Напярэдадні Дня абаронцаў Айчыны і Узброенных Сіл Рэспублікі Беларусь па ініцыятыве раённага савета ветэранаў і раённага аб’яднання прафсаюзаў у Альшанах быў наладжаны круглы стол з абаронцамі розных гадоў службы.
На жаль, у вялікім аграгарадку ўжо два гады як пахавалі апошняга ветэрана Вялікай Айчыннай вайны. Аляксей Дзмітрыевіч Мазоль, які аб’ядноўвае ветэранаў працы пры сельвыканкаме, адзін з тых, хто нарадзіўся пасля вайны, пайшоў служыць Айчыне ў 1967 годзе. Як сам сведчыць, служба яго не была падобна на службу многіх яго равеснікаў, бо юнак, які з маленства захапляўся спортам, быў бронзавым прызёрам чэмпіянату СССР у г. Казані ў чэрвені 1966 года, трапіў у спартыўную роту. У арміі ён хадзіў часцей за ўсё ў спартыўнай форме, удасканальваў сваё майстэрства гульні ў валейбол, які любіў. Служба праходзіла ў Таліне, у Эстоніі, дзе поруч з беларусам служылі барцы з Дагестана, баскетбалісты з Эстоніі і прадстаўнікі многіх іншых нацыянальнасцяў.
- Калі я ехаў у ваенкамат, то ведаў, што служыць буду тры гады, як і мае папярэднікі, — расказвае А. Д. Мазоль. – Аднак у Століне нас абрадавалі: выйшаў загад аб скарачэнні службы на год.
Сёння былому салдату ўспамінаюцца не толькі аднапалчане, але і прыбалтыйскі клімат. Неяк і спартсменам давялося чысціць дарожкі ад снегу, бо за ноч яго нападала амаль паўметра ў вышыню.
Супрунчык Юрый Мікалаевіч быў прызваны на службу вясной 1987 года. Павестку атрымаў у Мінску, дзе вучыўся ў тэхвучылішчы на электрамантажніка. Са сталіцы і паехаў на цягніку спачатку ў Маскву, а потым у Душанбэ. Службу давялося несці ў Чырванасцяжнай сярэднеазіяцкай пагранічнай акрузе. Поруч былі юнакі з Малдавіі, Прыбалтыкі, Узбекістана, Таджыкістана, Украіны. Усе яны прайшлі тры месяцы вучобы, а потым 11 верасня трапілі ў Афганістан. Служба працягвалася два гады. Служба нялягкая і адказная, у якой не было дзедаўшчыны, а была дысцыпліна і ўзаемавыручка. А яшчэ былі частыя пераезды з месца на месца. І нідзе больш за месяц не затрымліваліся.
Бацькі напісалі, што недзе поруч з Юрыем служыць яго аднакласнік, бо адрас быў той жа. Вельмі хацелася сустрэцца з земляком, а калі стаў пытаць у ваеннаслужачых, то напаткаў юнака з суседняй вёскі Сямігосцічы. Гэта быў Анатоль Вабішчэвіч. Рэдкая ўдача! Таму і цяпер армейскія сувязі не рвуцца. Звоніць былы пагранічнік у многія гарады былога Саюза, у тым ліку і ў Грузію, дзе цяпер пражывае яго былы камандзір.
Служба заканчвалася для Супрунчыка Ю.М. 14 лютага 1989 года. У Афганістане цвілі ўжо абрыкосы, а ў роднай Беларусі толькі заканчвалася зіма…
Ігар Анатольевіч Скрабец пачынаў службу ў 1995 годзе ў Брэсце ў механізаванай брыгадзе. У Альшанах ён скончыў 9 класаў і паехаў вучыцца ў Баранавіцкі педагагічны каледж, каб стаць пасля яго заканчэння настаўнікам пачатковых класаў. Але па спецыяльнасці не давялося працаваць ні дня: адразу забралі ў армію. Пад Брэстам у навучальным цэнтры атрымаў спецыяльнасць старшага аператара-наводчыка супрацьтанкавых кіруемых ракетных сістэм. На палігоне давялося страляць не адзін раз. Ці былі цяжкасці? А як без іх! Асабліва ў першыя дні, калі яшчэ не ўцягнуўся ў армейскае жыццё. Толькі зараз успамінаецца ўсё добрае. Што дала армія? Навучыла адказнасці, дысцыпліне, узаемавыручцы. Дзедаўшчыны не было, а навабранцаў прымушалі жыць “па Статуту”. Калектыўная адказнасць вельмі хутка ставіла на месца любога. І хоць з часу службы мінула нямала гадоў, і сёння Ігар звоніць у Косава, дзе жыве яго армейскі сябар Сяргей.
У канцы лістапада мінулага года вярнуўся са службы ў арміі Струг Іван Аляксандравіч. Ён выпускнік Гомельскага аграрна-эканамічнага каледжа, дзе атрымаў спецыяльнасць тэхніка-праграміста. Давялося амаль год папрацаваць у школе № 1 роднага аграгарадка, а потым была служба ў Слуцку ў транспартных войсках. З ім поруч служылі юнакі з розных куткоў Беларусі: Бабруйска, Чачэрска, Кобрына і іншых. Паўтара года праляцелі хутка, цяпер часта па мабільніку размаўляе з сябрамі. І для яго армія – гэта школа дысцыпліны і мужнасці.
Самы малодшы ўдзельнік круглага стала – вучаць 11-ага класа сярэдняй школы № 1 агр. Альшаны Павел Пашкевіч. Ён толькі вучыцца, але ў армію жадае ісці. Хоча трапіць у транспартныя войскі, а для гэтага пасля заканчэння школы плануе атрымаць правы на ваджэнне машыны ў 18 гадоў. Ведае, што армія патрабуе моцных і загартаваных юнакоў, таму ўвага фізкультуры і ўласнаму здароўю. Бацька Паўла служыў ля Чорнага мора, а юнак будзе абараняць родную краіну – Беларусь.
Такая атрымалася размова за круглым сталом. Пры розным узросце ўдзельнікаў адчувалася пераемнасць пакаленняў абаронцаў. Усе яны адзначылі важнасць армейскай службы для мужчын, іх асабістую адказнасць у справе абароны і неабходнасць умацавання арміі і ўтрымання яе на сучасным узроўні патрабаванняў.
Валянціна МІРАНОВІЧ
Фота Ганны МЕЛЬНІК
