Іван Мікітавіч і Софія Уладзіміраўна Мазоль з Хотамля пражылі разам 60 гадоў.
У размове з карэспандэнтам «НП» расказалі, што аб’яднала два лёсы ў адзін, якія якасці важныя ў сумесным жыцці і што з’яўляецца найбольшай радасцю ў жыцці.
Іван і Софія – аднавяскоўцы. Успаміны пра дзяцінства, на жаль, не самыя радасныя. Яно было абпалена вайной. Давялося перажыць многа горкіх падзей у час ваеннага ліхалецця. Іван у шматдзетнай сям’і – самы старэйшы. Бацька з фронту вярнуўся хворы і слабы. Рана пайшоў з жыцця. Софія свайго бацьку не памятае, таксама загінуў у гады вайны.
Іван пачаў працаваць рана. З 16-ці гадоў хадзіў у леспрамгас, бо трэба было дапамагаць маці. Акрамя яго, у сям’і гадавалася яшчэ сем дзяцей.
Софія таксама з юнацтва не цуралася ніякай работы. Была нянькай дзецям дырэктара школы. Потым узялі тэхработнікам у школу. Неабходна было накалоць дроў і натапіць вучэбныя класы. Дзяўчына спраўлялася.
Іван і Софія не хаваюць, што было цяжка. Фізічная праца патрабуе многа сіл, вынослівасці, загартоўкі.
Яны пазнаёміліся ў вёсцы, калі былі зусім юнымі: Софіі – 16, Івану на год больш. Аб узаемнай сімпатыі і сяброўстве, якое ўзнікла паміж маладымі сэрцамі, усміхаюцца і сціпла заўважаюць: «Відаць, гэта лёс».
Неўзабаве Івана забралі служыць. Софія і ў армію праводзіла, і лісты пісала. Ён трапіў служыць у Казахстан, потым у Ленінград і зноў у Казахстан. Калі звольніўся, быў узнагароджаны медалём «За асваенне цалінных земляў». Гэтым ганарыцца Іван Мікітавіч.
Больш за тры з паловай гады чакала яго дзяўчына, якая стала вернай спадарожніцай па жыцці. Калі юнак адслужыў, маладая пара ўзяла шлюб. У канцы студзеня зарэгістравалі, а вяселле сыгралі ў другой палове лютага.
Працавалі Мазалі многа. Іван Мікітавіч ездзіў на заробкі, працаваў у калгасе, леспрамгасе. Софія Уладзіміраўна ў калгасе была паляводам, даяркай.
Нарадзілі і выхавалі траіх дзяцей – Ганну, Валерыя і Юрыя. Што цікава: усе яны звязалі сваё жыццё з медыцынай, і некаторыя ўнукі пайшлі па ўрачэбнай сцежцы.
Дачка Ганна – фельчар-акушэр у Рэчыцкай амбулаторыі Гомельскай вобласці. Валерый – кардыёлаг у Столінскай ЦРБ. Малодшы Юрый працуе на станцыі хуткай дапамогі ў бальніцы ў Мінску.
Сваіх дзяцей стараліся выхоўваць на простых чалавечых правілах: чужога на бярыце, калі бачыце, што трэба дапамога, – дапамажыце, старэйшых – паважайце. Прывівалі працавітасць. А яшчэ бацькі хацелі, каб дзеці абавязкова атрымалі добрую адукацыю.
У сям’і Мазоль пяць унукаў. Сярод іх – і банкаўскі работнік, і дальнабойшчык, і траўматолаг, і неўролаг. Маюць ужо двое праўнукаў. Самы малодшы нарадзіўся ў першыя дні сакавіка.
Цікаўлюся ў сямейнай пары, як захоўваць цёплыя адносіны паміж мужам і жонкай доўгія гады.
– Сітуацыі бываюць розныя, – кажа Іван Мазоль. – Але важна дапамагаць, любіць і шкадаваць адзін аднаго. Не абысціся без узаемнай падтрымкі і дабрыні.
Зараз Іван Мікітавіч – інвалід па зроку. Прызнаецца, што вельмі любіць чытаць раённую газету. Усё жыццё выпісвалі, знаёміліся з навінамі. І цяпер «НП» як добры сябар прыходзіць у іх дом. Зараз, калі падводзіць зрок, раёнку яму чытае Софія Уладзіміраўна. Так ён даведваецца, дзе і што адбываецца.
Дапамагае сям’і Мазоль мясцовая жыхарка Марыя Мамайка. Купляе і прыносіць прадукты і лекі, прыбірае, гатуе ежу. Жанчына кажа, што Іван Мікітавіч вельмі добры па характары і зараз перажывае за Софію Уладзіміраўну: як яе самаадчуванне, ці нічога не баліць.
Дзеці з гарадоў час ад часу прыязджаюць. Часцей за ўсё Валерый, бо жыве бліжэй.
Сустрэчы з карэспандэнтам Іван Мікітавіч быў вельмі рады і гэтага не хаваў. Шчыра скажу: гэта і мне было прыемна.
Жадаю Івану і Софіі Мазоль моцнага здароўя, жыць яшчэ доўга-доўга і радаваць адзін аднаго.
Святлана МАРОЗ
Фота аўтара
