• ru
  • by
  • 29 марта

    USD

    EUR

    Столин

    10C

    Отключение электроэнергии с 10 по 17 мая в Столинском районе

    Столинский район электрических сетей просит проинформировать население о плановых отключениях электроэнергии в период с

     10 по 17 мая 2019 в населенных пунктах Столинского района.

    Планируемая дата отключения Планируемое время отключения Населенный пункт Улицы населенного пункта Причина отключения
    10,11,13,14,15,16,17.

    05.19

    930 – 1630 р.п.Речица Теребежовская, Мичурина,

    Чапаева, пер.2-й Теребежовский

    КР ВЛ и КТП-249
    13.05.19 930 – 1630 д.Дубой Полевая, Насосные станции ТР ТП-42
    16.05.19 930 – 1630 д.Дубой Суворова, Советская, Зайцева,

    Чапаева, пер.Речицкий, Комарова, Полесская

    ТР ТП-427

     

             В течении указанного периода по независящим от Столинского района    

    электросетей возможны изменения в графике плановых отключений.            

            Приносим свои извинения за предоставленные вам неудобства.

    11 мая состоится прямая линия с заместителем председателя Брестоблиспокома Геннадием Борисюком

    11 мая 2019 года с 9.00 до 12.00 часов состоится «прямая телефонная линия» с заместителем председателя Брестского областного исполнительного комитета Борисюком Геннадием Иосифовичем по вопросам организации работы социальной сферы (образование, медицина, оздоровление и санаторно-курортное лечение, социальная защита, занятость, культура, спорт и др.). Волнующие вопросы можно задать по телефону в городе Бресте — 8 0162 21 31 21.

    В Давид-Городке на пожаре погиб человек

    6 мая в 11-18 в г. Давид-Городок Столинского района на ул. Рыбацкой произошел пожар в жилом кирпичном доме, принадлежавшем гр-ну 1957 года рождения. Огнем поврежден деревянный пол на площади 1 кв.м. Звеном ГДЗС в жилой комнате на кровати обнаружен погибший хозяин дома.

    Причина пожара устанавливается.

    Вероника ГЕЙДЕН

    КРЫНІЧКА НАДЗЕІ. Роўныя магчымасці: праект працягваецца

     

    Падведзены вынікі праекта “Роўныя магчымасці”, ініцыятарам якога выступіў Цэнтр падтрымкі маладых інвалідаў. На працягу дзесяці месяцаў ў яго рамках рэалізавана тры міні-праекты, якія ўжо маюць свой працяг.

    На сустрэчы па падвядзенні вынікаў работы гэтых 10 месяцаў было паказана і расказана аб мерапрыемствах, набытым абсталяванні, адкрыцці майстэрань – усё гэта задзейнічана і зараз. Вынікамі работы дзяліліся прадстаўнікі грамадскіх арганізацый — Беларускай асацыяцыі дапамогі дзецям-інвалідам, Цэнтра падтрымкі маладых інвалідаў, а таксама дзяржаўных – Тэрытарыяльнага цэнтра сацыяльнага абслугоўвання, Цэнтра карэкцыйна-развіваючага навучання і рэабілітацыі, а таксама аддзяленняў дзённага знаходжання маладых інвалідаў.

    Самы першы напрамак – спартыўны. Для спартыўнага мерапрыемства да Дня інвалідаў была набыта добрая колькасць неабходнага абсталявання. Значная яго частка перададзена дзіцяча-спартыўнай школе (на базе “Аквамарына”) для арганізацыі іншых мерапрыемстваў. Частка засталася на базе Цэнтра падтрымкі маладых інвалідаў і ў бліжэйшы час будзе ўстаноўлена ў вёсцы Лука. Там плануецца праводзіць летнія лагеры, арганізоўваць адпачынак як для людзей з абмежаванымі магчымасцямі, так і для дзяцей з сацыяльнанебяспечных сем’яў. У будучыні на базе былой школы у гэтай вёсцы плануецца адкрыць будынак для незалежнага пражывання людзей з абмежаванымі магчымасцямі.

    Другі напрамак праектнай дзейнасці – гэта непасрэдна незалежнае пражыванне. Людзей з інваліднасцю патрэбна вучыць жыць самастойна. Таму для класаў цэнтра карэкцыйна-развіваючага навучання, аддзяленняў дзённага знаходжання ў Альшанах і Століне было набыта пэўнае абсталяванне – гэта тостэры, чайнікі, посуд. Дзеці, маладыя людзі маюць магчымасць самастойна гатаваць сабе некаторыя віды ежы. Таксама набыта абсталяванне для пернікавай майстэрні. Дарэчы, гэтая майстэрня працягвае работу і кожны жадаючы можа набыць смачныя пернікі, пячэнне дамашняга прыгатавання.

