Прыгажуні зямлі палескай: Таццяна Піліпчук і Людміла Хрушчынская

Я адразу звярнула ўвагу на гэтых дзяўчын, якія стаялі на ганку царквы вёскі Туры. Здаецца, ад іх выпраменьвалася святло. А яшчэ больш прыемна было гаварыць з прыгажунямі, якія з’яўляюцца цветам нацыі. Знаёмлю і вас, паважаныя чытачы.
Таццяна Піліпчук з Туроў у гэтым годзе скончыла Хорскую сярэднюю школу з залатым медалём. Сярэдні бал атэстата дзяўчыны – 9,6. Зараз яна здае цэнтралізаванае тэсціраванне па выбраных прадметах. Чакае вынікаў па беларускай мове, матэматыцы і біялогіі, а наперадзе засталася хімія. Таццяна рыхтуецца паступаць ў медыцынскі ўніверсітэт. У які канкрэтна, пакуль дакладна не вызначылася, будзе глядзець па выніках тэстаў.
Медыцыну Таццяна выбрала не проста так. Яе бацькі – таксама прадстаўнікі гэтай слаўнай прафесіі. Бацька Аляксандр працуе фельчарам, а маці Марына – медыцынскай сястрой у тэрапеўтычным аддзяленні Давыд-Гарадоцкай бальніцы. Таму дзяўчына добра ведае спецыфіку сваёй будучай працы.
– Я бачыла, як бацькі аддавалі сябе рабоце. Асабліва давялося складана бацьку, які быў на перадавой у час пандэміі. Уся наша сям’я першай у вёсцы перахварэла каранавірусам. Ды і маці не менш цяжка было. Хворых многа, днём і ўначы даводзілася працаваць. Але ні аднаго разу я не чула, каб яны скардзіліся, што сталі медыкамі. Яны разумелі, што патрэбны людзям. Таму я не маю ілюзіі наконт будучай прафесіі. Гэта ўсвядомлены мой выбар, – кажа Таццяна.
Акрамя яе, у сям’і падрастаюць меншыя брат Раман і сястра Наталля. Уся сям’я верыць у Бога, наведвае царкву на святы. Бацька да таго ж спявае ў царкоўным хоры, мае прыгожы голас.
Пакуль дома, Таццяна імкнецца больш праводзіць часу з роднымі, а таксама сяброўкамі і аднакласнікамі. Невядома, куды каго закіне жыццё. У людзях цэніць чэснасць і справядлівасць.
А яшчэ паставіла перад сабой задачу – атрымаць вадзіцельскае пасведчанне і набыць свой аўтамабіль. Увогуле ўпэўнена ў тым, што да таго часу, як стварыць сваю сям’ю, трэба самой цвёрда стаяць на нагах і быць упэўненай у сваіх сілах.
А вось яе сяброўка Людміла Хрушчынская ўжо хутка скончыць універсітэт. Зараз яна перай-шла на 4-ы курс Беларускага дзяржаўнага педагагічнага ўніверсітэта імя Максіма Танка. Яе будучая прафесія – філолаг, выкладчык беларускай мовы і літаратуры. Паступіла яна дзякуючы залатому медалю, з якім закончыла Хорскую сярэднюю школу. Успамінае, што і сярод медалістаў быў вялікі конкурс.
Дарэчы, Людміле, як і яе сяброўцы, прафесія перадалася ў спадчыну. Настаўнікам рускай мовы і літаратуры быў яе дзядуля Васіль Антонавіч. Бацька Сяргей Валер’евіч – настаўнік фізікі і матэматыкі, а маці Юлія Васільеўна выкладае родную мову. Вось такая педагагічная дынастыя.
Акрамя бездакорнай вучобы, Людміла паспявала займацца і навуковай дзейнасцю. Таму адразу некалькі сталічных навучальных устаноў прапанавалі дзяўчыне работу. Але сама яна хоча вярнуцца ў родны раён, каб уладкавацца працаваць бліжэй да дома.
– Я не магу жыць без свайго роднага Палесся! Тут мая душа, і за столькі гадоў вучобы ў сталіцы ўпэўнілася ў гэтым. Кожны раз вяртаюся сюды пасля горада замучаная і нервовая, а тут набіраюся сіл. А як цікава наша Палессе іншым людзям! Калі даведваюцца, адкуль я, адразу сто пытанняў задаюць. Іх захапляе аўтэнтычнасць і непаўторнасць нашага краю.
Да таго ж, тут жывуць усе мае родныя. Ні адна кар’ера не каштуе таго, каб ахвяраваць сям’ёй. Канешне, я вельмі хачу адбыцца ў прафесіі, быць карыснай грамадству. Хачу працаваць з беларускай мовай, на мой погляд, самай мілагучнай і прыгожай у свеце. Мой любімы твор – «Людзі на балоце» Івана Мележа, бо ён пра наш край. Зараз я шукаю работу ў Столінскім раёне, чытаю аб’явы з прапановамі. Мне застаўся апошні год, таму гэта мая першачарговая задача, – кажа Людміла.
Прыгажуня прызналася, што сэрца яе ўжо занята. Але хто выбраннік, пакінула ў тайне.
Шчыра жадаю дзяўчатам-прыгажуням, каб іх надзеі і мары абавязкова здзейсніліся. Каб яны знайшлі сваё месца ў жыцці і сталі па-сапраўднаму шчаслівымі.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара