Пэўна, кожны з нас памятае свой першы рабочы дзень. Як хваляваўся перад знаёмствам са сваімі калегамі, думаў, ці спадабаешся ім, ці адразу пачнуць давяраць. Усё ж маладому спецыялісту вельмі важна адчуць падтрымку, пабачыць, што ў табе зацікаўлены.
Менавіта гэта адчула Марыя Пашкевіч – юрыст ААТ “Кароцічы”. У гэтым годзе яна скончыла Столінскі дзяржаўны аграрна-эканамічны каледж па спецыяльнасці “Правазнаўства” і з першага жніўня прыйшла на сваё першае рабочае месца.
– Калектыў прыняў мяне вельмі цёпла, – дзеліцца Марыя. – Праўда, наша знаёмства адбылося раней, калі я тут праходзіла пераддыпломную практыку. Ужо тады мне спадабалася, што аднесліся да мяне сур’ёзна, нягледзячы на тое, што вопыту я зусім не мела. Падказвалі, паступова ўводзілі ў курс усіх спраў. А калі табе давяраюць, то быццам крылы вырастаюць за спіной. З’яўляецца неабходная ўпэўненасць, якая патрэбна, каб прафесійна расці. Магу параўнаць, як праходзіла звычайную практыку, толькі ў другой гаспадарцы. Там мне ніхто хвіліны нават не ўдзяліў. Маўляў, і так падпішам. Гэта мяне вельмі абурыла, бо я хацела чамусьці навучыцца, а не проста, каб мне падпісалі практыку. Калі надышоў час размеркавання, на маё імя прыйшла імянная заяўка з ААТ “Кароцічы” я і з задавальненнем прыехала сюды ўжо не ў якасці практыканткі, а паўнапраўным работнікам. Ад душы хачу выказваць словы ўдзячнасці ўсяму калектыву, асабліва дырэктару Васілю Пятровічу Кудласевічу і галоўнаму эканамісту Івану Іванавічу Кудласевічу. Іх падтрымка вельмі многа значыць для мяне.
– Марыя, але ж зараз моладзь толькі і марыць, каб уладкавацца ў вялікім горадзе. А аграгарадок Кароцічы, зусім не падобны на мегаполіс?
– Ну і добра, што не падобны, — смяецца Марыя. – Мне няўтульна ў вялікім горадзе. Вакол вялікія натоўпы людзей, аўтамабіляў, а гэта мяне стамляе. У Мінск прыязджаю на сесіі, паколькі працягнула вучыцца па гэтай жа спецыяльнасці ў Міжнародным універсітэце працоўных і сацыяльных адносін. А яшчэ два тыдні была ў Мінску на курсах у Цэнтры павышэння кваліфікацыі кіруючых работнікаў і спецыялістаў Мінфіна Рэспублікі Беларусь, на якія мяне адправіла кіраўніцтва гаспадаркі. Атрымала асалоды ад сталіцы роўна столькі, колькі мне патрэбна: сустрэлася з сябрамі, з братам Васем, які вучыцца ў БНТУ, схадзілі ў кафэ, прагуляліся. Мяркую, каб жыць у горадзе, там трэба нарадзіцца. З развіццём тэхналогій магчымасці гарадскога жыхара і вяскоўца зраўняліся. Пры наяўнасці грошай можна падарожнічаць і ехаць, куды хочаш. Галоўнае, каб было жаданне.
Да таго ж Кароцічы бліжэй да Сямігосціч, дзе мой родны дом і куды я прыязджаю кожныя выхадныя. Маці заўсёды нагатуе ўсякай смакаты. Дарэчы, маці ў мяне самая лепшая, прыклад ва ўсім, бо з любой сітуацыі знойдзе выйсце. Ды і як на жанчыну, раўняюся на яе, бо яна заўсёды сочыць і за сабой, і за модай. Маці навучыла мяне паважліва ставіцца да людзей, дапамагаць, бо дабро заўсёды вяртаецца. Я таксама цаню ў людзях дабрыню і чуласць, а таксама прастату, калі адразу разумееш чалавека.
– А як ты бавіш вольны час пасля работы?
– Чаго-чаго, а яго ў мяне пакуль хапае. Здымаю кватэру ў Талмачаве ў цудоўнейшай жанчыны Галіны Васільеўны Куземка. А вечарам там няма куды выйсці, што можна назваць значным мінусам. Уся моладзь раз’ехалася, засталіся толькі вучні, а добра было б, каб працаваў Дом культуры. Я з дзяцінства займалася мастацкай самадзейнасцю, наведвала гурткі пры Доме культуры, танцавала і спявала, была вядучай. Мяне і зараз клічуць, калі якія мерапрыемствы ладзяцца. Вось на раённых дажынках з ахвотай удзельнічала ў канцэрце. Мне гэта па душы. А так у вольны час гляджу фільмы, бегаю вечарам па некалькі кіламетраў, пакуль надвор’е дазваляе. Мне, як дзяўчыне незамужняй, трэба сябе трымаць у форме (смяецца). Мару аб сваім аўтамабілі, каб можна было паехаць, куды хочаш. Тым больш, правы на кіраванне ўжо год, як у мяне ў кішэні. Буду пакрысе адкладваць з заработнай платы.
– Дарэчы, вельмі важнае пытанне: як з гэтым абстаяць справы?
– Шчыра скажу, вельмі задаволена заработнай платай. Да таго ж атрымала пад’ёмныя, якія прызначаны маладым спецыялістам. Так што жаліцца ў мяне няма падставы. Яшчэ вялікі бонус – сталовая побач, куды мы ходзім на абед. Гатуюць і смачна, і многа, што нават не ўсё магу з’есці зараз.
Але ўсё ж самае галоўнае – гэта людзі, з якімі працую. Таму на свою работу іду з задавальненнем.
Ганна
МЕЛЬНІК
Фота аўтара