    У гэтым міні-праекце былі цікавыя сустрэчы і мерапрыемствы. Адно з іх кафэ, у якім адпачываючых абслугоўвалі людзі з інваліднасцю. Патрэбна было бачыць, як гарэлі вочы афіцыянтаў, калі яны атрымлівалі заказ, а пасля важна яго дастаўлялі. У іх ёсць жаданне і магчымасць працаваць – а гэта важна і патрэбна.

    Трэці – мастацкая майстэрня. Яна ўжо на працягу некалькіх месяцаў штонядзелі збірае людзей з інваліднасцю, якім цікава маляваць. Для гэтага набыты прылады і інструменты. Таксама ў рамках гэтага напрамку куплена вышывальная машына. Гэта будзе яшчэ адна дзейнасць, якой зоймуцца людзі з абмежаванымі магчымасцямі.

    На рэалізацыю праекта затрачана 7880 долараў, якія вылучаны з бюджэту Еўрасаюза.

    Таццяна СЕГЕН

    Фота аўтара

     

     

    С Великой Победой!

    OLYMPUS DIGITAL CAMERA

    В преддверии праздника – Дня Победы – руководство Столинского района, начальник служб, руководители организаций и предприятий, посещают ветеранов Великой Отечественной войны.

    Сегодня глава района – Григорий Протосовицкий вместе с заместителем начальника управления по труду, занятости и социальной защите Дмитрием Кулинченко побывали с поздравительной миссией у участников войны Анны Константиновны Ковалевской из Бережного и Михаила Павловича Дися из Давид-Городка.

    Ветераны, несмотря на свои года, восхитили оптимизмом, бодростью духа и большим жизнелюбием. Одним словом, молодёжи есть с кого брать пример!

    Григорий Васильевич поздравил ветеранов с наступающим праздником и вручил открытки от имени председателя Брестского облисполкома Анатолия Лиса. А от попечительского совета района – продуктовые праздничные наборы.

    Текст и фото Елены КЛИМУШКО

    Партызанскае юнацтва

    Не першы раз пераступаю парог дома Ганны Канстанцінаўны Кавалеўскай – удзельніцы Вялікай Айчыннай вайны, партызанкі. І зноў у свае няпоўныя 95 Ганна Канстанцінаўна бадзёра сустракае мяне на ганку і вядзе ў дом.
    – Ды ўжо здароўе не тое – спіна і ногі баляць, чую ўжо дрэнна, – расказвае жанчына. – Гэта ў мінулым годзе яшчэ агарод палола. Хоць дачка і сварыцца, а мне здаецца, што лепш за мяне ніхто не зробіць.
    Зараз жанчына жыве сама і разам з тым не сама. Яе дачка з Рэчыцы практычна ўвесь час праводзіць разам з маці. Яна і парадак навядзе, і паесці згатуе.
    – Я ўжо ленавацца стала, – жартуе ветэран. А пасля сур’ёзна дадае: – Мне ўжо па газету дайсці да веснічак і то цяжка.
    Дарэчы, выпісвае і чытае яна “Навіны Палесся” колькі сябе памятае.
    Карэнная беражэнка скончыла сем класаў польскай школы. Вучылася добра, асабліва любіла матэматыку. Але маці казала: “Вучыцелькаю не будзеш – прадзі кудзельку”.
    Так і ішло жыццё вясковай дзяўчыны – работа ў полі, па гаспадарцы. Ды ўсё змянілася ў 1941 годзе, калі пачалася вайна. Праз некаторы час старэйшы брат Андрэй Савіцкі стаў партызанскім сувязным. Дапамагалі яму і Ганна, і малодшая сястра. Потым брат пайшоў у партызаны. Каб гэта схаваць, сям’я прыдумала яго смерць. Але нехта пабачыў Андрэя і немцам стала вядома, што сям’я партызанская. Добра, што аб намерах немцаў забраць сям’ю стала вядома загадзя. Ноччу прыйшлі ўзброеныя партызаны, дапамаглі пагрузіць маёмасць. Маці звечара рашчыніла хлеб. І нават дзежку з цестам забралі з сабою. Цяжка было пакідаць родную хату. Плакала маці. Як выявілася пазней – не дарэмна. Бо на наступны дзень немцы прыйшлі арыштаваць Савіцкіх і спалілі ўсё – ад хаты да стажкоў.
    Сям’я размясцілася ва ўрочышчы Чырвоны Бераг. Там стаялі і іншыя партызанскія сем’і. А зімой 1943 года прыйшлі звесткі аб наступленні немцаў. І сем’і згрузіліся на падводы і зноў рушылі ў дарогу. На гэты раз на Мярлінскія хутары.
    – Мы ехалі ўсю ноч. І толькі як сонца стала ўставаць, дабраліся на хутары. Нас сустрэў старшыня сельскага Савета Аўдзяйчук. На хутарах у той час была савецкая ўлада.
    На той час на Мярлінскіх хутарах размяшчаўся атрад імя Ракасоўскага. І Ганну накіравалі на дапамогу ў разведку. Яна і яшчэ некалькі дзяўчат дамагалі разведчыкам: гатавалі ежу, пралі, даглядалі параненых.
    Новыя звесткі пра наступленне немцаў — і сем’і былі вымушаны часова адысці на Храпунь. Пасля зноў вярнуліся на Мярлін.
    Ганна Канстанцінаўна згадвае імёны камандзіраў, начальніка штаба, разведчыкаў. З некаторымі з іх падтрымлівала сувязь і пазней, пасля вайны.
    У партызанах яна прабыла з 1943 года да вызвалення Століншчыны. Дарога дахаты была небяспечнай. Немцы старанна яе замініравалі. Таму наперадзе ішлі валы, а далей ехалі абозы з людзьмі.
    Сям’я прыехала на папялішча роднай хаты. Да сябе ў пастаяльцы іх узяла сям’я Байзерт. Гэта пасля ўжо адбудавалі новы драўляны дом на месцы старога.
    Ганна літаральна пасля вяртання ў вёску стала працаваць у “магазіне”. Магазін складаўся з аднаго пакоя, у якім паставілі драўляную скрыню, на ёй вагі. Задача Ганны была збіраць прадукты, рэчы для патрэб фронту. Нехта прыносіў кудзелю, а нехта збожжа. Гэта ўсё старанна занатоўвалася і збіралася.
    Першы завоз у свой магазін яна памятае і зараз. Гэта быў рознакаляровы сацін. Так яна і працавала ў гандлі да пенсіі. Напачатку ў сваім аднапакаёвым магазіне, пасля ўжо ў харчовым, была загадчыцай, перадавым работнікам.
    За старанную работу ўзнагароджана Ордэнам Кастрычніцкай рэвалюцыі. Была ў складзе дэлегацыі Беларусі на Усесаюзным з’ездзе кааператараў у Маскве.
    Зараз у скрыні Ганны Канстанцінаўны захоўваюцца ўсе яе ўзнагароды, медалі. Сярод іх шмат юбілейных – 40, 50, 60… гадавіны вызвалення Беларусі, Перамогі над фашысцкай Германіяй.
    Гэтая скрыня – адзін з напамінаў аб тых падзеях, аб якіх не хочацца згадваць, а разам з тым важным этапе не толькі ў яе жыцці, а і ў гісторыі ўсіх краін свету.
    Таццяна СЕГЕН
    Фота аўтара

