з кім маеце зносіны, дзеліцеся вопытам?
— У любым захапленні заўсёды ёсць аднадумцы. Падтрымліваю сувязь з Ільёй Вакулічам, Паўлам Куніцкім, Віталіем Чынікайла, дапамагаем адзін аднаму, абменьваемся вопытам. Шмат сяброў і аднадумцаў у сацыяльных сетках. Там збіраюцца людзі з усяго свету, я прымаю ўдзел у некалькіх групах аматараў фатаграфіі. Набыў шмат новых сяброў, з якімі маю зносіны і абменьваюся здымкамі па электроннай пошце. Для мяне фатаграфія гэта як паэзія, без натхнення добрага здымка не атрымаецца.
— Вашы пажаданні і планы на будучыню?
— Пажадаю ўсім людзям моцнага здароўя ў гэта няпросты час. Каб людзі былі добрыя і спагадлівыя адзін да аднаго.
Яшчэ хацелася б, каб у нашага горада быў свой фотаальбом, у якім была б адлюстравана гісторыя, людзі і прыгажосць прыроды нашага краю.
У гэтым годзе планую акунуцца ў макрасвет нашага краю – паздымаць розных казявак і казюлек. Хочацца пафатаграфаваць людзей працы – камбайнераў, даярак, будаўнікоў, паляводаў, працаўнікоў заводаў і прадпрыемстваў.
— Дзякуй за інтэрв’ю і творчых поспехаў Вам!
Фотавыставу можна наведаць з аўторка па нядзелю з 09.00 да 17.00 гадзін.
Фота Юліі МАЦУКЕВІЧ