Юлія Апанасовіч – уражэнка вёскі Стахава, беларускі баксёр, майстар спорту міжнароднага класу, член нацыянальнай зборнай па боксу. З’яўляецца бронзавым прызёрам чэмпіянатаў Еўропы ў 2016 і 2019 гадах і бронзавым прызёрам чэмпіянату свету 2023 года, які прайшоў у Індыі.
Цяжка ўявіць, як гэтая мініяцюрная дзяўчына, ростам 158 і вагой 54 кг, наносіць удары другой дзяўчыне. Чаму яна выбрала такі від спорту і як атрымліваецца сумяшчаць жаноцкасць з сілай, – пацікавілася непасрэдна ў самой Юлі.
Нарадзілася Юля Апанасовіч у Стахава, дзе прайшло яе дзяцінства. Потым сям’я, у якой акрамя яе яшчэ чацвёра дзяцей, пераехала ў Відзібор. Там яна скончыла дзявяты клас і паступіла ў Гомельскі чагуначны каледж. Менавіта ў каледжы і адбылося яе знаёмства з боксам.
– Мы з аднагрупніцамі неяк вырашылі прыйсці ў секцыю па боксу, якая была ў каледжы, – расказвае Юлія. – Проста з-за цікаўнасці, ніякіх сур’ёзных намераў не было. І на першай жа трэніроўцы мяне добра так пабілі, таму вярнулася, каб даць здачы (смяецца). Трэнер адразу заўважыў мой намер і пачаў падказваць, як гэта зрабіць паспяхова. Той момант лічу адлікам сваёй спартыўнай кар’еры.
Ужо праз год Юлія Апа-насовіч дасягнула высокіх вынікаў. Трэніроўкі сталі часткай яе жыцця. Па атрыманай спецыяльнасці касіра-правадніка працаваць давялося толькі пяць месяцаў.
Тое, што бокс стане яе спадарожнікам па жыцці, Юля не сумнявалася, таму паступіла і скончыла факультэт фізічнай культуры Гомельскага дзяржаўнага універсітэта імя Францыска Скарыны.
У 20-гадовым узросце дзяўчына адправілася на свой першы чэпіянат Еўропы, які праходзіў у сталіцы Балгарыі Сафіі. І там заваявала бронзавы медаль у вагавой катэгорыі да 57 кілаграмаў.
– Сэрца трымцела перад выхадам, – расказвае Юля. – А калі ты бачыш суперніцу, толькі адно жаданне – перамагчы. Бой складаецца з трох раундаў па тры хвіліны. Гэта толькі здаецца, што мала часу, а яны доўжацца як гадзіны. Вялікую ролю ў маім станаўленні, як спартсмена, грае мой трэнер Ігар Анатольевіч Фігурэнка, з якім працягваем працаваць зараз. Ён часта паўтарае такое крылатае выказванне: «бокс вам не шахматы, тут думаць трэба». Мажліва, для кагосьці гэта будзе навіна, але ў боксе кожная секунда павінна быць абдумана, паколькі рашэнні прымаюцца імгненна. Калі доўга думаеш – прайграеш, калі не думаеш увогуле – прайграеш. Мне гэтым і падабаецца бокс, што не сілай перамога здабываецца, а розумам.
Свой бронзавы поспех дзяўчына паўтарыла праз тры гады на чэпіянаце Еўропы ў Іспаніі, дзе дабралася да паўфінала, у якім уступіла сваёй саперніцы з Расіі Карыне Тазабекавай. А год таму Юлія Апанасовіч таксама заняла трэцюю прыступку п’едэстала на XIII чэмпіянаце свету, які праходзіў у Індыі. І ў тым жа годзе стала лаўрэатам прэміі Гомельскага абласнога выканаўчага камітэта за высокія спартыўныя дасягненні.
