У лічбавую эпоху, дзе зносіны звяліся да кароткіх паведамленняў і яркіх эмодзі, здаецца, што высокае мастацтва слова зыходзіць на другі план.
Але гэта не так.
Пацвярджэнне таму – гісторыя навучэнкі Столінскага дзяржаўнага аграрна-эканамічнага каледжа Марыі Шабунька, якая сваім пранікнёным выкананнем верша заваявала журы абласнога інтэрактыўнага праекта «РЭЦЫТАЦЫЯ» і заняла першае месца ў вобласці, і ганаровае трэцяе – у рэспубліцы.
Марыя – будучы юрыст, навучэнка групы Ю-64 – вырашыла прыняць удзел у конкурсе, прысвечаным 120-годдзю беларускіх паэтаў Пятруся Броўкі і Пятра Глебкі, асабліва з асабістай цікавасці. Актыўная і адказная дзяўчына з вёскі Харомск абрала для конкурснага відэа пранізлівы твор Пятруся Броўкі «Магіла байца».
– Самым запамінальным быў момант запісу, – дзеліцца Марыя. – Я вельмі перажывала і пражывала кожны радок. Эмоцыі былі такімі моцнымі, што па шчоках цяклі слёзы. Я не магла стрымаць іх, і, здаецца, менавіта гэтая шчырасць і дапамагла данесці сутнасць верша да гледачоў.
Гэты эмацыйны парыў – лепшы адказ на пытанне, навошта ў сучасным свеце трэба ўменне не толькі пісьменна, але і прыгожа выкладаць думкі.
– Важна ўмець гаварыць і выказваць свае думкі, — упэўнена Марыя. – А такія святы, як Дзень беларускага пісьменства, асабліва важныя для моладзі. Яны дапамагаюць нам не забываць беларускую гісторыю, якая з’яўляецца часткай нашай багатай культуры. Такая творчасць дапамагае не згубіцца ў свеце гаджэтаў і развівае творчае мысленне.
Для будучага юрыста навык пісьменнай прамовы і лісты – не проста пункт у рэзюмэ, а прафесійная неабходнасць.
– Мне, як юрысту, гэты навык неабходны для складання дамоваў, для камунікацыі з людзьмі, а таксама для развіцця лагічнага мыслення, – тлумачыць студэнтка.
Поспех Марыі – гэта не проста асабістая перамога. Гэта доказ таго, што класічная літаратура і паэзія па-ранейшаму знаходзяць водгук у сэрцах маладога пакалення. Што памяць пра вялікіх паэтаў жывая, а іх радкі, напісаныя дзесяцігоддзі таму, могуць выклікаць самыя сапраўдныя, непадробныя слёзы.
Марыя не плануе спыняцца на дасягнутым.
– Будзе магчымасць – буду ўдзельнічаць далей, – з усмешкай кажа яна.
І ў гэтым простым абяцанні – уся сутнасць свята: пісьменнасць і слова жывуць да таго часу, пакуль ёсць тыя, хто натхняецца імі, хто чытае, адчувае і перадае гэтую эстафету памяці і прыгажосці наступным пакаленням.
Арына МІРАНОВІЧ
Фота аўтара