    Ярмарка вакансий

    25 апреля в Доме культуры г. Столина состоялась Ярмарка вакансий в рамках общереспубликанского  мероприятия «Единый день занятости», которое проходило одновременно с 10.00 до 13.00 часов  в 128 городах и районах страны и была приурочено  к Празднику труда.
    Организатором Ярмарки вакансий выступило управление по труду, занятости и социальной защите Столинского райисполкома. Проведение мероприятия направлено на оказание содействия в трудоустройстве гражданам, которые находятся в активном поиске работы. Особенность Ярмарки заключается в том, что соискатель может непосредственно задать все волнующие вопросы нанимателю, узнать необходимую информацию из первых уст, рассмотреть несколько вариантов и подобрать ту вакансию, которая его устроила бы.
    В мероприятии приняло участие порядка 25 представителей организаций, учреждений, предприятий, которые рассказали о наличии вакантных мест в сферах торговли, строительства, промышленности, транспорта, образования, культуры, лесного, жилищно-коммунального и сельского хозяйства. В их числе общественные организации, которые предоставляют рабочие места людям с ограниченными возможностями – ТПУП «Добрый Самаритянин» и УП «Дорога в жизнь».
    Кто-то интересовался условиями поступления на службу в Столинский РОВД для своих родственников, кто-то хотел получить консультацию по вопросу трудоустройства при наличии определенных противопоказаний по состоянию здоровья, а некоторые хотели подробнее узнать об актуальных сегодня вакансиях.
    Представители службы занятости были готовы ответить на вопросы переподготовки или обучения по определенной специальности, организации собственного дела и уплаты налогов (отчислений) и т. д.
    — Мы стараемся помочь в трудоустройстве всем людям, которые к нам обращаются, — рассказывает заместитель начальника отдела рынка труда и содействия занятости Галина Шелест. – А Ярмарка вакансий дает возможность собрать на одной площадке всех нанимателей одновременно. Для человека, который ищет работу, это является прекрасной возможностью узнать о тех предложениях, которые существуют сегодня на рынке труда в нашем районе. И каждому гражданину мы идем навстречу. Если его заинтересовала определенная вакансия, но он не имеет соответствующей профессии, мы можем предложить ему пройти обучение. Тех, кого интересует вопрос самозанятости, мы также консультируем и даем определенные рекомендации. Это касается индивидуального предпринимательства и ремесленной деятельности. На Ярмарке вакансий можно узнать, с чего начать при организации собственного дела, как получить субсидию и др. Данное мероприятие очень действенно для тех, кто действительно не хочет сидеть сложа руки, а стремится устроиться на работу.
    Людмила КАСПЕРОВИЧ
    Фото автора

