Калісьці мая настаўніца беларускай мовы і літаратуры Марыя Іосіфаўна Ярмак у спрэчнай сітуацыі гаварыла: «Пры чым тут міліцыя, калі курэй Пярун пабіў?» Гэты крылаты выраз і сёння актуальны. Але не ў сітуацыі, аб якой пойдзе гутарка далей.
Адным днём на тэлефон рэдакцыі патэлефанавала ўсхваляваная жанчына са Століна, якая са слязьмі паведаміла, што яе курэй сабакі пагрызлі. Каб разабрацца ў сітуацыі – прыйшлося ехаць на «месца злачынства».
Дом жанчыны знаходзіцца на ўскрайку – за плотам поле, а далей лес. Святлана (так зваць яе) ўжо чакала ля брамкі і правяла на гаспадарчы праезд, дзе ўсё і здарылася.
– Я прыйшла з начной змены і гатавала ежу, – гаворыць Святлана. – Было каля 10 гадзін ранку, таму ўсё было бачна. Кухня выходзіць якраз у бок хлява. Чую, мае куры і пеўні нешта загаманелі. Гляджу – толькі пер’е ляціць у паветра.
Жанчына адразу кінулася на вуліцу і бачыць, што ў вальеры, дзе жывуць хатнія птушкі, бегаюць чатыры ці пяць вялізных сабак.
– Палічыць не паспела, таму што крыху збянтэжылася, – працягвае Святлана. – Я пачала крычаць і махаць палкай, каб прагнаць гэтых няпрошаных гасцей з двара. Добра, што яны на мяне не кінуліся і ўцяклі тым шляхам, якім і прыйшлі. А адна курыца так ратавалася, што на дрэва заляцела.
Потым жанчына паказала тое самае месца, адкуль і пайшло «дзікае паляванне».
– Гэта ці яны (сабакі) такія галодныя былі, што адагнулі металічны плот знізу, ці гэта ў іх была такая гульня? Але, як бы то ні было, але з 18 кур і пеўняў засталося только сем. Альбо восем. Трэба пералічыць дакладней. Ды і дзве курыцы ледзь-лездь жывыя, мабыць «даходзяць».
Сапраўды, у двух розных кутках двара сядзелі і не варушыліся дзве курыцы, шыі і спіны ў крыві, а ў адной, здавалася, і лапа была зламаная.
Дзве тушкі сабакі не паспелі выцягнуць праз плот – так яны і засталіся ляжаць, як рэчавыя доказы. Месца ў плоце, праз якое забраліся сабакі, Святлана паспела аднавіць і ўмацаваць цэглай – баялася, каб зноў не ўлезлі.
– Я не буду шукаць гаспадароў сабак, таму што, думаю, гэта дарэмна, – рэзюміруе Святлана. – Не буду і шукаць кампенсацыі. Прымем гэта з мужам як навуку на будучыню. Але я хачу зноў засяродзіць увагу на тэме бадзяжных сабак. Сёння яны накінуліся на хатнюю птушку, а заўтра могуць накінуцца і на людзей.
P. S. Мне прыйшлося толькі паспачуваць Святлане і паабяцаць, што мы ніколі не пакінем гэтую актуальную тэму – тэму пакінутых хатніх жывёл. Таксама мы прыйшлі да згоды, што не камунальнікі вінаватыя ў тым, што па нашых вуліцах, а ўжо і дварах, бадзяюцца сабакі. Вінаватыя ў большасці гаспадары гэтых сабак, якія імі ці не займаюцца, ці ўвогуле «далі пінка пад зад». І калі з бадзяжнымі сабакамі можна справіцца, то як справіцца з чалавечай жорсткасцю і абыякавасцю. І калі ты хочаш завесці сабаку – сто разоў падумай над гэтым.
Далей – будзе!
Аляксандр НІКІФАРЭНКА
Фота аўтара
