Знаёмцеся, паважаныя чытачы, гэта Міхаіл Кузьміч – узыходзячая зорка з Давыд-Гарадка.
Яго барытон добра знаёмы жыхарам горада, паколькі ён пастаянна выступае на розных мерапрыемствах і прымае ўдзел у канцэртах. Сёлета юнак скончыў Давыд-Гарадоцкую дзіцячую школу мастацтваў, у якой сем гадоў займаўся па класу фартэпіяна пад кіраўніцтвам настаўніка Ніны Сцяпура. А яшчэ ў школе раскрыў свой патэнцыял у спевах.
Міхаіл не так даўно вярнуўся з ІІІ Абласнога адкрытага конкурсу вакалістаў імя М. І. Арэнскай, які праходзіў у Брэсце. Арганізатарамі выступілі Брэсцкі абласны выканаўчы камітэт і Брэсцкі дзяржаўны музычны каледж імя Рыгора Шырмы.
Конкурс праводзіўся ў дзвюх намінацыях: акадэмічныя спевы і эстрадныя спевы.
Міхаіл выступіў у апошняй намінацыі сярод 17-ці ўдзельнікаў. Прычым з ім канкурыравалі навучэнцы прафесійных вакальных студый Брэста, Кобрына і нават Мінска. А вось з дзіцячых школ мастацтваў было мала прадстаўнікаў, што сведчыць пра высокую канкурэнцыю.
На сцэну Міхаіл выйшаў з песняй «Сіняя вечнасць» легендарнага спевака Мусліма Магамаева і проста пакарыў журы сваім выкананнем. У выніку стаў лаўрэатам дыплома ІІ ступені.
– Міхаіл, віншую цябе з гэтым дасягненнем. Адкажы, калі ласка, чаму ты выбраў менавіта гэтую песню?
– Вялікі дзякуй за віншаванне. А гэтую песню выбраў таму, бо яна з душой. Мне вельмі падабаецца творчасць Мусліма Магамаева, кожная яго песня – гэта шэдэўр. Ён адчувае тое, пра што спявае. І няхай я здамся старамодным, але такі ў мяне пункт погляду. А сучасная музыка мне не падабаецца наогул. Ніякай мелодыі, набор слоў, прычым часта ненарматыўнай лексікі. Для мяне гэта не прымальна. Я ўвогуле забараніў бы такім выканаўцам выступаць, бо падлеткі вучацца на іх і думаюць, што гэта модна. У мяне іншае разуменне. Канешне, ёсць зоркі, песні якіх кранаюць сэрца, але канкрэтных куміраў сярод іх у мяне няма.
– Відавочна, што ты любіш музыку. Плануеш звязаць з ёй жыццё ці гэта для цябе проста хобі?
– Пасля заканчэння школы я буду спрабаваць паступаць Беларускую дзяржаўную музычную акадэмію. Гэта мая мара. Разумею, што будзе не так проста, але ж хто не стукае, таму не адчыняюць. Трэба заўсёды выкарыстоўваць усе магчымасці, якія дае лёс. Калісьці маці прывяла мяне ў музычную школу, заўважыўшы нейкія здольнасці, за што ўдзячны ёй. І гэты дыплом для мяне вялікае значэнне мае. Значыць, я сапраўды штосьці з сябе ўяўляю (смяецца). Да таго падтрымліваюць мяне родныя, настаўнікі, сябры, – кажа Міхаіл.
– Зараз надышоў час летніх канікулаў. Чым хочаш заняцца?
– У мяне многа планаў, але дзяліцца імі не буду. А раптам яны не здзейсняцца? І ў людзях я паважаю, калі спачатку ідзе справа, а потым слова. Зараз дапамагаю маці па гаспадарцы. Сустракаюся з сябрамі ў вольны час. Займаюся спортам, якім даўно захапіўся. Ну і, канечне, не забываю пра музыку, – кажа Міхаіл.
Дазволю сабе падзяліцца асабістым меркаваннем наконт гэтага юнака. Імпануе яго прынцыповасць, сур’ёзнасць і разам з тым сціпласць. За такой моладдзю наша будучыня. Неаднаразова бачыла, як ён спявае і наколькі ён гарманічны ў сваім выкананні. Яго хочуць бачыць на сцэне, і шчырыя апладысменты доказ гэтага. Упэўнена, імя Міхаіла Кузьміча мы яшчэ абавязкова пачуем.
Ганна
МЕЛЬНІК
Фота аўтара