    Самае дарагое – жыццё

    Міхаіл Паўлавіч Дзісь – адзіны ветэран, які жыве ў Давыд-Гарадку і хто можа расказаць пра вайну маладому пакаленню. Праўда, ужо яго ўспаміны з’яўляюцца ўрыўкамі.
    Але яны як самы дарагі скарб, які трэба абавязкова зберагчы для будучых пакаленняў.
    Ветэрану не звыкаць прымаць гасцей. Вось і напярэдадні Дня Перамогі ў яго вучні 10 класа Давыд-Гарадоцкай сярэдняй школы № 1, якія разам з дырэктарам Валянцінай Хілінскай прыйшлі павіншаваць героя і з дапамогай яго перанесціся ў мінулае (на здымку).
    Мабілізаваны Міхаіл быў пасля вызвалення Беларусі – у 1944 годзе. Усіх накіравалі ў Белую Царкву, каб навучыць ваеннай справе. Першы бой, у якім прыняў удзел ветэран, быў пад Рыгай. Потым ішлі да Варшавы, дзе камандзір роты назначыў Міхаіла ротным пісарам. За той час, пакуль служыў салдат, рознага давялося яму пабачыць.
    – Ідзём, а вакол ляжаць забітыя салдаты. І ніхто не звяртае ўвагі, ідзеш наперад, бо такі загад. А яны зусім маладыя. Гэта вельмі жудаснае відовішча. Два разы я бачыў, як на міне падрываліся, літаральна за некалькі крокаў ад мяне. Загінуць на вайне вельмі проста.
    – А праўда, што салдаты спалі на хаду?
    – Праўда. Ідзеш, возьмеш пад руку таварыша і вочы заплюшчваюцца. Ногі ідуць, а галава адключаецца. Доўга, канешне, не спалі, па некалькі хвілін. Будзіла каманда “Не спаць!”. Служыў я ў пяхоце, таму прайшоў пешшу кіламетры.
    Вельмі дакладна памятае ветэран, як пабачыў маршала Савецкага Саюза Георгія Жукава. Гэта было, калі 1-ы Беларускі фронт рыхтаваўся фарсіраваць раку Одэр. Прайшоўшы чатырохгадовыя выпрабаванні вайной, Чырвоная Армія наблізілася да тэрыторыі нямецкай ракі. Менавіта тут планавалася нанесці праціўніку самы рашучы ўдар. Таму падрыхтоўка была вельмі сур’ёзнай. Калі ветэран Дзісь ішоў разам з сябрам гля-дзець, як размешчаны баявыя гарматы, якраз і пад’ехаў маршал.
    – Таварышы, вось той наш бераг! — коратка сказаў ён і, ускочыўшы ў машыну, паехаў далей.
    І наша армія здолела дасягнуць яго. Фарсіраваць такую буйную водную перашкоду, якой з’яўляецца рака Одэр, з адначасовым прарывам паласы доўгачасовай абароны на ёй, войскі арміі маглі толькі дзякуючы высокаму воінскаму майстэрству.
    Каб захапіць праціўніка знянацку і раптам для яго зачапіцца за супрацьлеглы бераг, камандзіры дывізій выкінулі ўзмоцнены стралковы батальён, знішчальна-супрацьтанкавы артылерыйскі полк або асобны знішчальна-супрацьтанкавы дывізіён, некалькі танкаў і самаходна-артылерыйскіх установак, сапёрную роту або сапёрны батальён дывізіі.
    Міхаіл Дзісь быў сярод тых шчасліўчыкаў, якія дайшлі да Бярліна. Пасля невялікага перапынку разам з іншымі воінамі-вызваліцелямі пайшлі на Магдэбург. Апынуўся ў шпіталі, дзе пасля вайны застаўся працаваць шаўцом, рамантаваў і шыў абутак. Яго залатыя рукі былі на вагу золата.
    Вярнуўся дадому ў 1946 годзе. Многія падзеі сцерліся з памяці ветэрана, але прыезд дадому памятае яскрава. Вельмі ўзрадаваліся бацькі і родныя сёстры і браты. Пісаў ім толькі два разы і то пасля вайны. Дагэтуль яны нават не ведалі, ці жывы іх Міша ці не.
    Пашанцавала Міхаілу знайсці сваю адзіную, каханую, якой стала шляхцянка Мальвіна Юльянаўна Ляшкевіч-Зіновіч-Альпенская з Лісовіч. Шлюб яны ўзялі 25 студзеня 1950 года, старасць сустрэлі побач і зараз жывуць душа ў душу. Што таксама можна лічыць падарункам лёсу.
    Міхаіл Паўлавіч працаваў шаўцом, потым масты будаваў у складзе будаўнічай брыгады. Дарэчы, мост цераз Гарынь у горадзе – таксама яго рук справа. Едзіў на цаліну на Алтай, у Омск, Курган і іншыя гарады СССР. У гэты час яго жонка гадавала дзвюх дачушак Валянціну і Ніну. Пакрысе род Дзісяў павялічваўся і зараз у ветэрана чацвёра ўнукаў, тры праўнукі і два прапраўнукі – Мішка, хлопчык названы ў гонар дзеда-героя мае два з паловай гадкі, і Ева, якой толькі восем месяцаў. У доме, які ветэран таксама будаваў сваімі рукамі, заўсёды мнагалюдна. Яшчэ два гады таму поўным ходам займаўся любімай справай – рамантаваў абутак. Агарод заўсёды быў хоць на выстаўку, такі парадак. Сочыць ён і за апошнімі навінамі па тэлевізары. Бядуе, каб вайны не было. Бо вайна – заўсёды пакідае ў сэрцы чорны след.
    – Усюды я бываў, смерць бачыў неаднойчы, але калі трэба жыць, то трэба, – кажа напрыканцы нашай размовы Міхаіл Паўлавіч. – Таму ўдзячны Богу і жадаю вам мець моцнага анёла-ахоўніка. Бо жыццё і ёсць самае дарагое.
    Ганна МЕЛЬНІК

