Днямі жыхар в. Туры Пучынскі Уладзімір Трафімавіч адзначыў 95-годдзе з дня нараджэння

Днямі жыхар в. Туры Пучынскі Уладзімір Трафімавіч адзначыў 95-годдзе з дня нараджэння.
Яго віншавалі А. М. Ярашэвіч – старшыня раённага Савета дэпутатаў, які ўручыў грамату райсавета, А. А. Скрабец – старшыня Харомскага сельвыканкама, М. З. Карплюк – старшыня раённага аб’яднання прафсаюзаў, А. І. Лузай – старшыня райкама прафсаюза работнікаў АПК, кіраўніцтва ААТ “Палеская ніва”, райсавет ветэранаў, родныя і блізкія.
– Уладзімір Трафімавіч, рэдка каму ўдаецца спраўляць такі юбілей. У чым ваш сакрэт даўгалецця?
– Думаю, нямала зрабілі для гэтага мае бацькі – Трафім Кліменцьевіч і Ірына Данілаўна, якія сышліся будучы ўдаўцом і ўдавою і маючы разам васьмёра дзяцей. У іх шлюбе нарадзілася яшчэ сямёра дзяцей. Я быў самы малодшы. Сям’я склалася вялікая, мелі добры кавалак зямлі, але нікога не наймалі, самі працавалі. Цяжка працавалі з самых малых гадоў. У тым ліку і я. Адукацыі вялікай не мелі. Я скончыў да вайны сем класаў польскай школы. Потым была вайна. У 1942 годзе немцы адправілі працаваць у Германію на завод. Вызваліла нас савецкая армія і адразу была адпраўка на будоўлі народнай гаспадаркі. Я працаваў на Паволжы, быў табельшчыкам, а потым вярнуўся на радзіму, стаў працаваць у родным калгасе “17 Верасня” рахункаводам, а праз год – бухгалтарам. Летам 1965 года калгаснікі калгаса “За Радзіму”, што быў у Велямічах, а цяпер далучыўся да ААТ “Палеская ніва”, выбралі мяне старшынёю. На гэтай пасадзе працаваў да выхаду на пенсію.
– І якімі жыццёвымі правіламі вы кіраваліся?
– Калі чалавек бачыць у акружаючых толькі дрэннае, ён павінен падумаць пра сябе. Магчыма, і ён вінаваты ў такім становішчы. У кожным чалавеку трэба знаходзіць толькі добрае. Не судзіце і не судзімыя будзеце. Самае галоўнае – сіла духу. Не думайце пра дрэннае, бо так і жыццё пойдзе. Думайце пра добрае – і жыццё набудзе вясёлкавыя колеры. Калі паважаеш сябе, то і іншых навучышся паважаць. Мала ведаць, што і дзе сказаць, трэба яшчэ ведаць, ЯК гэта сказаць. Не трэба быць хітрэй за іншых, бо і цябе падмануць. І яшчэ не трэба скардзіцца на здароўе. Яно можа пакрыўдзіцца і пайсці ад вас. Бо наш мозг паслабляецца ад раздражнення, крыку, нянавісці, сквапнасці, плётак. У выніку паслабляецца імунная сістэма – і чалавек хварэе. А мы ж прыходзім у гэты свет не пакутаваць, а жыць паўнацэнным жыццём. Якія ў нас думкі, словы, учынкі – такія, зрэшты, і мы самі. У свеце ўсё заканамерна: зло, народжанае табою, да цябе і вернецца.
– Вы гаворыце як філосаф, а ў сваім жыцці сустракалі не толькі цяжкасці, але і здраду, гора, смерць блізкіх…
– Было ўсё. Але заўжды шукаў тую саломіну, за якую чапляўся, каб вытрымаць удар лёсу. Трэба быць моцным, дастойна жыць, не зважаючы на перашкоды. Гэта не пустыя словы, а вопыт уласнага жыцця. Я быў мужам (нядаўна памерла жонка, з якой былі ра-зам 69 гадоў), я бацька, дзядуля і прадзед. Выгадаваў з жонкай дзвюх дачок, якім дапамаглі атрымаць вышэйшую адукацыю і якія дастойна працавалі, а цяпер на пенсіі. У мяне два ўнукі-працаўнікі і чатыры праўнукі, старэйшыя з якіх працуюць ужо, а малодшы ходзіць у садок. Я жыў па прынцыпу: “Не шкадуй пра тое, што не даў Бог, а радуйся таму, што ён не забраў”.
– Вы склалі такія радкі: “Годы мчатся чередой и зовут меня с собой. Говорю своим годам: «Я себя вам не отдам. Хоть вас много набежало, я бороться не устал»…
– Гэта так. Па жыцці я аптыміст. Старасць трэба сустракаць дастойна. Яе не трэба баяцца: усё роўна яна прыйдзе, так дадзена Богам. Жывіце так, каб ад вас не было дрэнна іншым. Рухайцеся, бо рух – гэта жыццё. Працуйце хоць крышачку, тады не будзе часу думаць пра кепскае. Наш узрост – гэта не зыход жыцця, а час самапазнання і атрымання радасці ад любімай справы. У нас, пенсіянераў, ёсць час спакойна падумаць пра ўсё і паслухаць цішыню ў вёсцы. Не трэба думаць пра мінулае, лепш – пра заўтрашні дзень.
– Вы 19 гадоў былі старшынёю калгаса…
– Кіраўніком быць цяжка, бо трэба ўкладваць у работу сілы, здароўе і душу. Але калі бачыш станоўчыя вынікі, калі жыццё людзей паляпшаецца, менш безгаспадарчасці і раўнадушных, то пра цяжкасці не ўспамінаеш. Мне пашанцавала працаваць з людзьмі стараннымі, працавітымі, умелымі.
– І на пенсіі не сядзелі без справы?
– Так. Доўгі час узначальваю Турскую ветэранскую арганізацыю, склаў радавод сям’і Пучынскіх, напісаў гісторыю вёскі Туры і калгаса “17 Верасня”, якую перадаў у школу і сельвыканкам. Калі наша вёска адзначала свой 495-гадовы юбілей, на свяце расказваў землякам, які шлях яна прайшла.
– Што б Вы хацелі сказаць чытачам раённай газеты?
– Трэба жыць і радавацца кожнаму дню і дзякаваць за гэта Богу. Трэба любавацца сонейкам, дрэвамі, кветкамі, дзецьмі і ўнукамі. Хачу пажадаць усім здароўя, цяпла і ласкі. Няхай ажыццяўляюцца вашы мары і жаданні! Будзьце шчаслівымі самі і дарыце шчасце іншым.
Гутарку
вяла
Валянціна
МІРАНОВІЧ
Фота аўтара