Калісьці гэтыя словы сказаў знакаміты рускі пісьменнік Леў Талстой. Але яны не згубілі сваёй актуальнасці з гадамі. Бо менавіта так лічаць Раман і Марыя Мазоль – маладая сям’я з аграгарадка Альшаны.
Іх дыхтоўны дом знаходзіцца ў самым цэнтры аграгарадка, дзе і адбылася наша сустрэча.
Акрамя гаспадароў, мяне сустрэлі іх дзеці – прыгажуня Валянціна і гарэзлівыя хлапчукі Ігар і Андрэй. Пакуль я размаўляла з бацькамі, дзеці шчабяталі пра штосьці сваё.
– Ой, гэта ў нас зараз параўнальна спакойна. А калі зранку збіраемся з мужам на работу і дзяцей збіраем, то ў нашым доме сапраўдная «дзвіжуха». Я заплятаю валасы дачцэ, пакуль хлапчукі адзяваюцца, ці, лепш сказаць, спрабуюць адзецца. Потым я ўсё ж прыводжу іх у парадак, на дапамогу прыходзіць муж. Пасля снедаем на хаду, абуваемся і пабеглі. Гэты кругаварот у нас пастаянна. Добра тое, што школа пад бокам, – смяецца жанчына.
І сапраўды, вокны дома выходзяць на сярэднюю школу № 1 аг. Альшаны. Марыя там працуе настаўнікам гісторыі, а Раман выкладае фізкультуру. Дачка ходзіць у другі клас, а чатырохгадовы Ігар і трохгадовы Андрэй, якога найцяжэй было сфатаграфаваць, наведваюць дзіцячы садок №1. Клопатаў у маладой сям’і хапае. Сваімі сіламі пабудавалі дом, зараз зай-маюцца добраўпарадкаваннем тэрыторыі.
– Гэта мы вас чакалі і засталіся дома. А так ужо б агуркі падвязвалі, – кажа Раман. – У нас кожны дзень распісаны літаральна па хвілінах. Добра, што працуем у школе ў першую змену, а другой палове дня перакваліфікоўваемся ў фермераў (смяецца). Лета для настаўнікаў – пара адпачынку, таму з’яўляецца вольны час. Чаму б яго не скарыстаць з толкам ды і грошы якія падзарабіць. Калі ёсць жаданне, то будзе і магчымасць. У гэтым годзе вырашылі пасадзіць буякі. Будзем спадзявацца, што яны нас «не падвядуць».
Дзіўна, але ні Марыя, ні Раман спачатку не планавалі застацца ў родных Альшанах. Марыя пасля школы паступіла ў Брэсцкі дзяржаўны ўніверсітэт імя Пушкіна на гістарычны факультэт, бо любіла гэты прадмет у школе. Раман з дзяцінства абажаў спорт і нават спаў з футбольным мячом, таму і прафесію выбраў спартыўную – стаў настаўнікам фізічнага выхавання, скончыўшы Мазырскі дзяржаўны педагагічны ўніверсітэт імя Шамякіна. Пазнаёміліся маладыя людзі, калі Раман ужо працаваў у школе, а Марыя была на пятым курсе. А да таго, як пажаніцца, сустракаліся ўсяго паўгода.
– Я адразу зразумеў, што Марыя – мая другая палова, – успамінае падзеі таго часу Раман. – Толькі яе бачыў жонкай і маці сваіх дзяцей. А навошта тады цягнуць? Трэба дзейнічаць. Безумоўна, стварэнне сям’і – гэта не проста распісацца ў ЗАГСе і паставіць штамп у пашпарт. Гэта вялікая адказнасць, якую бярэш на сябе. Яшчэ ў сваёй сям’і мяне навучылі, што мужчына павінен заўсёды адказваць за свае словы і ўчынкі. Менавіта з Марыяй я адчуў, што гатовы на гэта. Таму ўдзячны лёсу, што яна з’явілася ў маім жыцці.
І ў верасні 2011 года стварылася маладая сям’я Мазоль. Марыя ўладкавалася на работу ў школу, дырэктарам якой на той час была яе свякроў Ганна Уладзіміраўна.
– Мы адразу пасябравалі, – дзеліцца ўжо Марыя. – Таму анекдоты пра нявестку са свекрывёй, у якіх адна з адной кпяць, гэта дакладна не пра нас. Ганна Уладзіміраўна – жанчына вельмі добрая і разам з тым моцная, многаму вучыла мяне і дапамагла. Мне пашанцавала, што ў мяне з’явілася такая маці. Упэўнена, гэта шчасце, калі паміж роднымі людзьмі існуе ўзаемапавага і разуменне.
Першы час вырашана было пажыць у бацькоў Марыі, тым больш яна – адзіная дачка. У маладой сям’і нарадзілася дачушка Валянціна, названая ў гонар бабулі. А Раман і Марыя пачалі ажыццяўляць агульную мару – будаваць свой дом. Спадзяваліся на сябе, зараблялі грошы ў парніках, складвалі капейку да капейкі. Раман асабіста кантраляваў працэс, Марыя планавала, якой будзе кухня і гасціная, хацела, каб у доме было многа святла. Вечарамі, калі дзеці спалі, абмяркоўвалі задачы на наступны дзень. Вельмі моцна дапамаглі бацькі. І вось амаль ужо тры гады маладая сям’я жыве ў сваім доме.
– Для мяне, як для мужчыны, было важна пабудаваць свой уласны дом, – дзеліцца Раман. – Безумоўна, гэта не проста. Паколькі мы не бралі ніякіх крэдытаў, ды і яны на той час нам былі недаступны, то даводзілася ў многім эканоміць. Калі бачыш перад сабой мэту, то трэба ўпэўнена ісці да яе, а не распыляцца на іншыя дробязі. Так было заведзена ў маіх бацькоў, хачу, каб і мае дзеці ў будучыні ведалі, чаго хочуць ад жыцця. Гэта вельмі важна.
Сваю работу, якая таксама агульная ў Рамана і Марыі, вельмі любяць і ў адзін голас сцвярджаюць, што не памыліліся з выбарам прафесіі. Таксама настаўніца з’яўляецца класным кіраўніком у 5 «Г» класе, таму акрамя непасрэдна выкладання даводзіцца вырашаць і многа арганізацыйных пытанняў, асабліва ў цяперашні неспакойны час. А дома трэба ўдзяліць увагу сваім дзецям і мужу, прыгатаваць што-небудзь смачненькае. Таму калі з’яўляецца час для адпачынку, звычайна ў нядзелю, абавязкова праводзяць яго толькі разам.
– Гэта наша традыцыя – адпачываць сям’ёй. Можам разам пасмажыць сала альбо да рэчкі з’ездзіць. Раман не так даўно палюбіў рыбалку, бярэ з сабой дзяцей. Дарэчы, Валюша ўжо сама можа вудзіць. Дзеці ў нас вельмі дружныя, сумуюць адзін без аднаго. Таму, калі і едуць куды, да бабулі, напрыклад, то толькі разам. Прызнаюся, я ніколі не думала, што буду мнагадзетнай маці. Перажывала, як я буду ўсё сумяшчаць? Але дарэмна хвалявалася, бо дзеці – гэта і ёсць самая галоўная задача для кожнай жанчыны. А сям’я – самы найдаражэйшы скарб, – кажа Марыя.
Ганна
МЕЛЬНІК