    Дзеля мірнага неба

    Пякучы боль вайны не пакідае сэрца і да гэтага часу трывожыць думкі ветэрана Вялікай Айчыннай вайны Сцяпана Фядосавіча Сніпіча.
    Сцяпан Сніпіч нарадзіўся 26 студзеня 1926 года ў в. Радчыцк. Нельга назваць яго дзяцінства і юнацтва лёгкім і бязвоблачным. Цяжкая сялянская праца, вясковы быт, які вымагаў ад працаўнікоў нястомнасці і сіл, каб ад раніцы да вечара шчыраваць сем’ямі.
    У 1944 годзе Сцяпана Сніпіча прызвалі на службу ў армію. Недзе каля месяца служыў у Белай Царкве, дзе навабранцаў рыхтавалі да ўдзелу ў баявых дзеяннях.
    – Неяк, памятаю, прыехаў лейтэнант, які адабраў байцоў, якіх накіравалі ў Латвію ў 73 стралковы батальён. У іх ліку аказаўся і я, — успамінае Сцяпан Фядосавіч. – Мы стаялі ў абароне. Мне давялося выконваць абавязкі памочніка лейтэнанта. Правяраў абарону. Спачатку, мабыць, сумняваліся, што раблю ўсё правільна, таму пераправяралі. Пасля ўпэўніліся, што я ўсё раблю правільна, і ўсялякія пытанні зніклі. Мне давяралі, ды і сам непакоіўся, каб не дапусціць памылкі, бо ад маіх дзеянняў у многім залежаў лёс баявых таварышаў.
    За месяц Сцяпан Фядосавіч пакрыху прызвычаіўся да ваенных умоў, але кожны бой забіраў сяброў, болем страты адгукаўся для кожнага з байцоў. Ніхто ніколі не гаварыў пра тое, што не баіцца ворага, але былі гатовы рызыкаваць сваім жыццём за баявых таварышаў, дзеля перамогі над фашыстамі.
    Не можа забыць Сцяпан Сніпіч бой пад Рыгай. Тады яго параніла.
    – Вельмі цяжкі бой выдаўся. Многа нашых палегла тады, – успамінае Сцяпан Фядосавіч. — Мяне ўсяго абсыпала трафіруючым снарадам. Увесь час чуліся ўзрывы снарадаў, стракаталі кулямёты, ішлі танкі. Бой не спыняўся. Я апынуўся ў эпіцэнтры ваенных дзеянняў. Самастойна перамяшчацца не мог. Дапамогі таксама чакаць не было адкуль. Пякучы боль запаланіў маю свядомасць. Узніклі думкі пра самае страшнае, баяўся, што не дажыву да таго моманту, пакуль прыйдзе дапамога. Снарады праляталі над галавой. Мне пашчасціла: ляжаў між варонкамі і маліўся, каб застацца ў жывых. Час цягнуўся вельмі марудна. Але вось перастрэлка спынілася на кароткі час. Мяне вынеслі з поля бою. Да гэтага часу перад вачыма стаіць сівы дзед-салдат на белым кані, які тады адвёз мяне ў тыл. Там стаяла палатка і ўрачы агледзелі мяне… Двухбаковае асколачнае раненне… Зрабілі перавязку. Да раніцы сядзеў у адным становішчы на крэсле і баяўся варухнуцца. Мяне перамагаў невыносны боль… Такіх, як я, было многа. Раніцай па нас прыйшла машына. У кузаве былі пасцелены галінкі хвоі, на якіх сядзела вялікая колькасць параненых.
    Параненых даставілі ў г. Паўлаў Горкаўскай вобласці. А там — шпіталь. Доўга давялося Сцяпану Сніпічу лячыцца. Пасля яго накіравалі на перасыльны пункт у Молатава.
    Пасля ранення не дзейнічала рука. У целе засталіся чатыры асколкі, якія непакояць ветэрана і сёння ды напамінаюць пра апошні бой пад Рыгай. Мабыць, з гэтай прычыны было прынята рашэнне пра дэмабілізацыю Сцяпана Сніпіча.
    У 1945 годзе вярнуўся на сваю малую радзіму. Адразу пайшоў працаваць у калгас у Радчыцк. Работы тады на вёсцы хапала.
    У в. Гарадная жылі родныя, у госці да якіх ездзіў Сцяпан. Там і пазнаёміўся са сваёй другой палавінкай – будучай жонкай Надзеяй.