Гэта толькі самыя сур’ёзныя спаборніцтвы, а так у скарбонцы дзяўчыны безліч медалёў нацыянальных спаборніцтваў і другіх прэстыжных турніраў. Зараз Юлія з’яўляецца спартсменам-інструктарам рэспубліканскага цэнтра алімпійскай падрыхтоўкі. Трэніруецца пад кіраўніцтвам таго ж трэнера, з якім пачынала больш за 10 гадоў таму.
– У інтэрв’ю іншым выданням ты падкрэсліваеш, што будзеш выступаць да таго часу, пакуль ёсць высокія вынікі. Цікава, а да якога ўзросту выступаюць жанчыны ў боксе?
– У нашай групе ёсць жанчына, якой 38 гадоў, і яна вырашыла, што гэты год – апошні. Спорт – гэта цяжкая работа як фізічна, так і маральна. Добрая спартыўная форма – гэта яшчэ не гарантыя, што ты будзеш перамагаць. Трэба быць гатовым і ментальна, у тым ліку і да таго, што прайграеш. Нездарма са спартсменамі працуюць псіхолагі. Уступіць таксама трэба ўмець. У нас часта праходзяць зборы, на якіх мы працуем не толькі над тэхнікай, але і над сваім псіхалагічным станам. Важна, каб спартсмен быў спакойны ўнутры. Дарэчы, апошнія зборы праходзілі ў Кабардзіна-Балкарыі, на якіх проста ўлюбілася ў горы. Але, дзе б ні была, толькі ў роднай краіне адчувае сябе на сваім месцы. А па-сапраўднаму адпачываю на сваёй радзіме, на Століншчыне. Хоць і не так часта даводзіцца бываць, два-тры разы ў год. Я – патрыёт Беларусі і хачу дастойна прадстаўляць яе на турнірах. Калі бачыш сцяг краіны, падняты ў твой гонар, гэта не перадаць словамі.
– Юлія, упэўнена, гэтае пытанне цікавіць усіх прадстаўніц слабай паловы чалавецтва. Няўжо не хвалюешся за сваю прыгажосць і знешні выгляд? Усё ж бокс і траўмы рознага характару амаль сінонімы. А ў час бою ты выглядаеш ну зусім не па-жаноцкі.
– Ну, за гэта абсалютна не хвалююся. Па-першае, мы ў спецыяльнай экіпіроўцы, а па-другое, траўмы зажываюць, нас жа вучаць тэхніцы і прыёмам. Хаця і мяне напаткалі гэтыя «пабочныя эфекты», як траўмы. Апошняя з іх, пералом рукі менш за год таму, але зараз, цьфу-цьфу, усё добра.
– Ведаю, што тваім галоўным балельшчыкам з’яўляецца маці Ларыса Іванаўна. Няўжо ніколі не хапалася за сэрца, калі бачыла, як дачушку б’юць?
– Можа і хапалася, але мне не казала (смяецца). Яна спачатку не вельмі разумела, куды гэта я пайшла, але потым прыняла мой выбар. Маці ў нас мудрая жанчына, добрая і разам з тым моцная. Шкада, бацькі майго няма ўжо чатыры гады. Памятаю яго словы: «Ну раз пайшла ў бокс, то ніколі не здавайся!» Яны і зараз у маёй галаве. Мае браты і сёстрамі заўсёды ў курсе маіх дасягненняў, тэлефануем часта адзін аднаму. Я шчаслівая, што ў мяне такая вялікая сям’я. Гэта важна ў сучасным свеце – адчуваць, што ты не адзін.
Дарэчы, 8 Сакавіка Юлія амаль ніколі не адзначае, бо знаходзіцца на турнірах. І гэты год не выключэнне, бо з 6 па 9 сакавіка ў Маскве праходзіць турнір на прызы алімпійскага прызёра Сафіі Ачыгавы. Віншуем нашу зямлячку і жадаем ёй поспехаў!
Ганна МЕЛЬНІК
