Начальнік цэха

Вольга Фёдараўна Сыса – былы начальнік цэха Давыд-Гарадоцкага электрамеханічнага завода. Зараз гэтай жанчыне 83 гады і жыве яна побач з заводам, які быў для яе другім домам. Што не дзіўна, бо на ім працавалі яе муж і сыны.
Пераглядаю стары артыкул былога карэспандэнта «Навін Палесся» Мікалая Кецькі: «Муж і жонка Сыса працуюць на заводзе з моманту яго заснавання. Вольга Фёдараўна – намеснік начальніка мантажна-зборачнага цэха. Яе муж Іван Сцяпанавіч – машыніст халадзільных установак. Пасля заканчэння дзесяцігодкі і службы ў арміі ў цэх, дзе працуюць бацькі, прыйшоў старэйшы сын Сяргей. Любоў да сваёй працы перадалі і малодшаму Анатолю…».
Гэты артыкул быў напісаны ў далёкім 1987 годзе. Вольга Фёдараўна – ураджэнка Моталя Пінскага раёна – даказала ўсім, што жанчына можа кіраваць не горш за мужчын. Прыехала сюды ў 1958 годзе пасля заканчэння Пінскага мяса-малочнага тэхнікума па размеркаванні. За плячыма было галоднае пасляваеннае дзяцінства і жаданне хутчэй стаць на ногі. Вучылася выдатна, закончыла школу з пахвальнай граматай, таму паступіла без экзаменаў. Скончыўшы ўстанову, прыехала ў Давыд-Гарадок і ўладкавалася на тады перспектыўны масласыраробчы завод, які толькі адчыніўся. Была загадчыкам лабараторыі. Тут жа пазнаёмілася з будучым мужам, стварыла сям’ю. А праз 17 гадоў завод зачынілі і многіх работнікаў вазілі на работу ў Столін. Там патрэбнай пасады не знайшлося. Калі пацвердзілася, што ў Давыд-Гарадку будуюць цэх № 11 Брэсцкага электрамеханічнага завода, усіх работнікаў паабяцалі ўладкаваць на ім. Так і адбылося. Спачатку Вольга Сыса была майстрам мантажна-зборачнага цэха, потым старшым майстрам, намеснікам начальніка цэха, які пасля і ўзначаліла. Перакваліфікавалася дзякуючы курсам у Брэсце. І вось гэтая жанчына ўзначальвала цэх, у якім працавала каля 300 чалавек!
– А ў нас ніколі не было праблем ні з кадрамі, ні з дысцыплінай, – папярэдзіўшы маё пытанне, адказвае Вольга Фёдараўна. – Па-першае, былі створаны добрыя ўмовы, а па-другое, на заводзе была вялікая зарплата. І ніхто не задаваў пытанне, чаму трэба ў выхадны дзень выйсці альбо звышурочна працаваць. Усе разумелі, што гэта дзеля агульнай справы. Так атрымалася, што я ўзначальвала цэх у залатыя для завода гады. Будавалася жыллё для работнікаў, і мая сям’я таксама атрымала кватэру. Упэўнена, каб не развал Савецкага Саюза, наш завод быў бы адным з лепшых.
Вольга Фёдараўна пайшла на заслужаны адпачынак у 1994 годзе, але і дагэтуль хвалюецца за завод, тым больш на ім працуе сын Сяргей.
– Канешне, мне цікава, што там адбываецца. Няма сумнення ў тым, што людзі ў нас вельмі працавітыя, адказныя, надзей-ныя. І мне вельмі хацелася б, каб электрамеханічны завод стаў патрэбным, як раней.
На жаль, Вольга Фёдараўна больш за два гады, як удава. Жыве разам з сынам. Захо-дзяць у госці былыя калегі, з якімі яшчэ больш яскрава ўспамінаюцца былыя гады. Цікавіцца навінамі ў свеце.
– Няма нічога важнейшага, чым мір і спакой. У вайну фашысты спалілі нашу хату, і з усёй гаспадаркі засталася адна карова. Маці стрымлівала слёзы, гледзячы на папялішча. Клець перабудоўвалі ў дом. І кавалку хлеба былі рады. Гэта не павінна паўтарыцца. А калі ёсць рукі і ногі, галава на плячах, можна ўсяго дасягнуць, – упэўнена Вольга Фёдараўна.
Ганна
МЕЛЬНІК
Фота аўтара