    У Сніпічаў нарадзіліся дзве дачкі Ева і Марыя. Зараз жывуць у р. п. Рэчыца і г. Мінску. Цяжка працавалі, стараліся, каб дзеці жылі ў дастатку. Слабела здароўе як у Сцяпана, так і Надзеі. У хуткім часе жонка моцна захварэла. Ва ўсім дапамагала суседка Вера Апанасаўна Сушчык.
    Надзея благаславіла Сцяпана, каб ён пасля смерці жонкі быў побач з Верай, калі тая не будзе супраць. Так і сталася. Вера Апанасаўна забрала Сцяпана Сніпіча ў свой дом і стала яму і сябрам, і дарадцам, і верным памочнікам. Разам паціху спраўляліся па гаспадарцы.
    Дзеці, унукі і праўнукі Веры Апанасаўны заўжды ставіліся да Сцяпана Фядосавіча як да роднага. Часта наведваліся, дапамагалі.
    У жніўні пайшла з жыцця Вера Сушчык, але яе сын Аляксандр Іванавіч не пакінуў Сцяпана Сніпіча. Зараз ён узяў на сябе ўсе клопаты пра ветэрана.
    – Ужо зусім слабое здароўе ў нашага Фядосавіча, – расказвае Аляксандр Іванавіч. – Але разам неяк спраўляемся. Я стараюся не пакідаць яго без нагляду. Нават калі еду дадому ў Рэчыцу, дык сэрца не на месцы, таму імкнуся хутчэй вярнуцца. Прыходзіць сацыяльны работнік. Наведваліся са школы. Сам вакол дома разбіў кветнік, пасадзіў парэчкі, займаюся гаспадаркай, каб і Сцяпану Фядосавічу было прыемна паглядзець на ўсю гэтую прыгажосць. Жыццё не стаіць на месцы, вось мы і рухаемся разам наперад, перамагаючы ўсе перашкоды. Калі што не так, дык я падбадзёрваю Фядосавіча словамі: “Дык Вы ж салдат” і ў яго адразу мяняецца выраз твару, нават здаецца, што гэта надае яму сілы і ён вядзе новы бой, але ўжо з сабою, каб перамагчы хваробу, цялесную слабасць ці сваё недамаганне.
    Напярэдадні Дня Перамогі мы віншуем ветэрана Вялікай Айчыннай вайны са святам і жадаем чалавеку, які цаной страшных пакут, падарыў нам самае дарагое – мірнае неба над галавой, моцнага здароўя, аптымізму, бадзёрасці і сіл.
    Людміла
    КАСПЯРОВІЧ
    Фота
    аўтара

    Житель аг. Лядец Николай Васильевич Ляшук – тыловик, судьба которого опалена войной

    Житель агрогородка Лядец Николай Васильевич Ляшук – тыловик, судьба которого опалена войной, вот уже полтора года как после инсульта.
    А до этого мужчина был ещё в строю: сам водил автомобиль, вместе с женой вели хозяйство.
    Вспоминать о своём прошлом Николай Васильевич не особо хочет. Хотя его жизнь была очень активной и насыщенной. Родился он в Лядце. Именно здесь встретился с войной и принял активное участие в помощи фронту. Его вклад в Победу был оценён позже. И теперь Ляшук числится как тыловик.
    В марте 1945 года он ушёл в армию. Сначала это был Бобруйский запасной полк, где Николай выполнял обязанности радиста. Потом была служба в Восточной Пруссии. В целом армии отдано семь лет.
    С 1959 по 1961 год был председателем Лядецкого сельского Совета. С 1962 по 1972 был председателем колхоза «Дружба» бывшего Оздамичского сельского Совета. Потом он уже работал бригадиром строительной бригады колхоза имени В. И. Ленина Лядецкого сельского Совета. Позже трудился в этом же колхозе инженером-строителем, специалистом по развитию личных подсобных хозяйств, инженером по технике безопасности.
    Сейчас Николай Васильевич живёт в Лядце вместе со своей женой. Сын у них в Санкт-Петербурге, дочка в Минске. У Ляшуков пять внуков и два правнука.
    Вот только здоровье не то. После инсульта Николай Васильевич стал плохо слышать, говорить ему тяжело, да и зрение подводит.
    Татьяна СЕГЕН
    Фото автора

    Война – это варварство…

    Про свой возраст ветеран Великой Отечественной войны Николай Никитич Канцер говорит «90 с хвостиком». В эти преклонные годы пенсионер имеет большие проблемы со здоровьем, но после колебаний соглашается на нашу встречу и вежливо поддерживает беседу. Сначала категоричен: никаких фото. Но, разговорившись, оттаял, и соглашается и на фотографию.
    …Николай Канцер – уроженец Дрогичина. После армии, где прослужил семь лет, включая военное лихолетье, пошёл на танцы, которые проходили в здании… Дрогичинского костёла.
    – Там я и познакомился с девочкой Зиной из Гомеля. Она была на два года старше, красивая, общительная… Приехала из Гомеля в Дрогичин на работу в банк… Это была любовь с первого взгляда и до сих пор! – вспоминает Николай Никитич. В его голосе неподдельная теплота к супруге, которая «не выветрилась» за десятилетия их совместной жизни.
    Когда Зинаиду перевели на работу в банк г. Столина, Николай поехал вместе с ней. Работал водителем, затем 10 лет – учителем автодела и целых 20 лет – мастером по ремонту автомобилей. Техника – это удовольствие, хобби, отдых для души.
    – А у вас был свой личный автомобиль?
    – Целых два! «Москвич-408», а потом «Жигули».
    – А какой больше нравился?
    – «Жигули», конечно, получше… Машина и сейчас есть, но всю зиму на ней уже не езжу: некогда и некуда…
    Несмотря на наличие автомобиля, Канцер всегда любил ходить пешком. Придерживался здорового образа жизни: старался быть в тонусе, бегал, занимался спортивной ходьбой, гулял в парке…
    Дом в Столине, в котором живут сегодня Канцеры, состоит из двух половин. В другой — живёт семья Гунько.
    – Мы очень рады таким соседям. Александр и Надежда нам очень помогают: и печку растопить, и в магазин-аптеку сходить, и постирать… Очень хорошие люди.
    Единственное, на что жалуется мой собеседник, – это здоровье. Говорит: «Медики с нашими болячками не справляются – уже годы… Жена повредила ногу – я сейчас за сиделку». Хотя тяжело представить этого глубоко пожилого человека, который сам еле передвигается, в роли сиделки.
    Детей у семейной пары нет, поэтому свободное время они проводят вдвоём. Например, любят вместе посмотреть новости.
    – Новости – это настоящая жизнь! Не то, что кино, – выражает своё мнение Николай Никитич, который попал в настоящую жизнь совсем юным. Он рано узнал, что любая война учит главному: ценить каждую минуту жизни и её простые радости. Поэтому сегодня откровенно говорит мудрые слова в назидание будущим поколениям:
    – Война – это большое варварство, где люди должны убивать друг друга… Так не должно быть…
    Лилия ГУЩА
    Фото автора

    Программа празднования 9 Мая в г. Столине

    В 11.00 часов 9 Мая в г. Столине на площади Ленина состоится театрализованный митинг «Подвигу жить в веках»  с возложением цветов к братской могиле погибших в годы Великой Отечественной войны.
    До начала митинга руководство района и представители трудовых коллективов возложат цветы к могилам ветеранов и памятным знакам «Пушка» (у входа в парк «Маньковичи») и возле Беларусбанка. Шествием пройдут патриотические акции «Беларусь помнит» (сбор участников возле пушки) и «Цветы Великой Победы».
    С 12.00 часов в городском парке начнётся большая культурно-массовая программа «Ликуй и пой, победный май!»
    На всех концертных площадках состоятся выступления творческих коллективов, будут работать тематические выставки и площадки, состоятся спортивные соревнования.
    Будет работать выездная праздничная торговля, полевая кухня «Солдатская каша».
    Пройдут выставки-продажи с дегустацией продукции предприятий (Столинского хлебозавода, Горынского агрокомбината, филиала ОАО «Савушкин продукт», общепита, колбасного цеха, индивидуальных предпринимателей.
    Для детей будут организованы игровые программы.
    Продажа сувенирной продукции.
    Празднование завершится вечерней программой с показом кино- и видеофильмов о Великой Отечественной войне в кинотеатре «Экран», демонстрацией видеороликов в парке, концертом заслуженного любительского коллектива Республики Беларусь ансамбля народной музыки «Выцінанка», молодёжных танцевальных коллективов города и учащихся Столинского колледжа, дискотекой.
    Движение городского транспорта с 9.00 до 15.00 часов будет осуществляться по ул. Дзержинского.

    Таких почтальонов у нас не было!

    Люди, которые любят свою работу, всегда полны вдохновения на хорошие дела. И это касается не только людей творческих, а и представителей самых разных профессий. Когда идёшь на работу в хорошем настроении — хочется им поделиться с другими! Точно так же, как наша сегодняшняя героиня, которая работает почтальоном.
    …В редакцию обратился житель р. п. Речица и наш постоянный подписчик Михаил Адамович Гречко:
    – Я с 1975 года живу в посёлке. И хочу сказать, что за всё это время таких хороших почтальонов, как Юлия Хлебович, у нас не было! В любую погоду в хорошем настроении, доброжелательная, вежливая, относится к работе со всей душой. Когда Юля уходит в отпуск – мы, пенсионеры, это всегда замечаем! Ведь она нам и газету выпишет, и пенсию принесёт, и на почту в Речица-1 ходить не нужно. Хочу выразить слова огромной благодарности за её труд и отношение к нам, подписчикам. Я уверен, что к моим словам присоединятся многие…
    И это правда. Работой Юлии довольны и жители посёлка, и руководство. Уже практически восемь лет эта красивая девушка с образованием экономиста работает почтальоном и искренне любит свою работу.
    Замужем, вместе с мужем воспитывают дочку.
    Лилия ГУЩА
    Фото
    автора

    Будаваць – думаць пра заўтрашні дзень

    На мінулым тыдні прайшло выязное пасяджэнне сесіі Столінскага райсавета дэпутатаў, дзе былі разгледжаны перспектывы развіцця малочнай жывёлагадоўлі, а таксама абмеркаваны шляхі для павышэння якасці малака.
    У мерапрыемстве прынялі ўдзел дэпутат Палаты прадстаўнікоў Нацыянальнага сходу Аляксандр Бабаловіч, старшыня райсавета Аляксандр Ярашэвіч, старшыня райвыканкама Рыгор Пратасавіцкі, дэпутаты абласнога і раённага ўзроўняў, старшыні сельвыканкамаў і іншыя зацікаўленыя асобы.
    Будучы на малочнатаварнай ферме “Дубенец”, удзельнікі змаглі ўвачавідкі пераканацца ў тым, што ўведзены ў дзеянне новы аб’ект ужо ўносіць значны ўклад у развіццё сельгас-прадпрыемства. Як адзначыў дырэктар КСУП “Беражное” Віталь Яхнавец, калі ў 2018 годзе на гэты перыяд за свае сродкі яны мелі магчымасць набыць каля 30 працэнтаў угнаенняў, то сёлета, дзякуючы прадукцыі новай фермы, ужо больш за 60 працэнтаў. Гэта пры тым, што ёсць яшчэ пэўныя рэзервы для росту.
    Намеснік начальніка ўпраўлення сельскай гаспадаркі Васіль Літвінкевіч у сваім дакладзе адзначыў, што за апошнія пяць гадоў у раёне будуюцца фермы, робіцца рэканструкцыя і праводзіцца тэхнічнае пераўзбраенне ў 18 сельгаспрадпрыемствах на 27 МТФ. Уведзены ў эксплуатацыю 40 даільных залаў. Толькі за мінулы год зроблена рэканструкцыя 34 памяшканняў, пабудаваны 35 новых сянажна-сіласных траншэй і 14 – рэканструяваны.
    За першы квартал гэтага года ў раёне выраблена 29,3 тоны малака. Гэта 113,9 працэнта да ўзроўню мінулага года. Прадуктыўнасць дойнага статка – 1396 кг (больш на 148 кг). Павялічылася і таварнасць малака – 90,5 працэнта. Самы нізкі гэты паказчык у КСУП “Прыпяць-2009” і “Прыгарынскі-2012” – па 87 працэнтаў. Ёсць недахопы ў пытаннях аднаўлення статка і ў гадоўлі прадукцыі буйной рагатай жывёлы і інш.
    Вылучаны, калі можна так сказаць, тры пастулаты для эфектыўнасці жывёлагадоўлі. Па-першае, гэта будаўніцтва і рэканструкцыя, па-другое, стварэнне нармальнай кармавой базы і па-трэцяе, набыццё сучаснай корманарыхтоўчай тэхнікі.
    У ходзе абмеркавання азначанага пытання кіраўнік раёна Рыгор Пратасавіцкі адзначыў, што жывёлагадоўля – гэта адна з важных галін у развіцці рэгіёна наогул. Калі тут будзе стабільнасць, то стабільнасць будзе і ў жыцці Століншчыны.
    Па выніках работы сесіі было прынята адпаведнае рашэнне.
    Тэкст і фота Алены КЛІМУШКА

    Разработка сайта

    Техподдержка сайтаSAKURAWEB

    SEO-продвижение

    Яндекс.Метрика