Алена Тарасевіч – уладальніцы ордэна Маці з Альшан

Вось як думаеце, ці магчыма займацца бізнесам у дэкрэце, маючы пяцярых дзяцей? Як паказвае прыклад Алены Тарасевіч – уладальніцы ордэна Маці з Альшан, то магчыма.
І бізнес у яе прыгожы – кветкавы. У гэтым годзе жанчына вырашыла пасадзіць сем гатункаў гваздзікоў, якія павінны зацвісці якраз перад 8 Сакавіка. Справа гэта клапотная, паколькі размова ідзе пра восем тысяч саджанцаў, кожны з якіх патрабуе догляду. Да таго ж Алена была першапраходцам у вырошчванні хрызантэм, якіх у яе зараз аж 30 гатункаў. Як жанчына сумяшчае клопат пра дзяцей і кветкі, даведалася ў час размовы.
– Як гаворыцца, хочаш добра жыць – умей круціцца, – адказвае Алена. – Ды і не магу сядзець без справы, хоць дзеці ў мяне пагодкі. Самай старэйшай Галіне – восем гадоў, а меншаму Даніілу – два. З мужам у нас ужо былі гектары зямлі, парнікі. А мне заўсёды хацелася займацца кветкамі. Таму вырашыла паспрабаваць і пачала з хрэзантэм. Некалькі кустоў купіла, а потым самастойна пасынкавала, гэта значыць, што вялікіх сродкаў не ўкладала. Што прадалі людзям, што рэалізавалі ў аптовых гандлёвых кропках. Галоўны памочнік – інтэрнэт, праз які можна гандляваць не выходзячы з дому. Фотаздымкі і неабходную інфармацыю я размяшчаю адразу ў некалькіх групах, што вельмі зручна. Гэта дазваляе даведацца пра попыт, які нараджае прапанову. Дарэчы, многа кустоў прадалі на кірмашах, гарадскія жыхары адразу па некалькі кустоў забіралі. Яшчэ вырошчваю петуніі і іншыя дэкаратыўныя кветкі.
– Чаму ў вашым прайс-лісце няма любімых многімі жанчынамі цюльпанаў?
– З імі вельмі многа марокі, і часу трэба патраціць шмат. З цюльпанамі трэба рызыкаваць, бо яны вельмі капрызныя. Як паказвае практыка, на іх можна як выйграць, так і канкрэтна прайграць. Таму ў мяне сяброўства з цюльпанамі не задалося. Можа, гэта проста не мае кветкі, – разважае Алена.
– Значыць, усё ж кветкавы бізнес вы лічыце найбольш перспектыўным і прыбытковым?
– Пакуль так, але, самі ведаеце, што ў Альшанах сітуацыя кожны год можа змяніцца. Калі раней ніхто не займаўся кветкамі, то зараз многія пачалі. У нас таксама ёсць 30 сотак парніка, дык вось, каб іх запусціць, трэба каля 20 тысяч рублёў. І добра, калі вернеш, а бывае і такое, што тыя агуркі нікому не трэба. А вось з капустай, якой мы штогод вырошчвалі на трох гектарах, у гэтым годзе не ўгадалі і не пасадзілі. Так мовіць, інтуіцыя падвяла. Зараз на яе касмічная цана – 1,20. Даю гарантыю, што ў наступным годзе яе пасадзяць усе. Тое ж самае з кукурузай. Хто першы – той малайчына. Людзі ў нашай мясцовасці без работы, таму і шукаюць сваю нішу.
– Я так разумею, вы з мужам многа працуеце. На каго ж пакідаеце дзяцей?
– Старэйшыя дочкі – васьмігадовая Галіна і сямігадовая Аляксандра ўжо нам дапамагаюць. Малодшых Васіля і Данііла, якім пяць і два гады адпаведна, дапамагаюць глядзець бабулі. Яшчэ адзін сыночак Рыгор знаходзіцца ў спецыялізаванай школе-інтэрнаце ў Пінску. Так сталася, што пасля хваробы ён страціў слых. Толькі Богу вядома, што мне давялося перажыць. Безліч абследаванняў і дыягностык, але зараз больш-менш нармальна. Умее чытаць і, дзякуючы апаратам, нават шэпт чуе. Усім маці, якія сутыкнуліся з хваробамі дзяцей, хачу сказаць: ніколі не падайце духам. Такім дзецям патрэбна падтрымка і ваша ўпэўненасць у тым, што ўсё будзе добра. Хоць цяжка на сэрцы, што ён не побач – маленькі ж яшчэ, толькі шэсць гадоў. Але тут у мяне не атрымалася б даць яму неабходныя навыкі і веды. У такія моманты і шкадуеш, што жывеш не ў вялікім горадзе, дзе многа магчымасцяў. А самі Альшаны вельмі люблю, бо тут мой род. Сама я не атрымала ніякай адукацыі, але сваіх дзяцей накіроўваю на вучобу. Адна праблема – няма рабочых месцаў для моладзі, якая вяртаецца. Не кожны ж здольны разбагацець з зямлі, тут таксама талент трэба і здольнасці. І, само сабой, жаданне.
А ў Алены і яе мужа Міхаіла ёсць і тое, і другое. На Новы год плануецца значная падзея – наваселле. Дом у два паверхі пачалі будаваць самі. Як мнагадзетная сям’я, скарысталіся дзяржаўнай дапамогай. Таму пакрысе складаюць чамаданы. А вось кветкі каля дома ўжо растуць, пасаджаныя дбайнымі рукамі гаспадыні.
Ганна МЕЛЬНІК
Фота аўтара