Бабуліны блінчыкі і дзядулеў «халк»

Няма нічога важней, чым сям’я, у якой пануюць любоў і павага, існуюць правільныя каштоўнасці і прыярытэты. Бо з моцных сем’яў, як з цаглінак, будуецца нацыя. І чым больш яны трывалыя, тым мацнейшай будзе краіна. Менавіта такой трывалай «цаглінкай» з’яўляецца сям’я Васіля і Алы Пінчук з вёскі Сямігосцічы.
Калі завітала да іх, кожны быў заняты сваёй справай. Гаспадыня толькі-толькі напякла смачных духмяных дранікаў, гаспадар займаўся ўгнаеннем агарода. Са школы хутка павінен быў прыйсці сын-дзевяцікласнік Аляксей, а дзве старэйшыя дачкі – Вольга і Марыя – ужо даўно маюць свае сем’і.
– Здаецца, нядаўна пажаніліся, а вось ужо 33 гады ў верасні было, як разам, – расказвае Ала. – І, ведаеце, нягледзячы на цяжкі перабудовачны час, вяселляў у той – 1991 год – было многа. Ды якіх, па тры дні! Загадзя рыхтаваліся – свінню забівалі, у кожнай хаце родных і знаёмых сям’і гатаваліся прысмакі на стол. А потым яшчэ тыдзень посуд разносілі (смяецца). Цікавы быў час…
Цікава і тое, што будучыя муж і жонка сядзелі за суседнімі партамі – былі аднакласнікамі. Ала пасля 8-га класа пайшла вучыцца ў Ганцавіцкае прафесійнае вучылішча на повара. Прыехала ўлетку на канікулы, а Васіль прапанаваў дахаты правесці. Не пазнала спачатку, бо той з падлетка ператварыўся ў прывабнага юнака. Так і пачалася гісторыя іх сям’і. Васіля забралі ў армію пасля школы, і службу ён праходзіў аж у трох краінах. Пачынаў у ваенным гарадку Печы, потым накіравалі ў Германію, а пасля вываду савецкіх войскаў перавялі ў Крывы Рог. Былі прапановы і далей працягваць вайсковую справу, але Васіль не пажадаў. Тым больш, дома каханая дзяўчына чакала.
Ала тым часам пасля вучобы была поварам кавальскага цэха Мінскага трактарнага завода, а ўлетку працавала на базе адпачынку «Вяча», што пад Мінскам. Але не прывабіла гарадское жыццё, нягледзячы на тое, што перспектыва застацца ў сталіцы была.
– Так, пэўна, лёс распарадзіўся, – кажа ўжо Васіль. – Бо я нават не ўяўляю сябе без сваіх гаспадаркі, прыроды і Прыпяці.
Хутка ў сям’і нарадзіліся дзве дачушкі. Васіль уладкаваўся вадзіцелем у мясцовы тады яшчэ калгас, дзе, да слова, працуе слесарам дагэтуль. Ала стварала ўтульнасць у доме, які маладым дапамаглі купіць бацькі. З’явілася свая гаспадарка, якую ўмела вялі маладыя муж з жонкай і працягваюць займацца гэтай справай і зараз. Ала і Васіль – нямногія з вёскі, што трымаюць свойскую жывёлу: дзве каровы, 30 курэй, займаюцца развядзеннем свіней. І робяць гэта з вялікай ахвотай.
– У тыя гады, калі пажаніліся, маладым сем’ям калгас адразу выдаваў карову, надзелы зямлі на полі. Такая дапамога была ад дзяржавы, – прыгадваюць мае суразмоўцы. – З кожнай вуліцы быў свой статак прыкладна з трох дзясяткаў кароў. Буракі і сена самастойна нарыхтоўвалі, даглядалі. А яшчэ парнікі трымалі і нават самі едзілі ў Маскву прадаваць агуркі на аўтобасах «Ікарус». Упэўнены, многія зараз успомняць, як гэта было весела, хоць і нябеспечна іншы раз. З парнікамі з цягам часу развіталіся, бо стала нявыгадна, а са свойскай жывёлай не змаглі. Яны як члены сям’і. Нашыя каровы – Мілка і Белка – карміцелькі, бо забяспечваюць не толькі нас малаком і прадуктамі з яго, але яшчэ і іншых вяскоўцаў, якія аддаюць перавагу натуральнаму прадукту. Лішкі рэалізуем дзяржаве. Палічылі, што толькі 12 сем’яў зараз у вёсцы трымаюць кароў. Аматары засталіся (смяецца).
Таксама сям’я разводзіць свіней, сёлета было 13 парсюкоў, якіх потым прадалі. А за курэй адказвае наш сын Лёша, які кожнай нават клічкі даў. Раней і конь быў, але тэхніка ўсё ж перамагла. Тым больш гаспадар залатыя рукі мае і зварачнай справай валодае. Каля хлява, які з гадамі ўсё станавіўся даўжэйшы, знахо-дзяцца розныя прыставанні ручной работы – ад вілаў да тачак. А ў кадр трапіў знакаміты дзядулеў міні-трактар «халк», як яго назвалі ўнукі і з дапамогай якога гаспадар выконвае ўсю работу па гаспадарцы.
Дачка Марыя жыве з мужам у Іванаве, таму ўнукі – Валерыя і Гардзей – прыязджаюць рэдка. А вось унукі Ігнат, Глеб і Ілья – частыя госці ў бабулі з дзядулем, бо жывуць у Давыд-Гарадку. Вольга разам з мужам па нядзелях і святах прыязджаюць на службу ў царкву вёскі Сямігосцічы, а сыночкаў прывозяць да бацькоў. А тыя заўсёды загадваюць бабулі, каб напякла сваіх фірменных блінчыкаў альбо сваё «чароўнае» пюрэ з катлетамі прыгатавала. Не дзіўна ж, масла і малако сваё – дамашняе! Ала – кулінар як па прафесіі, так і па прызванні. Пірагі, булачкі, хрусцікі, стравы з мяса – з’ядаюцца ў адзін момант. Некаторы час працавала поварам у мясцовым дзіцячым садку, потым у магазіне «Санта» ў вытворчым цэху. Зараз па стану здароўя дома, таму мае час і магчымасць удзяліць увагі ўсім сваім родным і блізкім.
– Ведаеце, жыццё вельмі хуткаплыннае і непрадказальнае, таму трэба цаніць кожны яго момант, атрымліваць асалоду і ад сонечнага дня, і ад дажджлівага. Заставацца добрым і спагадлівым, бо ў гэтым сапраўдная сіла чалавека. Умець дараваць сваім ворагам, бо крыўда – цяжкая ноша для душы. Мне пашанцавала сустрэць чалавека з такімі ж прынцыпамі, як у мяне. Таму мы і не сварыліся амаль ніколі. Калі дзе і напаткае спрэчка, то на паўхвіліны, не больш. Васіль не толькі як муж, але як бацька і дзядуля – дастойны, бо няма такога дня, каб ён не пацікавіўся справамі нашых дзяцей і ўнукаў. Дзякаваць Богу за ўсё, – кажа Ала Мікалаеўна.
А яшчэ ў гэтым годзе сям’я Пінчук атрымала рэкордны ўраджай мускатных гарбузоў. Усе людзі, якія праходзілі міма агарода, здзіўляліся іх формай і памерамі. Не дзіўна, бо самы больш з іх па даўжыні каля паўтара метра і вагой амаль 40 кг! Аказваецца, менавіта з гарбузоў такога гатунку гатуюць кулінары ўсяго свету. І, як вы зразумелі, у маёй суразмоўцы падрыхтаваны безліч рэцэптаў.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара