Гледзячы на гэтую прывабную жанчыну, нават не верыцца, што ў гэтым месяцы яна адзначыла свой 80-гадовы юбілей. А пазнаюць Ніну Мельнік многія, паколькі яна была доўгі час галоўнай медыцынскай сястрой, а потым старшынёй прафкама Столінскай ЦРБ.
Узнагарод за плёную работу не пералічыць, хоць Ніна Навумаўна не асабліва любіць гаварыць пра іх, маўляў, працавала ды і працавала.
Але ж расказаць ёй ёсць пра што, таму сустракаемся ў яе ўтульнай кватэры.
Медыцына па лёсе была
Ніна нарадзілася ў 1942 годзе, калі наша краіна знаходзілася пад нямецкай акупацыяй. Ніна добра памятае, як разам з сястрой і братам яны туліліся ў невялічкім пакоі. Маці была хатняя гаспадыня. А вось бацька, які нарадзіўся яшчэ пры цары, будаваў дарогі ў Століне, калі горад быў пад польскай уладай. Разам з рабочымі ўкладвалі брусчастку ў парку і на вуліцы Савецкай. Строгі быў ён, вельмі хацеў, каб дзеці таксама сабе знайшлі прафесію і працавалі.
Пасля школы Ніна пайшла працаваць машыністкай у райвыканкам. На жаль, цяжка захварэла і амаль год лячылася ў бальніцы ў Брэсце. Пасля гэтага яна і вырашыла стать медыцынскай сястрой, бо зразумела, наколькі гэта неабходная прафесія. У 1964 годзе паступіла ў Столінскае медыцынскае вучылішча, пасля заканчэння якога засталася на радзіме. Трэба дадаць, што і меншая сястра таксама выбрала медыцыну і працавала ў інфекцыйным аддзяленні.
Першае рабочае месца – арганізацыйны методкабінет. У абавязкі Ніны Навумаўны ўваходзіла арганізацыя работы бальніцы, з чым яна спраўлялася выдатна. Таму потым ёй даверылі пасаду галоўнай медыцынскай сястры бальніцы. Успамінае, як праводзілі праверкі і кантралявалі работу ў бальніцах, якіх раней было некалькі ў раёне, а амбулаторыях і ФАПАах. Былі і нараканні, але Ніна Навумаўна ўмела хутка ўсё ўладзіць.
– Паспрачацца лёгка, а вось дамовіцца – трэба ўмець, – дзеліцца яна сваім сакрэтам.
Гэтым жа правілам кіра-валася, калі ўзначальвала прафсаюзную арганізацую Столінскай ЦРБ. Тады работнікаў было значна больш, чым зараз, прычым многія былі не тутэйшыя. Трэба было і жыллём забяспечыць, і спецыяльныя выплаты назначыць. Да Ніны Навумаўны прыходзілі па розных абставінах, таму яна ведала, што робіцца ў жыцці кожнага медыцынскага работніка. Там трэба маладую сям’ю падтрымаць, а там чалавека прыгожа на заслужаны адпачынак адправіць, і заяву калектыўную разгледзець. І ўсім атрымлівалася даць адказ. Такога дасведчанага спецыяліста цанілі і за межамі раёна. Ніна МЕЛЬНІК была членам абласного камітэта прафсаюзаў работнікаў аховы здароўя і Рэспубліканскага камітэта Беларускага прафсаюза работнікаў аховы здароўя. Таму і на заслужаным адпачынку не абыходзіліся без яе, з 2004 па 2009 год з’яўлялася галоўным спецылістам прафкама.
Прыемные ўспаміны
Мая субяседніца, разглядаючы фотаальбом, трохі з жалем, трохі з настальгіяй кажа:
– Вось раней часы былі, адзін з адным сябравалі, калектыў быў вельмі з’яднаны. Мы былі апантаныя работай. Трэба застацца пасля працоўнага дня – без праблем. Альбо падрыхтавацца да параду ці іншага раённага конкурсу – ніхто не стане спрачацца. А зараз 17.00 і дзверы кабінета зачыненыя. А якім раней было цікавым культурнае жыццё! Ладзіліся канцэрты, вечарыны, спартыўныя спаборніцтвы, а якія былі парады да 1 Мая, Дня Перамогі, Дня Кастрычніцкай рэвалюцыі. Моладзь актыўная была, спартыўная, бо пастаянна здавалі нарматывы па праграме «Гатовы да працы і абароны». Не без гонару скажу, што ў свае 40 гадоў змагалася на абласных спаборніцтвах і даволі паспяхова. А зараз гэтыя телефоны ды іншыя гаджэты час крадуць.
Любімыя заняткі
Размаўляючы з Нінай Наву-маўнай, заўважаю многа прыгожых рэчаў каля тэлевізара, на шафе. Пытаю, кто падарыў.
– А гэта я сама рабіла на занятках, пакуль наведвала аддзяленне дзённага прыбывання грамадзян пажылога ўзросту, – кажа жанчына. Так мовіць, адкрыла ў сабе новы талент. Штосьці дарую, вось сяброўкі заходзілі павіншаваць. Я не люблю адзіноту, звыкла да людзей за сваю прафесійную дзейнасць. Нарэшце дачакалася вясны, а там лета – мая любімая пара. Дасць Бог, маразоў ужо не будзе. Вельмі люблю кветкі. Мае любімыя – азалія, якія цвітуць зімой і радуюць вока прахожых. Чытаць люблю, газету раёную ў тым ліку, – кажа жанчына.
Развіталася з Нінай Наву-маўнай і ўспомніла пра сябе выказванне «чалавек малады, пакуль душа маладая». Як у маё сразмоўцы.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара
